AS #2: Need You Now

Chapter 26

GRACE

“What is it again? Come again?” Hindi na niya masiyadong narinig ang huli kong sinabi. Bigla na lang naging maingay ang paligid sa pagpasok ng kalaban.

Hindi ko napansin na nandito na rin pala ang kabilang school. Masiyado yata akong focus sa practice nila to notice the growing crowd.

“Nothing. Sabi ko. Galingan mo. Iche-cheer kita,” ayokong ulitin. Bahala siya riyan. Kapag natapos na lang siguro ang game.

My original plan got change. Dapat sasabihin ko sa kaniya na nilalagawan na niya ako. With those effort he excerpt. Pero naisip ko rin. If I already considered those as courting. Mas mabuting sagot ko na lang ang ibibigay sa kaniya.

I can’t change the fact there’s still doubt within myself. Telling my heart na huwag muna. Hindi pa ito ang tamang panahon. That I should not in hurry.

I’m not in hurry. Sinusubukan ko lang na maging malaya sa nakaraan. Kasi alam ko ang main reason kung bakit natatakot ako sa commitment. This is the reason why a doubt growing in my heart. I can’t deny na natatakot akong masaktan. Sino ba kasing hindi?

Kahit sino. Kahit sabihin nilang handa silang masaktan. Hindi iyon buo. Pero may magbabago ba? Kapag ba hindi ka sumubok, hindi ka masasaktan? I doubt it. Kasi ayon sa mga nakakatanda at iilang libro. Kaakibat ng pagmamahal ang sakit. Kapag nagmahal ka, hindi maiiwasang masaktan.

The hatred, the pain, the revenge, and the jealousy are all products of love. Kasi bakit natin mararamdaman ang lahat ng iyon kung wala ang pagmamahal? We, people, can deny anytime na walang pagmamahal para sa certain person. Pero kapag nakikiramdam tayo. Doon mo malalaman na meron. Meron at meron kaya naghahalo ang emosiyon. Dahil mas nangingibabaw ang pagmamahal natin para sa isang tao.

The game getting intense each round. Mas lalong nag-iingay ang crowd. The points are so close. The winner is unpredictable who might is. Seeing myself right now cheering him up so much. I can say, I’m slowly healing from the past.

“Go, Shaunne! You can shoot it. Goooo!” Cheering him as he shoot the ball in the ring. My voice gets louder and louder. In my speculation, mapapaos ako later. But I don’t care. I’m starting to enjoy the game.

“You did a great a job!” I welcome him with a hug. A hug he didn’t expected I would do. Pero sinuklian niya rin naman sa huli.

“You cheer aloud. And I’m starting to love it.” Then pinch my cheeks. Should I be thankful or embarrassed by the statements he said? Gosh. I’m feeling my cheeks color in unknown reason.

“You’re so cute.”

The coach told him they’re going to celebrate the game. And puwede raw akong sumama. His teammates give us meaningful look. Oh come on! Nakakahiya na kaya tapos gano’n pa sila.

Sinamahan ko siyang magpalit ng damit. But I waited outside.

From: Kuya Gian
   Nagpaalam si Shaunne sa akin na magagabihan kayo. Mag-ingat sa daan.

From: Kuya Gian
    Kung ikaw ‘yon? Hindi ka na magpapaalam sa akin o sa amin eh. Ikaw pa.

Kaya naman pala dinala ang phone kasi nagpaalam pa kay kuya. Hinaluan niya pa talaga ng pang-aasar. Pero halfway true. Pero kapag inaabot na talaga ng alas siyete at nasa labas pa. I message mama para hindi na siya masiyadong mag-worry. Ayokong mag-alala siya masiyado dahil sa akin.

Normal lang siyang lumapit sa akin. Para bang walang ginawa. Wala ba siyang balak na sabihin sa akin ang ginawa niya?

“Gusto mo bang huwag na tayo tumuloy ngayon? Puwede namang hindi pumunta sa celebration,” he opened up.