AS #2: Need You Now

Chapter 21

GRACE

“Matagal ko ng gustong umamin sa’yo. Maybe after your brother discharged? Pero hindi muna tinuloy. Mas lalo ka lang mabibigla. There’s a possibility you wouldn’t believe me. Who would believe? In just a week mahal na agad kita. Sa reaction mo ngayon. Mukhang hirap ka pa ngang paniwalaan ang mga sinasabi ko sa’yo ngayon.”

From him, nalipat ang tingin ko sa kamay niyang naglilikot. I can’t look at him directly, right now. I admit. Nagulat ako sa sinabi. This is unexpected. I thought tutulungan ko lang siya para sa babaeng mahal niya. But it turns out, that girl is me.

“Just like the waves, I find your voice at peace. Even na tinatarayan mo ako. Hinahampas. But I can’t feel about it. Kasi sa loob-looban ko, you’re so cute when your like that.”

“Just like the sun, nakakapaso ang tingin mo every time na kinukulit kita  Tinataasan mo agad ako ng kilay. Hindi ko maiwasang mapangiti. Weird right? Pero ‘yon ‘yong nararamdaman ko.”

Kaya ba ay okay lang sa kaniya? Now I get it kung bakit hindi siya napipikon or what. Sinasadya niya akong kulitin para mapikon. Because at the end, alam niyang makukulit ako.

“Your friends knew about my feelings for you. Especially, Arabella. She’s the first person knew about my feelings. I asked advice to her about you. I know na matagal na kayong magkaibigan. So, mas marami na siyang alam sa’yo. I did my best na maipakita how I sincere to you. Even I still not confessing my feelings.” Everything makes sense.

Sinalubong niya ang aking mga mata. I can see how sincere he is. “Can you let me prove how much I love you? Can you let me show how sincere I am to you? Can you let me court you?” Now, I’m totally speechless. I can’t find a single word to utter. How can I answer him now? I should I react about this matter?

Gulong-gulo ang utak ko. I’m not ready on this. Hindi ko ito napaghandaan. Hindi pumasok sa isip na balang-araw may aamin sa akin. Balang-araw may magkakagusto sa akin.

“Honestly, I don’t know how to answer you. But to tell you frankly, I can’t decide right away. I mean. Yeah, you look sincere. From your words to your eyes. And I don’t believe on it. Ang kaso lang kasi. Aisshh. Paano ba ‘to?” Ginulo ko ang buhok at binaling ang tingin sa dagat.

“If I let you court, there’s a greater possibility na sagutin kita. Kasi bakit kita hahayaang manligaw kung wala naman pala akong balak? I don’t like mag-mukhang paasa. Pero if I’m not letting you to court me, it sounds like I rejected you. Even giving you a change. Eh friend zone na lang kaya kita?” Sabay salubong ng kaniyang mga mata. Friend zone ‘yong pinakamadali. Pero parang rejected din naman ang pakiramdam no’n.

Now, I can confirm to myself. Nagugustuhan siya ng kaunti. Pero hindi pa sapat ang bagay na iyon para hayaan siyang ligawan ako.

“My decision is in between. Letting you court me like you don’t,” hindi maipinta ang mukha sa pagkagulo ng sinabi ko. Sabi na eh.

“What I mean is patunayan mong deserve kitang bigyan ng chance na ligawan ako. Na maipakita mo ang sincere na pagmamahal mo. But I don’t want to call it as courting. Pero hindi ka rin rejected.”

Magulo ba? Hayaan niyo na. Gulong-gulo rin naman ako. At least hindi siya rejected. Okay na ‘yon.

“I get it now. Don’t worry. I will do my best para maramdaman mo ‘yong pagmamahal ko sa’yo. I don’t my best for your love.”

Akala ko magiging uncomfortable ang nangyaring aminin between us. ‘Yon ang nararamdaman ko kanina. Pero nagawa niyang alisin ‘yong uncomfortable to make it comfortable.

Ngayon ay parang nasa getting to know each other kami habang nasa biyahe. Sanay naman kami magdaldalan kapag hinahatid or sinusundo niya ako. But not about this kind of topic. Parang nasa fast talk lang ang usapan.