AS #2: Need You Now

Chapter 5

GRACE

“What? How? When?” I got confused on what I should say or ask. I can’t process the news I receive. Is it really true? There’s a possibility I know who did it.

“The police still investigating the incidents. They are checking the crime scene and even the CCTV footage na malapit sa crime scene. As of now, Gian is in emergency room. But don’t worry. You don’t need to come here. I just called to inform you what happened.”

Hindi rin nagtagal, Ate Monique drop the call. While me? Nanatiling nakatayo sa gitna ng hallway. Still processing the news. Nang medyo na absorb na sa katawan. I choose to stay in my classroom rather than continue my plan to go in library.  I manage to focus in our quiz. Akala ko ay mababang scores ang makukuha sa sobrang pagkalutang. But I was wrong. One of the highest pa rin. Unexpected. After our last subject dismiss, I hurry to fix my schools. Nakipagsiksikan ako sa paglabas kahit hindi ko iyon gawain.

I was about to reach the gate. Handa na rin akong makipagsiksikan sa ibang pasahero. But someone shout my name. Mulltiple times. So, I had no choice but to face whoever that person.  Confusion invade my mind. As soon as I recognize who called my name. Its him, again. I can’t help but to roll my eyes. Kung kailan nagmamadali at may lakad. Saka pa may maghahanap sa’yo. Seriously?

“Yes? What do you need this time?” Hindi na maitago ang inis sa boses ko. Nilingon ko ulit ang jeep at nakitang papaalis na. “What do you need from me? Why did you call my name? pakibilisan ang sadya dahil maiiwan ako ng jeep,” ano na? Tinawag niya lang ba talaga ako para disturbuhin niya? Puwes, wala ako sa mood para sa ganiyan.

“No. No. That’s not my intention. I just want to return your ID. Again,” o form in my lips as soon as I realizex na hawak niya ulit ‘yong ID ko. This day, nasa leeg ko pa ang lace. I don’t know kung paano ‘yon nahulog. I don’t have also any idea kung bakit siya ang laging nakakita.

“Well, thanks again. But I have to go. Thank you for this,” I didn’t wait for his answer. About to take in in the jeepney. Yet, I didn’t make it. Bagsak ang balikat na naghintay ako sa shed. I have no choice. May dalawa o tatlong jeep pang dadaan dito. Waiting for the next. Handa akong makipagsiksikan ulit ngayon. Basta ba makarating ako sa hospital. 

10 minutes left. Wala pa ring jeep. Maglalakad na lang siguro ako ano? Pero ang layo ng hospital here. Mas malayo pa sa bahay. I tried to call ate Monique para humingi ng update. Pero ring lang ito ng ring. Mukhang busy yata. So, I stop. 

Kapag talaga malaman ko kung sino may gawa nito. I swear, makakatikim ng suntok mula sa akin. May problema na nga tapos dadagdag pa. Sa gitna ng pag-iisip at pagkabalisa. The sound of motorcycle caught my attention. Hindi ko maiwasang pagtaasan ng kilay nang makita si Shaunne na hininto ang motor sa katapat ko. But I ignore him. Marami kami rito. Baka may kakilala siya. 

I tried to call ate once again. Yet, still the same. Walang sumasagot. Nalilito na ako kung anong iisipin. Ang kalagayan ba ni kuya, o ang bill, o baka naman ang criminal na gumawa sa kaniya. Nawala na tuloy sa isip ko kung sino ‘yong pinaghihinalaan ko kanina. Ang lalim na kasi ng iniisip. Sino ba kasi ‘yon? Think, Grace. Think carefully.

“Kung maghihintay ka pa riyan sa susunod na jeep ay matatagalan ka lang lalo.” Natigil ako sa pagkausap sa sarili dahil sa sinabi nito. Saglit ko siyang tinapunan ng tingin. Pero agad din namang binawi. Baka hindi lang ako sinabihan niya.

In my peripheral version, I see na bumaba siya sa motor without taking off his helmet. Kinuha ‘yong extrang helmet na dala and starting to walk here in shed. I dialed once again ate Monique phone. Kung kanina ay panay ring lang. ngayonis out of coverage area na talaga. Someone give an helmet in my front. Doon na ako tuluyang lumingon sa kaniya.