I calm myself and compose once again. Pinalis ang luha na tumutulo sa mukha. I'm trying my best to be look okay. So that I can think properly. Minutes or hour pass, I'm okay. Not totally. Hinayaan ang sarili na nakaupo sa gilid ng daan.
I gather information kung saan siya nakatira. Walang ibang makakasagot ng mabuti sa akin kung hindi siya lang. Total ay nabalitaan kong nandito na siya sa Pilipinas ulit. I search his name online.
I’m quite shock after knowing na mataas na pala ang narating. He’s already a businessman. Parang ang hirap na niyang lapitan dahil unti-unti na siyang nakilala ng ibang tao. Ngunit naging madali na lang sa akin na mahanap ang address niya.
I’m still mad at him. Pero hindi kagaya ng dati ang galit ko sa kaniya. Nagagalit ako kasi akala ko na hanggang doon na lang ba? Hanggang sa materyal na bagay na lang ba?
I do appreciate his effort na mabigyan kami ng mga ganoong bagay. But I highly appreciated kung kinakausap niya kami. Or ako lang ba? Nagpapadala siya ng mga gamit. For me, for us. Pero bakit hindi niya ako magawang kausapin? ‘Yon ang hindi ko maintindihan ngayon. Bakit? Ayaw na niya ba akong kausap? Gano’n na lang ba talaga ang lahat?
Kumakagat na ang kadilim sa araw. Marami pa ring sasakyan ang nasa daan. Marami pa ring tao ang naririto. Kabilang ako sa mga iyon. Tahimik na nagmumuni-muni.
From: Kuya Gian
Where are you? Anong oras na at hindi ka pa umuuwi?
From: Kuya Gian
Arabella called us earlier kung nakauwi ka na ba raw. Something’s wrong with your voice when she called you.
From: Kuya Gian
Why are you not replying? Wala ka bang load?
From: TNT
07Mar 15:35: UTP15 loaded to 639******* from XXXXXXXX4838. Ref:EVAC48590BZS. Use GigaLife App for the best promos & deals! smrt.ph/GigaLifeApp
From: Kuya Gian
Hey! Why are you not replying? Are you busy?
From: Mama
Nagluto ako ng paborito mong ulam, anak. Sabay na tayong kumain. Anong oras ka ba makakauwi?
From: Mama
Sabi ng kuya mo ay hindi ka raw nagre-reply? May ginagawa ka ba?
From: Mama
Mag-reply ka kapag nabasa mo ito. I love you.
Halos nagpapalitan lang sila ng message. Tanging seen lang ang ginagawa ko. Nagtatalo pa ang isip ko kung sasabihin ko sa kanila. Kung ano ba dapat ang i-reply ko.
I suppose to reply. But change my mind as soon as the jeep stop nearby. Wala pa sana akong balak umalis pero naalala kong mas maganda kung ngayon ako pumunta.
“Pasensiya ka na, ne. Pero hanggang dito lang puwede. Bawal pumasok ang jeep ko.”
Tumango ako at bumaba. Nagbayad at nagpasalamat kay kuyang driver. Nilagay ko ang phone sa bag. Hindi masiyadong madilim dito. Maraming ilaw. Pero tiyak akong mahihirapang makahanap ng masasakyan mamaya. Madalang lang yata ang dumadaan dito.
Sa pagtalikod sa daan, isang malaking gate ang bumungad sa akin. Matatayog ang metal at napapalibutan ang buong lugar. Isang high class subdivision daw ito ayon sa mga nakasabay kong pasahero. Mahirap makapasok kapag walang kakilala o hindi kilala.
“Good evening po, sir.” Lumapit sa guard house. Dalawa silang nagbabantay. Ang isang malapit sa parang bintana nila ang kumausap sa akin.
“Good evening po, ma’am. Ano pong ginagawa niyo rito? Sino po kayo?” May halong kaba man ang nararamdaman. Ngunit sinusubukan kong iwaglit ang mga iyon.
“Gusto ko lang po sanang malaman kung dito ba sa subdivision na ito nakatira si Mr. Gelo Abiar?” Muntik pang manginig ang boses ko sa pagbanggit ng pangalan niya.
Alam ko sa sarili na nagdadalawang-isip pa rin sa ginagawa. Pero hindi na maaaring umatras. Nandito na ako. Kailangang lubusin ang lahat. Isang bagsakang sakit na lang. Isang bagsakang luha na lang. Kasi mas mahirap kapag putol-putol.
“Nasa 15A ang bahay niya. Ngunit bawal kayong pumasok hangga’t walang ID.”
“ID?” Anong ID? May paganito pala here.
“Yon po ang patunay na may kakilala po kayo na nakatira rito sa subdivision. Kung wala ka no’n, hindi ka po makakapasok. Unless papayag silang papasukin ka.”
What should I do? Magiging worthless ba ang pagpunta rito kung hindi ko man lang siya makausap? Paano ako maliliwanagan.
“Pero we will inform them first po. Baka hayaan kang pumasok sa loob,” I nodded. Bahagyang nabuhayan. May pag-asa ulit na magkita kami ngayon. Sana lang magkatotoo na.
Habang may kinakausap ang guard ay napansin ko ang pamamawis ng kamay. Tanda ng pangangamba sa maaaring mangyari, sa maaaring maging reaksiyon at gagawin.
“Ma’am, anong pangalan niyo po ulit?” Mas doubleng kaba ang nararamdam sa naging tanong ni manong guard.
“Grace. Grace Abiar po.”
“Pasok na po kayo, ma’am,” he give me the exact address. Nang ma-realize na medyo naguguluhan dahil ang daming bahay na makikita sa loob ng subdivision. Sinamahan ako ng isang kasama niya. Hinatid hanggang sa harap ng gate.
“Thank you po,” after kuyang guard leave, I inhale and exhale deeply. Mas doubleng kaba at pinaghalong emosiyon ang nararamdaman ngayon.
I press the doorbell. Waiting for someone to open the gate. From here, where I standing at, I can see the neutral large of house. With a theme of white.
I saw someone open their main door. Halatang pilit niya akong tinatanaw who I am. Yet, I can’t figure out who she is. One of their housemaid or part of the family. As she come closer, I can say na nasa mid 40’s na ang babae.
Nang makalapit, malawak na ngiti ang sinalubong sa akin. Tila inaasahan na ang pagdating ko. Kahit alam ko naman na alam na nila na pupunta ako. Because of what kuya guard did. My eyes little bit widen when I saw a familiar face. A familiar smile. A familiar figure.
I didn’t expect na siya na agad ang unang bubungad sa muling pagkikita. I thought papa will be the first one.
“I’m so happy to meet you once again, Grace. Never cross in my mind that this day will come. The day were we meet again,” she happily open the gate for me. As if I’m very much welcome to their home.
I know that they already move on from the past. At parang tanging ako na lamang ang hindi pa. Siguro if I’m totally move on, I can say she welcome me greatly. I will be flattered with this scenery. But no. Kabaliktaran ang nangyari.
Asking myself, if it easy to forget. Maybe yes. Maybe no. But the way she smile to me, like nothing bad happened in the yesterday, like everything is always been okay. But the truth is aren’t.
“Ninang Anastacia,” the only word I could say for now. Her figure didn’t change but her body do, a little bit. Mas nagkalaman na siya. Parang naaalagaan talaga ng mabuti ni papa.
“I know that reaction. Come inside. Your father is waiting for you,” hindi ko magawang ngumiti sa kaniya. Kahit peke man lang.
I don’t know. I just can’t for now. I follow her footsteps. Dinala niya ako sa malaking dining area. My father seated in the middle like what you always saw in the some family movie or drama. And there’s a two person in the left side of the table. And I think, those two person is her children.
As we made an I contact, even his lips curve a little bit to form smile. His eyes tell the otherwise. His very much happy, if I’m not mistaken. But I shouldn’t let my hopes goes up so much. It might be my saddest downfall at all cost.
“You two. Go back to your room,” Ninang Anastacia commanded the two. They follow her words without uttering any answer. Like an obedient child or trying to be in front of the visitor.
“Maiwan ko muna kayo. Marami kayong pag-uusapan.” Sunod siyang umalis. I remain in my position. I'm staring at him. Didn’t utter a word. I’m waited for him to speak up first.
“You can take your sit, my daughter. If you're still not comfortable to be near on me. Then, sit in the near table where you at,” he feel my uneasiness to him. It's not hard to read. I’m really so transparent right now.
“Does your mother know you’re here? How did you find my house?” He sounded like demanding an answer. I want to raise my eyebrow on his tone used. Is he not happy to see me once again? I mentally roll my eyes.
“Does it matter? Do you think sa naaabot mo po ngayon, I can’t know your new location after a several years you left in this country?” He quite shock on what I said. Is he not expecting I’m not clueless right now.
“There’s only one reason why I’m here. That is to answer my assumption and queries. Don’t worry. I don’t have any plans to ruin your new family like what you did.”
I don’t want to be sound rude at him. Cause after all he’s still my father. But I can’t help it. My emotion is more stronger than my mind.
He lower his head like a guilty one. Because he is! My mind is quiet right.
“I already committed a mistake. I already did a sin. So, what I did ay panindigan na ang kamalian na ‘yon. Sa panahon noon, sa sitwasiyon noon, ‘yon ang tanging solusiyon na nakita ko.”
“How come? How come that the solution of mistake is another mistake? The solution of sin is another sin? Does it more better than to fix what is broken? Does it more better to continue left us broken?”
I can’t understand his point. I really can’t. Cause for me, isang kamalian ay hindi maitatama ng Isa pang kamalian. Mas lalo lang nagpapagulo ng magulong sitwasiyon.
“Mama gave you a chance to fix what is broken. She’s ready to be blind. Para lang hindi masira ang pamilya natin. But in your decision, hindi mo binigyan ng halaga ang inyong pagsasama. Kahit nangako ka sa simbahan at sa Diyos na tanging siya lang ang babaeng mamahalin mo.”
Promises are meant to be broken. That’ what they said. But I’m not agree within. Promises are not meant to be broken if the first place s/he know how to avoid the conflict. If someone just choose to have a paninindigan sa buhay, sa mga salita at sa mga ginagawa.
Mabait si mama sa parteng hindi sila kinasuhan. Mas pinili niyang manahimik kaysa lumaki pa ang gulo. But I never imagine na mapapasobra ang pagiging tahimik niya. To the point na ‘yong mahalagang detalye na karapatan kong malaman ay nililihim nila. Na para bang wala akong karapatang malaman ang bagay na iyon. Nakakasakit lang talaga ng damdamin.
“I’m really sorry, Grace. I’m truly sorry. I know what I did is such a stupid thing. Hindi ko gustong gawin ang bagay na iyon. Pero kailangang gawin. Hindi mo pa kailangang malaman pa ang bagay na iyon. Pero gusto ko lang malaman mo na pinagsisihan ko ang nagawang desisyon.”
Nag-angat siya ng tingin. Nagkasalubong ang mga mata. Mga matang nakikiusap na paniwalaan at patawarin siya. Mga matang tila nagsasabi ng totoo. Ngunit halatang may tinatago pa ring sekreto.
Gaano ba ka bigat ang dahilan para sa akin ay hindi puwedeng sabihin? Paano ko siya maiintindihan sa ganiyang paraan na kahit siya ay nahihirapang ipaunawa?
Hindi ko na alam kung anong iisipin pa. Hindi ko na alam kung sobra-sobra na ba ‘to. Ewan ko. Gulong-gulo na ako. Mula sa sarili, emosiyon, at katanungan.
“Kaya ba mas pinili mo na lamang na bigyan kami ng materyal na bagay? Mga bagay na alam mong hindi namin maintindihan ngunit kailangan? Hanggang kailan? Hanggang kailan niyo sa akin itatago ang katotohanan?” Para na akong maiiyak. Ayoko na.
“Yon na lang ang tanging paraan para kahit papaano ay masabi kong naging ama pa rin ako sa inyo. I offered those things. At first, Gela did not agree on my plan. Cause she know what you went through. At ayaw na niyang dagdagan pa ang bagay na iyon.”
After my mother said that father left, I feel heartbroken. Ilang linggo akong umiiyak. Kahit narinig ko naman ang naging usapan. Kahit magsinungaling pa si mama. Wala na ring magbabago pa.
“And Gela assume na halos isumpa mo na ako at ayaw nang makita pa. Kaya hindi ko na tinutuloy ang planong lapitan kayo.”
“But Grace, believe me. Gustong-gusto ko na kayong mayakap, makasama, at makausap kahit saglit man lang. When Gian went to college, nagpakita ako sa kaniya. I thought he will punch of how asshole I am. Aabot at aabot sa kaniya ang balita. Pero sa’yo? Nahihirapan akong lapitan ka. Masiyadong halata sa iyong mga mata.”
“Pero ito ang tatandaan mo, anak. Nagkamali ako. At hindi ko alam kung maitatama pa ba ang pagkakamaling iyon. But I just want to tell on you, if you still had a chance to correct the mistake. Then, do it. That’s part of the life.”
YOU ARE READING
AS #2: Need You Now
Roman pour Adolescents"Don't love someone more than yourself if you don't want to break yourself apart." Grace raise believing that motto in her life. She find it lame when someone being so much crazy over love. Just because the reason that they need the man for their li...
