AS #2: Need You Now

Chapter 35

GRACE

“Why are you here? As far as I remember, I called Arabella and not you,” hindi na nag-abala pang tingnan kung sino man ang ang dumating.  Presensiya niya pa lang, alam na kung sino.

I’m not sounded mad or anything. Unexpected lang talaga na siya ang dumating. Mayhaps Arabella called him instead to be with me. Hindi niya alam ang lugar na ito kaya malabong alam niya na posibleng narito ako.

In my peripheral vision, inayos ang sarili at umupo sa tabi ko. Ilang sandaling katahimikan ang bumalot sa pagitan. Kapuwa nakatingin sa papalubog na araw. Ang araw na pansamantalang mamaalam. Sapagkat nilalamon siya ng dilim.

“I know I promise to her and to myself not to force you talking on me. Pero hindi ko pala kayang maghintay ng matagal. Hindi ko kayang patagalin kung ano man ang hindi natin pagkakaintindihan. Yes, I know you need space to think for now. But I know everything will be more complicated kung hahayaan kong ikaw lang mag-isa ang mag-iisip. Maaaring mas lumala pa ang lahat dahil sa wala akong ginawa.”

“I force Arabella to give the address about your whereabouts. Hindi sinasadiyang marinig ko ang usapan niyo. So, I’d have idea to replace her. I want to grab this chance to talk to you. To apologize. To fix this everything.”

Akala ko kaya niya akong tiisin. Akala ko ay lilipas ulit ang araw na wala siyang gagawin. Tho, alam ko na naghihintay siyang kausapin ko. Pero hindi ko ginawa sa mga nakalipas ng araw.

Sa paglingon, nagkasalubong ang mga tingin. Kapuwa nakatitig. Mababakas na sincere siya sa kaniyang sinasabi. At ramdam ko ang bagay na iyon.

“Everything will okay now. I understand what your point is. Sadiyang ayoko lang talagang tanggapin sa sarili na may point ka rin naman. At isa pa, I also have a mistake. Hindi kita intindi. Parang sinasakal na kita masiyado. Kahit valid ang reason mo, ina-invalidate ko.”

I realize my mistake. I’m the one started this fight. I’m the one whom being stubborn and selfish. Masiyadong nagpadala sa nakaraan. Which is on the contrary, may mali rin ako. And I admit that mistake.

Pinagsiklop niya ang aming kamay. Bumalik ulit ang tingin sa tuluyan ng lumulubog na araw.

“Alam mo bang pakiramdam ko ay wala ng patutunguhan ang relasiyong ito? Isang relasiyon na sa una lang masaya. Kahit saan o ano pa yan.” Mabilis siyang kumontra sa sinasabi ko. Tila binibigyan niya ng kakaibang kahulugan ang mga ito. Hindi ko siya masisisi. Gano’n ang nagiging dating ng mga salita.

“Pero napapaisip ako na hanggang sa una lang ba masaya? O baka hindi naman. Baka depende na lang ‘yon sa tao at sa panahon.”

In our lives, there’s a thing need to consider. There’s a thing need to judge. Yet, not all the time we can make a wise decision. Most of time, our emotion control our action. Our action is an slave of our emotion.

“How about you? Anong sa tingin mo? Sa una lang ba talaga masaya ang lahat? Sa unang lang ba tayo masaya?” I want to hear his thoughts about his own feelings on us. My thoughts not only matter on this relationship. Hindi lang naman isa ang magde-decision sa isang relasiyon.

“Me?” Sabay turo sa sarili. I slightly nodded. Hindi ko inililihis ang tingin sa kaniya. Binaba ang mga mata sa kamay kong nakalagay lang sa bag.

“I think, hindi naman sa una lang. Magiging masaya pa tayo in next days, weeks, and months. Kung anong nangyayari sa relasiyon natin ngayon. Pagsubok lang ito. Isang pagsubok para mapatibay ang ating pagmamahalan. Isang pagsubok kung hanggang saan ang kayang gawin para sa minamahal. Kung hindi kayang malampasan, mauuwi sa hiwalay. Kung makakaya, magpapatuloy sa pagmamahalan.”