Warming the Ice Queen's Tears

Chapter 42.1

"Where are the kids?" Tanong ko kay Greg. Tinuro niya ung dalawa malapit sa drinking fountain.

"My turn." rinig kong sabi ni Nine at tumayo sa pagkakaluhod.

Seven's down on his knees and hands while Nine's stepping on his back, reaching for water using her mouth.

"Kids, we're leaving." Sabi ko.

"Sa wakas! We're home."

Maggagabi na nang makauwi kami sa bahay ko. Hindi na kami bumalik sa pinagtuluyan namin at nagpahatid nalang ng pasasalamat sa may-ari ng bahay kay Aling Ara.

"Seven, go follow daddy." Sinundan naman niya si Kristoff paakyat sa kwarto nila para makapaglinis ng katawan. Naiwan kaming dalawa ni Andrea.

Si Greg naman ay umuwi na dahil maaga pa siyang babalik bukas sa Batangas para asikasuhin ang kasal ni Maricel. I was so thankful at them especially at Maricel and her fiancé.

"She doesn't know about this." Diretso at may pag-aalalang sabi ni Andrea.

I walked to the sofa and sat. I rested one elbow on my thigh and run my palm through my face tiredly. Umupo siya sa tabi ko.

"Don't tell her."

"Kahit naman hindi ko sabihin malalaman at malalaman niya parin." She said. "She's staying in your company here." She had this apologetic look and I couldn't help but to feel like everything was drained from me.

Humugot ako ng malalim na hininga at kinagat ang ibabang labi. "It's out first day-first night after the wedding."

"I know pero alam mo naman na hindi talaga kayo kasal, diba? The marriage is null and void." I snapped my gaze's direction at her.

Tama siya. Hindi ko lang agad naisip 'yon dahil ang gusto ko ay maikasal sa kanya. How could I forget that single and important detail?

Hinawakan niya ang kamay ko. "I'm really happy that you found your happiness with him because you're my friend. Nagbago ka na rin and it's better pero kaibigan ko rin si Kristoff at sa tingin ko dapat mong sabihin sa kanya. Lahat. He'll understand." Napatingin ako sa mga hita ko.

Umiling ako. "Hindi pa. Not until I secure everything for the kids."

She squeezed my hand. "Bilisan mo lang dahil baka bigla siyang bumisita sa mga darating na araw."

Bakit ganito? Masaya lang kami kanina tapos ganito. What if I told him? Tatanggapin niya kaya lahat? Naguumapaw ang kasiyahan niya kanina pero pa'no pag nalaman niya na walang bisa ang kasal namin? Ayokong makita ulit ung pagiging miserable niya. It'll be double than before.

--

Kristoff

"Pasensya ka na kung hindi kita nabigyan ng magarbong kasal, hon. I promise to give you the best and grandest wedding. Kahit saan pa 'yan, you say it."

Hindi ko masukat kung ganong kasiyahan ko ngayon habang magkayakap kami sa kama. Kasal na ko sa kanya! For more than five years yun lang ang pinangarap ko at ngayon natupad na.

I couldn't contain my happiness so I rain kisses on her face and move above her. She giggled at parang mag-iinit ang dibdib ko habang tinitignan siya.

She smiled. "I don't need a grand wedding. I just want this to last." She said.

"But I give it to you anyway dahil hindi ako makakapayag na sa kasalang bayan lang tayo kinasal. I just want to secure our relationship that's why I rushed things up. So... first quarter next year? Palipasin muna natin ung birthday niyo ng mga bata."