Warming the Ice Queen's Tears

Chapter 41

Nagugutom ako.

I woke up in the middle of the night with my stomach aching. Parang may hinahalukay sa tyan ko dahil sa gutom. I could even hear my stomach growling. Ang sakit. Kelan ba ko huling kumain?

I remembered eating breakfast...then a piece of bread for lunch and after that wala na.

I sighed and got off the bed with my hand over my growling stomach. Naghalo halo na ang pakiramdam ko. Init na init din ako at uhaw na uhaw. What the hell are these feelings? This is irritating me so much.

Pagtayo ko ay napatakbo agad ako sa banyo. Ramdam kong biglang may lumabas sa'kin at hindi nga ako nagkakamali.

I groaned in irritation as I changed my pad. Ugh! Naiirita ko.

Bumaba ako at hinalungkat ang kusina. Bakit walang makaing disente dito? Yung mga nakatakip na pagkain puro prito. Nakakaasar! Padabog kong tinakpan ulit ung mga pagkain at nagdesisyon na magluto nalang.

"What the hell are these craps?" I rummage the fridge for the so called ingredients and I could definitely say and positively sure that nothing was worth cooking. Puro walang kwentang gulay at mabahong mga isda.

Kumuha nalang ako ng malamig na tubig pero hindi sila ganon kalamig para sa'kin. They were close to being ice but not enough so I took some of the ice cubes and put it in a glass. Kinuha ko narin ung tinapay na natira ko kahapon at umakyat habang ngumangata ng isang yelo.

I moaned as I graze my teeth to the hard surface of the ice, sending me instant cool and refreshment. Nakadalawang slice lang ako ng tasty bread bago ako nawalan ng gana at pinagdiskitahan ung mga yelo. Nang makuntento ako sa second batch ng ice cubes ay natulog na ko.

Hindi parin gaanong nawawala ang skait ng tyan ko kaya naglagay ako ng unan sa tyan ko at padapang natulog. Nagsimula na namang tumulo ang mga luha ko. Nakakaasar talaga! I'm all alone inside this big house owned by whatever-dog-his-name-was. Walang kausap at walang mapaglibangan. Mag-isa lang ako at dahil don, nakaramdam ako ng sobrang lungkot. Ang hirap palang mag-isa.

May gumigising sa'kin.

I could feel someone tapping my arm and slightly shaking me. Pagud na pagod pa ang pakiramdam ko at gusto ko pang matulog. "Honey, wake up."

When I heard his voice, my eyes shot open. Nakatingin lang ako sa mukha nito para siguraduhin kung siya nga talaga ang dumating. Siya nga! Gusto ko siyang yakapin habang nakaluhod ito dahil sa sobra saya. Nandito siya at binalikan ako pero sumagi sa isip ko ang ginawa niyang pag-iwan sa'kin ilang araw na ang nakakaraan.

"Bumangon ka na. Aalis tayo." He was smiling kahit na malamig ang tingin ko sa kanya. Tamad akong bumangon.

"Get out. I don't want to see you." napaawang ang labi niya dahil sinabi ko.

Tumayo ako para pumunta sa banyo. Hanggang ngayon naiinitan pa kasi ako at gusto kong maligo.

"Honey, I'm sorry." Humarap ako sa kanya. "Galit ka nakikita ko and I know I left you without saying anything but I just had some things to settle. Inayos ko lang lahat bago bumalik dito. Matagal ang tatlong araw at hindi mo alam kung gano ko kagustong balikan ka pero okay na lahat. Actually it's more than okay dahil wala nang gusot."

Malawak ang ngiti niya at kumikinang sa kasiyahan ang mga mata niya. He walked closer and tried to touch me but I raised my palm to signal him to stop.

"I said get out." His smile as replaced with a frown and his eyes bore confusion. "You left me for three fvking days without saying anything to me tapos babalik ka dito at hihingi ng tawad. Do you think that's easy? Now, I want you to get out of this room and go back to where you went together with that bitch you're so eagerly to see."