+18 yetişkin okurlar için uygundur.
O bu dünyanın en güzeli.
O gri gözlü bir seri katil.
O çocukların kahramanı.
O bir kimsesiz, herkesin aradığı bir kimliksiz.
O Gri.
O Ateş Atakanlı.
Ve o karanlık gecede her şey değişti.
Aşk ise bu denklemde en y...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yüksek Sadakat, Katil Maktül
İyi okumalar!
Benim en sevdiğim bölümdü. Hatta bölümü o kadar sevdim ki yazarken hiç bitmesin istedim. Ateş Atakanlı ve Mavi Altan bu kadar mükemmel olmasaydı her şey daha kolay olabilirdi ama mükemmeller işte.
Cehennem içine düşen birini kendi ateşinden korur muydu?
Ateş Atakanlı'nın merhameti öyleydi.
Ona dokunanı yakacak, dokunduğunda yangınlar başlatacak bir ateş gibiydi. Ben ne kadar buzsam o bir o kadar ateşti. Sanki o ateşiyle beni eritti. Eridikçe ben de onu yok ettim.
Ona karşı hissettiklerim uzun zamandır düşüncelerimin arasında gizlice dolanıyordu, kalbimi sarmıştı ve benimle yaşıyordu. Bir gölge gibiydi, oradaydı ama ondan kaçmıştım çünkü bununla yüzleşmek her şeyle yüzleşmek demekti. Kendi içimde bile bunu bir kere dile getirmek Ateş Atakanlı'yı artık sevdiğim adam yapıyordu.
Artık gitmek de daha zor olacaktı, kalmak da.
Sakin adımlarla salonun içinde ilerleyerek onun yanına gittim. Üzerimde sadece onun gömleği ve ayağımda dizlerime kadar gelen sarı siyah çizgili çoraplar vardı. Beni izlediğinin son derece farkında olarak tekli koltuklardan birine yavaşça oturdum ve gözlerinin içine baktım.
Gözlerini gözlerimden ayırmadan, "Öldüğünde insanlar seni anlatırken aslında geçmişini anlatır." dedi. "Kim olduğun aslında ne yaşadığındır."
"Bir gün Levent Polat'ın benim kalbimi de durdurmasından korkuyorsun, değil mi?" diye sordum. Levent Polat Nazlı'yı onu sevdiği için öldürdüyse sırada ben vardım. "O yüzden mi gitmemi istiyorsun Ateş?"
"Kalbini mi durduracaklar? Durduramazlar." dedi başka bir seçeneğe yer vermeyerek. "Kalbin olurum senin."
Bir süre gözlerinin içine bakmaya devam ettikten sonra yaşananların ve yaşanabileceklerin ağırlığı altında ezilmemek için gözlerimi kapattım. Yaşananların da yaşanabileceklerin de karşısında dimdik duracaktım.
"Ne olursa olsun Nazlı bu şekilde ölmeyi hak etmiyordu."
Ateş'in soğuk elini yüzümde hissettim ve "Onu tanımıyorsun." dedi. "O kadar güzel bir kalbin var ki."
Hiçbir tepki vermedim. Gözlerimi aralayıp ona bakana kadar sabırla bekledi. Gözlerimi araladığımda da gözlerini bile kırpmadan bana baktı. Bakışlarındaki inancın içimi yaktığını hissettim. Elini yavaşça yüzümden çekti.
"Nazlı ben onun yanında ayrıldıktan sonra Levent abinin teknesine gitmiş. Levent abiyi benim babam olarak biliyor. Tekneye girdiğinde de benim öldürdüğüm adamların fotoğraflarını, bir seri katil olduğumu, seri katil kimliğimi bile öğrenmiş. Babası polisti. Muhtemelen benden intikam almak için babasının yanına gidip öğrendiklerini anlatacaktı ama Levent abiye yakalanmış. Nazlı'yı öldüren bu hastalıklı takıntısı oldu. Onun bana baktığında gördüğü sadece güzel bir yüzdü. Hiçbir zaman beni gerçekten sevmedi. Şimdi her şeyi anladın mı?"
