+18 yetişkin okurlar için uygundur.
O bu dünyanın en güzeli.
O gri gözlü bir seri katil.
O çocukların kahramanı.
O bir kimsesiz, herkesin aradığı bir kimliksiz.
O Gri.
O Ateş Atakanlı.
Ve o karanlık gecede her şey değişti.
Aşk ise bu denklemde en y...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu bölümden sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacak. AZLEM'de okumanız için delirdiğim ve yazarken mahvolduğum o bölümlere geçiyoruz. Yavaş yavaş sona giderken bu kadar zamandır yanımda olduğunuz için size de, ATEŞ VE MAVİ'nin kapak fotoğrafını ve harika bölüm fotoğraflarını yapan edit sayfalarına da teşekkür ederim. İyi ki varsınız. Sizi çok seviyorum.
Halsey, Control
İyi okumalar!
Bir savaş meydanındaydık.
Koşsak kaçamayacaktık, dursak parçalara ayrılacaktık. Dağ evinin önündeki ağaçlara baktım. Fırtına sanki bütün ağaçları yutarak bize yaklaşıyordu.
"Öykü'yü Derman kaçırdı." dedi Ateş. "Beni kendine çekmeye çalışıyor ve nerede olduğunu bildiğimi biliyor."
"Neden duruyoruz o zaman?" diye sordu Duhan. "Gidip Öykü'yü o orospu çocuğunun elinden alalım."
Ateş gözünü bile kırpmadan Duhan'ın gözlerinin içine bakarak, "Mavi hamile." dedi. İşin ciddiyetini anlamasını istediği için gözlerinin için bakıyor gibiydi.
İşlerin ters gitmesi durumunda Ateş'in artık olmayacağını biliyordum. Bu ihtimal içime oturmuş gibi midemin bulandığını hissettim.
Duhan başını çevirip bana baktı. Bakışlarında dehşetle karışık bir şaşkınlık vardı. Arya da onun kadar şaşırmıştı.
Duhan tekrar Ateş'e bakarak, "Hayır kardeşim." dedi. "Ortalık karışırsa ve ikiniz arasında bir seçim yapmam gerekirse seni kurtarırım."
"Bir kere." dedi Ateş. "Bir kere de beni seçme kardeşim."
Duhan başını iki yana salladı. Bunun için Duhan'a kırılmamıştım çünkü zaten Ateş'i seçmesini istiyordum. Ateş hep işlerin benim için ters gideceği ihtimali üzerinde duruyordu ama bunun kendi başına gelebileceğini düşünmüyordu. Oysa Derman'ın istediği onu öldürmekti.
Ateş Duhan ve Arya'ya bakarak, "Siz arabaya binip önden gidin." dedi. "Ben size yetişirim."
Duhan ve Arya sessizce arabaya yöneldiler. Duhan arabaya bindiğinde Arya duraksadı. Endişeyle bize baktıktan sonra arabaya bindi. Duhan arabayı çalıştırdığında araba bahçeden hızla uzaklaşıp gözden kayboldu.
Ateş'e bakarak, "Seni yalnız bırakmam." dedim. Yalnız gideceğini bakışlarındaki sarsılmaz kararlılıktan anlıyordum.
Elini karnıma götürerek, "Artık yalnız değilsin." dedi ve bu sözleri canımı yaktı. "Bana bir şey olursa..."
"Oraya gittiğinde ne yaşanacağının farkındayım." dedim. "Babam öldüğünde annemin kendinden nasıl vazgeçtiğini gördüm. Annemin kendinden vazgeçmesi bana hep çok ağır geldi. Onun yaşadıklarını yaşayamam."
