+18 yetişkin okurlar için uygundur.
O bu dünyanın en güzeli.
O gri gözlü bir seri katil.
O çocukların kahramanı.
O bir kimsesiz, herkesin aradığı bir kimliksiz.
O Gri.
O Ateş Atakanlı.
Ve o karanlık gecede her şey değişti.
Aşk ise bu denklemde en y...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sting, Shape Of My Heart
İyi okumalar!
Planlarınıza, umutlarınıza ya da hayallerinize bakıp da hiçbir şeyin hesapladığınız gibi gitmediğini fark ettiğinizde beklenmedik bir şeyin düş denen çarkı döndürdüğünü gördüğünüz anlar olurdu.
Öyle bir anı yaşıyordum.
Babam öldürülmüştü ve öldüren kişi Levent Polat'tı.
Sırtımı arkamdaki duvara yaslayarak yavaşça yutkundum ve kendimi toparlamaya çalıştım. Saatlerdir dağ evindeki yatak odasında sessizliğimin içine gömülmüştüm. Ateş neye ihtiyacım olduğunu biliyordu, her zaman bilmişti ve beni bu sessizliğin içinde bırakmıştı.
Yatak odasının kapısının yavaşça açıldığını duyduğumda başımı sesin geldiği yöne çevirdim. Ateş yavaş adımlarla yanıma geldi ve yanıma, yere oturarak sırtını duvara yasladı. Bana bakmıyordu ama içimdeki yıkımı görüyordu.
Aslında ne kadar yalnız olduğunu şimdi fark ediyordum. Ateş Atakanlı kaybedecek hiç kimsesi olmayacak kadar yalnızdı. Hiç anne ve babası olmamıştı. Hiçbir zaman hiç kimsesi olmamıştı.
Gözlerimi bile kırpmadan ona baksam da o hala bana bakmıyordu. Belki de bakamıyordu.
"Hiçbir şey sonsuza kadar sürmez. Sen öleceksin, ben de öyle. Sevdiğin herkes ve her şey sonunda ölecek Mavi. Hayatın en büyük acımasızlığı da bu değil mi zaten? Sevdiğimiz insanları bir gün kaybediyoruz ve elimizden hiçbir şey gelmiyor."
Başka bir yöne bakarak, "Ben senin de ölüm haberini almak istemiyorum Ateş." dedim. "Senin de ölümünü görmek istemiyorum."
Çenemi iki parmağının ucuyla tutarak beni ona bakmaya zorladı. "İkimizden biri ölecekse ilk önce benim kalbim durmalı. Sen yaşamalısın."
Başımı iki yana sallayarak, "İkimizden birinin kalbi önce duracaksa benim kalbim durmalı." dedim. "Ben senin kadar güçlü değilim."
Tek kaşını kaldırarak, "Güçlüsün." dedi. "Benden daha güçlüsün."
Kendimi sıkarak içimdeki sarsıntıyı kontrol altına almaya çalıştım. Artık her yıkımın altından kalkabileceğimi bilmiyordum ama bu başkaydı.
"Belki de yeterince güçlü değilimdir."
Kaşlarını hafifçe çatarak, "İnancın kalmadı ama inandığın her şey yerinde duruyor, bu insana çaresizliği hissettirir." dedi. "Her şeyini kaybetmiş gibi hissettiğini biliyorum. İçinde taşıdığın gücü ve cesareti de. Bu gücü de cesareti de o gece kaçmak yerine arabasına binen bir seri katile polislerden kaçması için yardım eden kızın gözlerinde gördüm."
Ruhumu çırılçıplak gördüğünü, beni benden bile iyi tanıdığını söyleyen his yine benimleydi. "Neden o gece benim arabama bindin Ateş? Neden o sokaktaki herhangi bir arabaya değil de benim arabama binmek istedin?"
