Zawgi
_______
အေပၚထပ္မွေအာ္ဟစ္သံမ်ား၊ ဆူညံသံမ်ားေၾကာင့္ စံအိမ္ရွိအလုပ္သမားအားလုံးအေပၚသို႔အေျပးအလႊားတက္လာၾကသည္။သို႔ေသာ္လည္း အိမ္ေတာ္ထိန္းအမ်ိဳးသမီးႀကီး၏ပခုံးအားတိုက္လို႔ေျပးထြက္သြားသူထယ္ေယာင္းဟာဆံပင္ေတြပြစာက်ဲ၍မ်က္ရည္မ်ားစြာျဖင့္အသိလြတ္သူမပါျဖစ္သည္။
" ဟယ္ သခင္ေလး! "
"ၿခံထဲကလူေတြကိုဝိုင္းဆြဲထားဖို႔ေျပာၾကပါဦး!"
အေနာက္ကေန အေျပးအလႊားကပ္လိုက္လာေသာအိမ္အကူမ်ားကလည္းသတ္လတ္ပိုင္းေတြခ်ည္းပဲမို႔ထယ္ေယာင္းေနာက္မနည္းေျပးလိုက္ယူေနရသည္။ သို႔ေသာ္ၿခံထဲသို႔,ကမူးရႉးတိုးေျပးဆင္းသြားသူကိုေတာ့ ၿခံထဲရွိအေစာင့္မ်ားကဘယ္ညာဝိုင္းခ်ဳပ္ၾကပါေတာ့၏။
" အားးး!! လႊတ္ၾကစမ္း!....ကိုကိုက်ဳပ္ကိုထားသြားၿပီဗ်!...."
" စိတ္ထိန္းပါဦးသခင္ေလးရယ္ သခင္ေလးေဂ်ာင္ဂုကဆုံးသြားၿပီေလ"
" ေစာက္ေျခမရွိတဲ့စကားေတြမၾကားခ်င္ဘူး! လႊတ္ၾကစမ္း!! ....ကိုကို!! ခင္ဗ်ားဘယ္မွာလဲ!!"
ေအာ္ဟစ္႐ုန္းကန္လို႔အသိစိတ္လြတ္ေနသူအားမည္မွ်ပင္ဝိုင္းဆြဲပါေစ စိတ္ေဇာေၾကာင့္၎အင္အားတို႔ဟာအခ်ည္းႏွီးသာ။
" လႊတ္ၾကစမ္း!!.... ကိုကို!!"
" အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီး သခင္ႀကီးတို႔ကိုဖုန္းဆက္ပါဦး၊သခင္ေလးကိုဘယ္လိုမွထိန္းမနိုင္ေတာ့ဘူး။"
ဝိုင္းခ်ဳပ္ထားရာၿခံေစာင့္တစ္ေယာက္ကအိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးကိုလွမ္းေျပာေသာ္ အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးလည္းကပ်ာကယာျဖင့္အလုပ္သမားတန္းလ်ားကိုအေျပးသြားၿပီးသူမရဲ႕ဖုန္းကိုသြားယူသည္။
ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၏ဖုန္းနံပတ္ကိုႏွိပ္လိုက္စဥ္မွာေတာ့ ဖုန္းေကာလ္သံႏွစ္ႀကိမ္ျပဳၿပီးေနာက္ တစ္ဖက္ကကိုင္လာသည္။
* ဟယ္လို သခင္ႀကီးလားရွင့္*
* ေအာ္.....အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးပဲ၊လိုင္လာအိပ္ေနတယ္ ကြၽန္မကိုေျပာပါ*
သခင္မျဖစ္သူရဲ႕ျပန္ေျဖသံေၾကာင့္အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးအားကိုးရာရစြာအျမန္ပဲေျပာလိုက္သည္။
BẠN ĐANG ĐỌC
လေနှင်ရာ (completed)
Fanfictionမင်းကလေပြေဆို ငါကရွက်လှေငယ်ပါမောင်....ဒါပေမဲ့လှိုင်းနွဲ့နွဲ့ကခပ်သွဲ့သွဲ့လှောင်ရယ်တော့ ကမ်းမဲ့လှေတစ်ဆင်းဖြစ်ခဲ့ပြီပေါ့......... [ ဤfic သည်စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသပ်သပ်ဖြစ်တဲ့အတွက်မည်သည့်တစ်ဦးတစ်ယောက်( သို့) မသန်စွမ်းသူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကို မှထိခိုက်လိုခြင်းမရှိ...
