အိပ်ယာစွန်းပေါ်တင်မလွှဲထိုင်ရင်းခြေနှစ်ဖက်ကိုလွှဲယမ်းလို့မောင်အလာကိုစောင့်နေမိသည်။ ဖွင့်ထားတဲ့အခန်းတံခါးကိုမျှော်ရတာလည်း, လည်ရှည်လောက်ချေ၏။
ခန့်မှန်းချေ ၂နာရီ နီးပါးရှိပေါ့တောင်မလာနိုင်သေးသည်က လွန်ရာမကျပေဘူးလား။ ရေချိုးတာထိုမျှလောက်မကြာနိုင်မှန်းသိသည်။ ကိစ္စအဝဝတို့အားရိပ်မိသော်ငြား ချက်ကျကျသက်သေနှင့်တကွပြစရာ၊ သို့မဟုတ် မောင်ထိုကလေးအပေါ်မရိုးမသားပြုမူသည့်အရာမျိုးကိုအထင်းသားပြစရာမရှိသည်မို့ကျွန်တော့်အတွက်အခွင့်မသာပါလေ။
လေပူတွေမှုတ်ထုတ်ရင်း အိပ်ယာပေါ်ကထကာပြတင်းပေါက်အနားလျှောက်သွားသည်။ လိုက်ကာစကိုဖွင့်ပြီးခြံထဲရှိအလုပ်သမားများရဲ့လှုပ်ရှားမှုအထွေထွေကိုဘာရယ်မဟုတ်ကြည့်နေလိုက်သည်။
ထိုအချိန်မှာပဲ ခြေသံတချို့သည်ကျောဘက်မှာရပ်တန့်လျက် ခါးပေါ်ရစ်သိုင်းလာသည့်လက်တွေကခပ်ကျစ်ကျစ်ပင်။ ပခုံးပေါ်မေးတင်လာတော့ ကျွန်တော်မျက်နှာလွှဲလိုက်သည်။
" ခဏရှိနေပေးမိတာပါ။ "
" အင်း "
" စိတ်ဆိုးနေတာလား၊ ကိုကိုစိတ်ဆိုးနေတာအတိအကျပဲ"
" ဆေးကမင်းဆီပါသွားတာဆို...ငါသောက်တော့မလို့"
" အစားစားပြီးပြီလား"
" မင်းကိုစောင့်ရင်းစားထားနှင့်တယ်"
အိပ်ယာဘေးမှာချထားတဲ့ ကိတ်ပန်းကန်ကိုလက်ညှိုးညွှန်ပြရင်းပြောသည်။ ထို့ကြောင့် ဖက်ထားမှလွှတ်ပေးပြီး အနက်ရောင်Teeပေါ်ထပ်ဝတ်ထားတဲ့ လိမ္မော်ရောင်ဂျာကင်အင်္ကျီအိတ်ကပ်အတွင်းမှဆေးတချို့ကိုပေးလိုက်သည်။
သို့ဖြစ်၍ ဆေးကဒ်တွေကိုဖောက်ပြီးဆေးပြားတချို့ကိုပါးစပ်ထဲပစ်ထည့်လျက် အိပ်ယာဘေးမီးအိမ်တင်စင်ပေါ်ရှိရေဘူးကိုမော့သောက်လေသူ။
ထိုလှုပ်ရှားမှုတိုင်းကိုလိုက်ကြည့်စဥ် ကိုကိုစိတ်အလိုမကျဖြစ်နေတာအထင်းသားသိသည်။ ကိုယ်တိုင်ကလည်းကိုယ်တိုင်ပေမို့ ကိုကို့အားဘာဖြစ်နေသနည်းမမေးရက်။
YOU ARE READING
လေနှင်ရာ (completed)
Fanfictionမင်းကလေပြေဆို ငါကရွက်လှေငယ်ပါမောင်....ဒါပေမဲ့လှိုင်းနွဲ့နွဲ့ကခပ်သွဲ့သွဲ့လှောင်ရယ်တော့ ကမ်းမဲ့လှေတစ်ဆင်းဖြစ်ခဲ့ပြီပေါ့......... [ ဤfic သည်စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသပ်သပ်ဖြစ်တဲ့အတွက်မည်သည့်တစ်ဦးတစ်ယောက်( သို့) မသန်စွမ်းသူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကို မှထိခိုက်လိုခြင်းမရှိ...
