ထုံးစံအတိုင်းမိသားစုမနက်စာဝိုင်းတွင်အပိုလူတစ်ယောက်တိုးနေသည်။ ကလေးငယ်ရဲ့စားသောက်ပုံကအစဂရုတစိုက်လုပ်ပေးနေသည့်မောင့်ကိုကြည့်လေ စိုးရိမ်မှုကမြင့်တက်လေပင်။
ပန်းကန်ထဲရှိပါစတာတို့ကိုခရင်းနဲ့ထိုးစွနေသည်မှာ မည်မျှကြာမှန်းလည်းမတွေးတောနိုင်။ ငယ်ကျနေတဲ့ကိုယ့်မျက်နှာကိုလည်းမမြင်ရတော့ကျွန်တော်ဟာအခြေအနေဆိုးနေပြီဖြစ်တဲ့လူမမာလို။
အခုတော့ဖြင့်ကျွန်တော့်အားအမြဲ စနောက်ကျီစယ်နေတဲ့မောင်က ထိုကလေးငယ်အားတယုတယနှင့်ဂရိုစိုက်ပေးနေတာကျွန်တော့်ထံအရေးတောင်မလုပ်ချေ။
" ဂျောင်ဂု"
" ဗျာ အမေ"
" အစားကိုကောင်းကောင်းစား ၊ လျှောက်တွေးနေလို့ကတော့အကုန်သွင်ပစ်မယ်။"
" ဟုတ်ကဲ့"
ရိပ်မိဟန်ရှိသောအမေကစေတနာဇောနှင့်မာန်မဲသည်။ ထို့ကြောင့် စားချင်စိတ်မရှိတဲ့ပါစတာပေါ်ဆော့အနှစ်များများထည့်ရင်းခရင်းနဲ့အပြည့်လိမ်ပြီးစားသော်မောင့်ရဲ့စကားသံကဖြတ်ကြားလာသည်။
" အမေကလည်းကိုကို စားချင်စိတ်မရှိလို့နေမှာပေါ့ ဘာလို့အတင်းကျွေးနေရတာလဲ။"
" သူဒီလိုပဲအတွေးလွန်ပြီးအစားမစားလို့မေ့လဲသွားရင် မင်းကဘာလုပ်ပေးမှာမလို့လဲထယ်ယောင်း။"
" မစားချင်တာကိုအတင်းကျွေးနေမှတော့အန်ကုန်မှာပေါ့။"
ထပ်ပြောတော့မယ်သူမရဲ့ခြေထောက်ကိုလာထိသည့်ဖိနပ်ထိပ်ကြောင့်ဂျောင်ဂုကိုကြည့်လိုက်သည်။ မျက်နှာအရိပ်အကဲပြ၍ဟန့်တားနေခြင်းကြောင့်သူမစိတ်လျှော့လိုက်၏။
ထိုမှ ဝန်ကြီးချုပ်က လက်ကျန်ပါစတာကိုအပြတ်ဖျက်ပြီး အလုပ်အိတ်ကိုဆွဲကာထရပ်သည်။
" ကဲ အဖေအလုပ်သွားတော့မယ်သားတို့"
" ဟုတ်ကဲ့အဖေ"
" ဟုတ်ကဲ့အန်ကယ်လိုင်လာ"
" ဟုတ်ကဲ့...ပါ... ဟုတ်...ကဲ့ပါ"
ကြားထဲကနေခေါင်းလေးတညိတ်ညိတ်နဲ့ဝင်ပြောလာသည့်ကလေးငယ်ကြောင့်ဝန်ကြီးချုပ်ပြုံးမိသွားသည်။ ထယ်ယောင်းကတော့ခေါင်းလေးကိုပုတ်လို့သဘောကျနေလေရဲ့။
ESTÁS LEYENDO
လေနှင်ရာ (completed)
Fanficမင်းကလေပြေဆို ငါကရွက်လှေငယ်ပါမောင်....ဒါပေမဲ့လှိုင်းနွဲ့နွဲ့ကခပ်သွဲ့သွဲ့လှောင်ရယ်တော့ ကမ်းမဲ့လှေတစ်ဆင်းဖြစ်ခဲ့ပြီပေါ့......... [ ဤfic သည်စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသပ်သပ်ဖြစ်တဲ့အတွက်မည်သည့်တစ်ဦးတစ်ယောက်( သို့) မသန်စွမ်းသူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကို မှထိခိုက်လိုခြင်းမရှိ...
