Zawgi
_______
တရိပ္တရိပ္ေျပးလႊားလာေသာနက္ျပာေရာင္ကားေလးသည္ ထြက္ခြာခဲ့ရာဌာေနႏွင့္ေဝးသည္ဆို႐ုံမွ်ေဝးေသာ လက္တေလာကမွဝယ္ထားသည့္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ပိုင္အပန္းေျဖအိမ္ယာမ်ားအထဲမွတစ္ခုထံဆိုက္ေရာက္လာေခ်သည္။
ၿခံတံခါးဖြင့္ေပးၾကသည္အတြက္ ဆင္စြယ္ေရာင္လႊမ္းသည့္အိမ္ႀကီးရဲ႕အဖီေအာက္ကားထိုးရပ္လိုက္သည္။ အဲဒီ့ေနာက္ ကားေပၚကဆင္းၿပီး တစ္ဖက္ရွိတံခါးကိုဖြင့္ေပးကာ တစ္လမ္းလုံးငိုလာျခင္းေၾကာင့္အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ေကာင္ေလး၏ပခုံးကိုလႈပ္ႏွိုးလိုက္သည္။
" သခင္ေလးေဂ်ာင္ဂု......သခင္ေလးေဂ်ာင္ဂု......"
" ဟင္.....အင္း....."
" စံအိမ္ကိုေရာက္ၿပီမလို႔ဆင္းလို႔ရပါၿပီ"
ေမွးစင္းေနဆဲမ်က္ဝန္းတို႔ကိုအားယူဖြင့္ရင္းေဘးညာေဝ့ၾကည့္လို႔ေယာင္နစြာကားေပၚကဆင္းလိုက္သည္။
ၿပီးတဲ့ေနာက္ ႀကီးမားသည့္ဆင္စြယ္ေရာင္အိမ္ႀကီးကိုေမာ့ၾကည့္ေနစဥ္ငိုသံမ်ားစြာႏွင့္အတူ အိမ္အတြင္းမွအူးလ်ားဖားလ်ားေျပးလာသူကအေမျဖစ္၏။
" သား........သား.......ငါ့သားေလး....."
"အေမ"
အေျပးအလႊားျဖင့္စိတ္လြတ္မတတ္ဖိနပ္ေတာင္မစီးနိုင္ပဲေျပးထြက္လာသူအေမဟာကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ယိုင္သည္အထိေပြ႕ဖက္၍ ကေယာင္ကတမ္းဆိုေလသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာသည္အထိခြဲခြာေနရတဲ့အေမကလြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြနဲ႕မ်ားစြာကြဲျပားေနသလို။
ဟိုတစဒီတစေဖြးလာတဲ့ဆံႏြယ္ျဖဴျဖဴေတြမ်ားလား၊ဒါမွမဟုတ္ေခ်ာင္က်သြားတဲ့အေမ့မ်က္ႏွာေလးပင္လား။ တုန္ရင္သည့္လက္မ်ားႏွင့္မ်က္ႏွာကိုကိုင္တြယ္လာေသာအေမ့ကိုျပန္ေထြးေပြ႕ဖို႔ရာလက္ေတြ၌အားမရွိ။ ထပ္ၿပီး.......ဘယ္လိုမ်က္ႏွာႏွင့္မ်ားအေမေရွ႕မ်က္ႏွာျပဝံ့မည္နည္း။
ထိုစဥ္ အိမ္ထဲကထြက္လာသည့္အန္ကယ္လိုင္လာ့ေၾကာင့္ မကုန္ခမ္းနိုင္ေသာ မ်က္ရည္စက္မ်ားကပါးျပင္ထက္အလုအယက္ခုန္ဆင္းၾကသည္။မည္သို႔ဆို အယ္ကယ္လိုင္လာကျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္သိေနမည္လားဟုအေတြးကယင္းမ်က္ရည္စတို႔ကိုတြန္းအားေပးသည္။
VOUS LISEZ
လေနှင်ရာ (completed)
Fanfictionမင်းကလေပြေဆို ငါကရွက်လှေငယ်ပါမောင်....ဒါပေမဲ့လှိုင်းနွဲ့နွဲ့ကခပ်သွဲ့သွဲ့လှောင်ရယ်တော့ ကမ်းမဲ့လှေတစ်ဆင်းဖြစ်ခဲ့ပြီပေါ့......... [ ဤfic သည်စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသပ်သပ်ဖြစ်တဲ့အတွက်မည်သည့်တစ်ဦးတစ်ယောက်( သို့) မသန်စွမ်းသူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကို မှထိခိုက်လိုခြင်းမရှိ...
