လေနှင်ရာ (completed)

( အခန်း၂၁)

Zawgi
_______

ေနမြန္းတည့္ခ်ိန္ျဖစ္၍ ေဆး႐ုံ၏ျပတင္းေပါက္မွလွမ္းျမင္ေနရသည့္ေနဝန္းႀကီးကနီရဲရဲျဖစ္ေနသည္။

ဆုပ္ကိုင္ထားရာေဆးပိုက္မ်ားစြာႏွင့္လက္ေခ်ာင္းရွည္တို႔ကိုငုံ႕ၾကည့္မိပါ၏။အထူးၾကပ္မွတ္ေဆာင္ကေ႐ႊ႕လာၿပီးသည့္ေမာင္ဟာဒီေန႕နဲ႕ဆို ၄ရက္ရွိၿပီျဖစ္ေသာ္လည္းသတိလည္မလာေသး။

အန္ကယ္လိုင္လာႏွင့္အေမ့ထံမွာသေဘာတူညီမႈယူၿပီးေမာင့္အနားမွာေနနိုင္သမွ်အခ်ိန္ေလးကိုျခစ္ကုတ္ၿပီးေနမိသည္။

ေမာင့္ရဲ႕ရီေဝေဝမ်က္ဝန္းေလးေတြပြင့္လာခ်ိန္ကြၽန္ေတာ္ဆိုတာအလိုလိုသူစိမ္းျဖစ္သြားမွာမလို႔ အခုလိုအခ်ိန္ေလးမွာသာေမာင့္အနားေနခြင့္ရွိသည္။

အေမနဲ႕အန္ကယ္လိုင္လာကအခုထိစကားမေျပာၾကေပမဲ့ အေမ့ဘက္ကေတာင္းပန္စကားေတာ့ဆိုပါသည္။သို႔ေသာ္ျငား အန္ကယ္လိုင္လာဟာအေမ့အားခြင့္လႊတ္ေသးပုံမရေပ။

ေမာင္ေဆး႐ုံမွာရွိေနတဲ့၄ရက္အတြင္းအေမကတစ္ရက္သာလာၾကည့္သည္။အဘယ္ေၾကာင့္ဆို ' သူ႕ကိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဖို႔ရာအားမရွိလို႔ပါ'တဲ့။

ထို႔ေၾကာင့္ ေဆး႐ုံမွာကြၽန္ေတာ္နဲ႕အန္ကယ္လိုင္လာသာပန္းတစ္ျပန္ေခါင္းတစ္လွည့္ျဖစ္သည္။

ပါးေပၚျဖာက်ေနေသာ မ်က္ေတာင္ရွည္စိပ္စိပ္ကေလးေတြကိုၾကည့္ရင္းေမွးမွိတ္ထားသည့္ေမာင့္မ်က္ဝန္းေတြကိုဖိကပ္နမ္းလိုက္၏။

တစ္ခ်ိန္ကေတာက္ပခဲ့သည့္မီးခိုးေရာင္မ်က္ဝန္းေလးေတြ၊ ရီေဝေဝၾကည့္ခဲ့ေသာရင္အခုန္ရဆုံးအခ်ိန္မ်ားႏွင့္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ေတြကအခုေတာ့ ေမွးမွိတ္ကာလြမ္းဆြတ္ဖြယ္ေကာင္းေနသည္။

ပတ္တီးစည္းထားသည့္ေခါင္းရဲ႕ေထာင့္ေလးကိုဖြဖြနမ္းမိျပန္သည္။ ဒီဒဏ္ရာနဲ႕နာက်င္မႈေတြကကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ျဖစ္တည္ခဲ့တာမို႔။

ၿပီးသည့္အခါ ေခ်ာင္က်သြားတဲ့ေမာင့္မ်က္ႏွာေလးနဲ႕နီးကပ္လိုက္ရင္း တိုးသြဲ႕သြဲ႕ကေလးေျပာလိုက္သည္။

" ေမာင္.....နိုးထလာေပးမယ္မလားဟင္~၊ အဲဒီ့အခ်ိန္က်ရင္ေမာင့္ကိုနာက်င္ေစမယ့္အရာေတြအမ်ားႀကီးလုပ္ရမွာမလို႔ ကိုကို႔ရဲ႕ေမာင္ကမငိုရဘူးေနာ္...."