" လာ ကလေး "
အပန်းဖြေစံအိမ်ရှေ့ရပ်သောတက္ကစီကြောင့် ထယ်ယောင်းအရင်ဆင်းကာ ကလေးငယ်ဘက်ရှိတံခါးကိုဖွင့်ပေးရင်း၊ luggage အိတ် မကိုင်ဆွဲထားတဲ့လက်နှင့်ကမ်းလိုက်သည်။ ဒါမှသာမျက်လုံးလေးကလည်ကလည်နှင့်ဆုပ်ကိုင်လာသည့်လက်သေးသေးလေးတွေကထယ်ယောင်း၏လက်ချောင်းရှည်တွေကြားပျောက်ကွယ်သွားသည်။
တက္ကစီသမားကိုငွေရှင်းပြီးနောက်ခြံစောင့်အမျိုးသားတစ်ယောက်ကတံခါးလာဖွင့်ပေးသည်။ ကလေးငယ်အားမြင်သော် အထူးအဆန်းနှင့်မျက်လုံးပြူးတဲ့အထိဖြစ်၍ထယ်ယောင်းထံမဝံ့မရဲမေးလာ၏။
" သခင်လေး ဒါဘယ်သူများလဲ။ သခင်လေးဂျောင်ဂုနဲ့တော်တော်လေးတူတယ်။ "
" ဒါက ကိုကို့သူငယ်ချင်းရဲ့သားလေ"
" ဗျာ! "
တလွဲအတွေးနှင့်အံ့ဩသွားဟန်ရှိသောခြံစောင့်ကြောင့်မျက်နှာပျက်သွားပေမဲ့ရှင်းပြလည်းနားလည်မယ့်ပုံမပေါ်သည်မို့ကလေးရဲ့လက်ကိုဆွဲပြီးသာအိမ်ထဲဝင်ခဲ့တော့သည်။
ခြံထဲမှအိမ်သို့သွားသည့်လမ်းတလျှောက်အထူးအဆန်းလုပ်ကြည့်နေကြတဲ့အလုပ်သမားတွေနဲ့ တီးတိုးစကားသံတွေကအာရုံနောက်စေသည်။
" အမေ.....အဖေ! ..."
တိတ်ဆိတ်နေသောဧည့်ခန်းတွင်မိဘနှစ်ယောက်ကိုမတွေ့တဲ့အတွက်ကလေးငယ်ဘက်ကိုစောင်းငဲ့ပြီးပြောလိုက်သည်။
" အမေတို့ကအိမ်အနောက်ဘက်ရောက်နေတာဖြစ်မယ်။ လိုက်သွားကြမယ်နော်။"
" ဟုတ်....Daddy"
ကလေးငယ်ကိုပြုံးပြရင်းပန်းအိုးတန်းများအနီးရှိနေကာစားပွဲဝိုင်းထံသွားသည်။ ထိုမှသာ စကားတပြောပြောနှင့်ရယ်မောနေသောအဖေနဲ့အမေကိုတွေ့သည်။
" အမေ....အဖေ..ဒီမှာဘယ်သူပါလာလဲကြည့်ပါဦး။"
လှည့်ကြည့်လာသောဝန်ကြီးချုပ်နှင့်ဇနီးဖြစ်သူမှာအတူပါလာတဲ့ကလေးငယ်အားမြင်သော်မျက်နှာအပျက်ပျက်အယွင်းယွင်းဖြစ်သွားသည်။ စိတ်တည်ငြိမ်အောင်ထိန်းချုပ်နိုင်သော ဝန်ကြီးချုပ်ကတော့ မျက်နှာပျက်သွားရုံကလွဲတခြားဘာမှမဆိုပေမဲ့ ဇနီးဖြစ်သူကတော့ထိုင်ရာမှဝုန်းခနဲထရပ်ကာ ဒေါသနှောသည့်အပြောဖြင့်ဆိုသည်။
YOU ARE READING
လေနှင်ရာ (completed)
Fanfictionမင်းကလေပြေဆို ငါကရွက်လှေငယ်ပါမောင်....ဒါပေမဲ့လှိုင်းနွဲ့နွဲ့ကခပ်သွဲ့သွဲ့လှောင်ရယ်တော့ ကမ်းမဲ့လှေတစ်ဆင်းဖြစ်ခဲ့ပြီပေါ့......... [ ဤfic သည်စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသပ်သပ်ဖြစ်တဲ့အတွက်မည်သည့်တစ်ဦးတစ်ယောက်( သို့) မသန်စွမ်းသူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကို မှထိခိုက်လိုခြင်းမရှိ...
