Zawgi
________
တိတ္ဆိတ္ေနသည့္အခန္းအတြင္း ေလဒလက္ရွိရာအေပါက္မွရေသာေနေရာင္ျခည္ေျပာက္ေလးမ်ားရဲ႕ေရွ႕သြားၿပီးရသေလာက္ခံယူေနမိသည္။
အခုခ်ိန္ဆိုေမာင္ဘာေတြမ်ားလုပ္ေနမလဲ။ေနာက္ၿပီး ငါ့ကိုေရာသတိရေနမွာလား။
ဒုန္း!
ေတြးလက္စတို႔ရပ္တန့္သြားရသည့္အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ တံခါးကိုဝုန္းခနဲဖြင့္ၿပီးဝင္လာေလသူ။ တစ္ခုမွေန႕ဘက္မလာဘူးတဲ့အတြက္ေဂ်ာင္ဂုအံ့ဩသြားရသည္။
ထပ္ၿပီး နီရဲေသာမ်က္ဝန္းမ်ား၊ေမာဟိုက္သည့္ရင္မ်ားျဖင့္ေရာက္လာသူက ေျခလွမ္းက်ဲမ်ားႏွင့္လွမ္းကာလူကိုေပြ႕ဖက္သည္။
" လႊတ္စမ္း ထယ္ေယာင္း"
" ကိုကို...... ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကိုလက္မလႊတ္နိုင္ဘူး"
တုန္လႈပ္ေနဟန္ရွိသည့္အသံတို႔ေၾကာင့္တြန္းဖယ္ေနတဲ့လက္ေတြရပ္တန့္သြားသည္။ သို႔ေပမဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ေလွာင္ပိတ္ခံထားရသည္မို႔ကိုယ္နံ႕ေတြစြဲမွာစိုးသျဖင့္ခ်က္ခ်င္းျပန္တြန္းလိုက္သည္။ဒါမွသာေနာက္သို႔ေျခႏွစ္လွမ္းေလာက္ဆုတ္သြား၏။
" ဘာေတြေျပာေနမွန္းငါနားမလည္ဘူးထယ္ေယာင္း။ ေနာက္ၿပီးငါ့ေရွ႕ကိုထပ္မလာခဲ့နဲ႕။"
" ကေလး.........ကေလးကိုေခၚသြားၾကတယ္။ CCTV စစ္တဲ့အခ်ိန္ေခၚသြားတာေတြ႕လိုက္ေပမဲ့ အဲ့ဒီ့လူေတြေျခရာေဖ်ာက္သြားတယ္ကိုကို။ ကြၽန္ေတာ္... ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ဟင္ ေျပာပါဦး ကြၽန္ေတာ္႐ူးေတာ့မယ္လို႔!!။"
ဆံႏြယ္မ်ားကိုဆြဲဆုပ္လို႔ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ေနသူေၾကာင့္ဘာကိုဆိုလိုက္မွန္းသိလိုက္ေခ်သည္။ သို႔ေသာ္လည္းထိုေနရာမွာတင္ရပ္လို႔ အသည္းအသန္ျဖစ္ေနသူအားၾကည့္ရင္းခပ္ေထ့ေထ့ရယ္လိုက္မိပါ၏။
တိုးညွင္းေသာရယ္အသံကိုၾကားတာေၾကာင့္ၾကမ္းျပင္သို႔အၾကည့္ပို႔ထားသည့္မ်က္ဝန္းမ်ားကစူးရဲစြာလွန္ၾကည့္လာသည္။
ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေဂ်ာင္ဂုရဲ႕ပခုံးႏွစ္ကိုဆြဲလႈပ္ရင္းေမး၏။
YOU ARE READING
လေနှင်ရာ (completed)
Fanfictionမင်းကလေပြေဆို ငါကရွက်လှေငယ်ပါမောင်....ဒါပေမဲ့လှိုင်းနွဲ့နွဲ့ကခပ်သွဲ့သွဲ့လှောင်ရယ်တော့ ကမ်းမဲ့လှေတစ်ဆင်းဖြစ်ခဲ့ပြီပေါ့......... [ ဤfic သည်စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသပ်သပ်ဖြစ်တဲ့အတွက်မည်သည့်တစ်ဦးတစ်ယောက်( သို့) မသန်စွမ်းသူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကို မှထိခိုက်လိုခြင်းမရှိ...
