Letting Go

Fifty-seven

Tumalikod ako sakanya. Hindi ko maintindihan kung ano'ng nangyayari. Niyakap nya 'ko ng mahigpit at niyakap ko rin sya pabalik. Hindi ko alam, pero kahit nasasaktan na 'ko, ayokong magalit. Hindi ako nagagalit.

"I'm sorry, Autumn... I-I'm- S-Sorry, Autumn." Naramdaman kong pumapatak ang luha nya habang yakap nya 'ko.

"Naghintay ka Chill, nagsakripisyo ka. Naiintindihan ko kung hindi mo pa matatanggap ang pagmamahal ko." Mas hinigpitan nya ang yakap nya sakin.

"If only I could." He said.

Tumayo sya at nagsimulang sumigaw. Pumapatak ang luha ko, sumigaw sya ng sobrang lakas. Bakit ang sakit sakit?
Bakit sobrang sakit na makita syang nahihirapan na?

"Pu- AHHHHHHH! MAMATAY KA NG TUMOR KA! Fu- ayoko na! Ang sakit na! TUMIGIL KA NA! Gusto kong magmura, Gusto kong manapak, Pagod na 'ko! PAGOD NA PAGOD NA 'KO! TAMA NA!" Sigaw nya. Sinuntok nya ang puno sa gilid nya kaya napatayo ako.

Tumakbo ako at niyakap ko sya, unti-unti na syang nanghihina at mas lumalakas pa ang pag-iyak nya. Habang niyayakap ko sya, pabigat sya ng pabigat dahil konti nalang, ay nakaluhod na sya. "Tama na please, pagod na 'ko... Please..."

"Hihintayin kitang gumaling." I smiled.

"Kasama mo 'ko." I started crying.

"Fu-" He tried to say it but he can't. Ayoko na!" Sigaw nya ulit. "Tama na..." Hanggang paulit-ulit ko nalang narinig ang iyak nya.

--

"Autumn, maghihintay pa rin ako. Sorry, Sorry if I'm stupid enough to say sorry everytime. Patawarin mo 'ko, pero please... Masyado pa 'kong mahina. Ayokong iwanan ka. Ayokong saktan ka. Kaya maghihintay ako, maghihintay ulit ako na lumakas ako. Because you do not deserve a man like me. I love you."