Letting Go

Fifty-nine

July 4, 2014

Friday

"Gising na!" He slapped me lightly.

What the hell, Chill Gonzales. Stop pestering my morning. Ugh. Buti sana kung hindi ako pagod. But the hell, yesterday was our P. E. Class. Tinuruan akong lumangoy kahit na ayoko. Dang. Ang hirap maging second year college, ano pa sa third year.

"I'm tired. Palibhasa, 'di ikaw yung pumapasok." I said annoyed.

Tumahimik sya sandali at nakarinig ako ng footsteps palabas.

"Kung pwede nga lang akong pumasok ginawa ko na. Pasensya na. Kung napapagod ka rin dahil sakin, I'm not begging anymore for you to stay. Baka pabigat lang ako."

Para akong binuhusan ng tubig. 'Ano ba'ng sinabi mo, Autumn!' Paulit-ulit kong sinisigaw sa sarili kong isip. Tumayo ako at niyakap ko sya sa likod nya. Hindi naman sya tumingin ng tuluyan.

"I'm sorry." Sabi ko sakanya.

"It's fine. Pinag-drive lang ako ni Kuya to bring you flowers and chocolates here. I also checked your bag, walang napkin kaya sinabi ko kay Manang, lagyan nya. Baka matagusan ka ulit." He flashed a smile.

Alam nyang malapit na 'kong magkaroon. Usually, ilang days bago ako magkaroon, sumasakit na ang puson ko at ang ulo ko. I never knew he would make this day special. Tumingin ako sa table, may tatlong blue roses doon. Nandito ako nag-stay sa bahay namin kasi wala akong pasok.

How could you be such an idiot, Ot! Ugh. Concern lang naman yung tao and yet this us what you did.

"I'll go. Bye." Lumabas na sya and he left me hanging.

Nagpunta ako sa kwarto at inayos ang buhok ko. I slapped myself, regretting to what I all said. Nakakahiya ka! Grabe.
Lumabas ako ng kwarto at chineck lahat ng binigay nya. He even bought me a burger. I face palmed. NAKAKAINIS. NAIINIS AKO SA SARILI KO.

Kinuha ko ang phone ko and I dialed Dara. Pinapunta ko naman sya dito, at kasama nya nanaman si Kyle. Love birds can never go far away, can they? Tss.

"Grabe ang sama ko." Umiiyak nanaman ako kay Dara. Hindi ko alam, trip kong umiyak kasi naiinis ako. Sumisipa pa 'ko sa semento. Wala naman masyadong luha ang lumalabas. What the, you're the weirdest ever, Autumn! Kinwento ko lahat kay Dara, at feeling nya daw naguguluhan sya. Hindi nya alam kung maaawa sya sakin and give her deepest sympathy o 'di kaya naman, maiinis sya sa kabaliwan ko.

"Tss. Stop freaking out. Pumunta ka sakanila, mag-sorry ka. Okaya, i-message mo sa facebook. Mag-text ka. There are lot of ways." Epal ni Kyle.

Tumingin ako sakanya ng masama. "What?" He asked.

"Watwatin ko mukha mo eh." I rolled my eyes.

But on the second thought, he's right. I only have two choices.

a.) To say sorry through a handwritten letter.
b.) To say sorry vocally, personally, and not a voice message.

And I have chosen, to say sorry through a letter. HANDWRITTEN. I know, being vocal is sweet too. Pero baka mawala ang ka-sweetan kapag nagkamali ako. Baka mamaya mautal pa 'ko. Pumunta ako sa kusina at sinabihan si Manang na magluto na. Pinapanood ko ang dalawang nag-aaway. Yep, ganyan daw silang magmahalan. Then suddenly, yayakap ang isa. Ew, right?

After few minutes, okay na at nakapaghanda na si Manang kaya kumain na kaming lahat. Ang lakas ko nanamang kumain. As in. This is one of the things I hate the most pagka-magkakaroon ako, nawawalan ako ng confidence dahil aside sa feeling ko ang taba ko, pakiramdam ko rin ang pangit ko. Minsan may pimples pa na tumutubo. Ergh.