Dilhun Kalbimin Davası

10. BÖLÜM - Anadolu Mutfak Dövüş Sanatı

"Türk Askerinin tek aşkı, vatandır."

Bölüm Şarkısı: Tanrı'nın Ordusu

Herkese merhaba! Bölümlerin başında olan alıntılarda (yukarıdakiler)
bazen bana ait bazen de şair/yazarların bölüme uyan sözleri kullanacağım. Bana ait olmayanlarda zaten kime ait olduğunu belirtirim :)

Yorum yapıp oylamayı unutmayın

Keyifli okumalar

_________________________________________

GECE'NİN AĞZINDAN

Saat 18.01 olmuştu. Gökçe, hâlâ gelmemişti. Ne telefonlarıma ne de mesajlarıma cevap vermiyordu. Hiç böyle yapmazdı. Leyla'yı arayıp sormuştum ama sabah bürodan çıktıktan sonra büroya hiç dönmediğini söylemişti. Aklıma Masal geldi. Hemen onu aradım.

"Masal?"

"Alo Gece? Bir şey mi oldu?"

"Gökçe'ye ulaşamıyorum. Bürodan en son sabah çıkmış ve geri gelmemiş. Eve geldiğini gördün mü? Rica etsem kapısını çalar mısın?"

"Tabi ki hemen üst kata çıkıyorum. İnşallah başına bir şey gelmemiştir."

"İnşallah!"

Masal'ın sesi bir süre kesildi.

"En az on kere çaldım ama kapıyı kimse açmadı."

"Of! Kafayı yiyeceğim!"

"Ada'yı arayıp sordun mu? Belki onunla iletişime geçmiştir."

"Aramadım valla."

"Dur bekle, onu da konuşmaya alayım. Açar mı bilmiyorum ama şansımızı deneyelim."

Masal, konuşmaya Ada'yı da ekledi. Telefon biraz çaldıktan sonra Ada, aramayı açtı.

"Alo? Kızlar?"

"Ada! Çok kötü bir şey oldu!" dedim telaşla.

"Ne oldu?!" diye sordu Ada hızla.

"Gökçe'ye ulaşamıyoruz. Evde yok. Bürodan sabah çıkmış ve hiç gelmemiş." dedi Masal.

"Ne? Nasıl? Başına bir şey mi geldi?"

"Bilmiyoruz. Umarım biri bir şey yapmamıştır."

"Ay yok hayatım. O kadar değil. Gökçe, adamın ağzına s*çar. 15 yaşından beri dövüş sanatlarıyla ilgileniyor. Ama yinede endişeleniyorum." dedim.

"Büroya baksak? Belki gelmiştir." dedi Ada.

"Evet evet. Gelmemiş olsa bile bir iz buluruz belki." diyerek yanıtladı onu Masal.

"Hanımlar! Çaydanlıklarınızı, tavalarınızı kuşanın! Büroya gidiyoruz!" dedim bağırarak. Fena gaza gelmiştim.

"Ben hastanedeyim. Tam çıkacaktım siz aradınız."

"O hâlde oklava, çaydanlık ve tava işi Masal da. Seni alıp Masal'a geçerim." dedim.

"Tamamdır! Ben hazırlıkları yapıyorum. Sen Ada'yı al."

"O hâlde senin evde görüşürüz. Ada'yı almaya gidiyorum."

"Görüşürüz."

"Görüşürüz."

Telefonu kapattım. Evden hızla çıkıp arabamı Ada'nın çalıştığı hastaneye doğru sürmeye başladım. Kardeşimi bulacaktım, bulmalıydım. O, kimseye ihtiyaç duymazdı. Her işini tek başına yapardı. Tek başına kendisini koruyabilirdi ama yine de endişeleniyordum.