The Frostfire Prince

||2|| De Vlucht

"And I realized that there's a big difference between deciding to leave and knowing where to go."

― Robyn Schneider, The Beginning of Everything

De voorbereidingen voor het festival ter verering van Elos en Dir, de twee belangrijkste watergoden, waren in volle gang en duizenden Uslani uit heel het Waterrijk legden met hun schepen aan in de havens van Elodir om dit bijzondere jaarlijkse evenement mee te maken.

Alle burgers van Elodir waren druk in de weer om alles in orde te brengen: vrouwen versierden de straten, huizen en pleinen met lichtslingers van korí, kleine insecten die een blauwe gloed uitzonden, en vlochten witte lelies in elkaars haar, mannen sjouwden eten en wijnvaten van de haven naar het Zilveren Plein en brachten witte tekens op hun gezicht aan die stonden voor kracht en moed.

Vanuit het paleis kon Elys het bruisende gegons horen van de honderden mensen die hun kraampjes opzetten op het Zilveren Plein, dat alleen door de gracht werd gescheiden van het Meerpaleis. Door haar slaapkamerraam zag ze de verhoging waar ze later die avond niet aanwezig zou zijn om met de belangrijkste burgers uit Elodir te dineren, kijkend naar waterspuwers, acrobaten, dansers en de feestende massa. Glimlachend dacht ze terug aan vorig jaar toen ze met Rhys van de verhoging was geglipt. Ze waren opgegaan in de feestende massa en het was hen gelukt de hele avond onzichtbaar te blijven voor hun vaders. Elys en Rhys hadden tot diep in de nacht over de markt gestruind, gedanst en naar de duizenden lichtjes gekeken die Elodir sprookjesachtig hadden verlicht. Maar dat was vorig jaar en voor Elys leek dat nu verder weg dan ooit. Dit jaar zou ze niet op de verhoging zitten en ze zou niet kunnen kijken naar de traditionele stuurdans die elk jaar werd opgevoerd. Ze realiseerde zich dat dat het enige was wat ze jammer vond. Het was altijd Rhys' grote droom geweest om daar aan mee te doen en dit jaar was het hem eindelijk gelukt om een plekje te bemachtigen. Haar hart kromp samen als ze dacht aan zijn priemende blauwe ogen, dezelfde als zijn vader, die na de stuurdans trots naar die van haar zouden zoeken, maar daar niet in zouden slagen. Elys voelde schuldgevoel in haar borst opwellen als ze eraan dacht dat ze dan allang het bos achter de meren in was gevlucht.

Ze had alles voorbereid. Ze zou vlak voor de stuurdans wegglippen, zodat iedereen pas daarna zou opmerken dat ze weg was. Dat gaf haar net genoeg tijd om haar spullen uit het paleis te pakken en te ontsnappen met Kata. Elys wist dat ze een groot risico nam door voor de bekendmaking van de verloving te vluchten, maar ze kon het Rhys niet aandoen om daarna nog te ontsnappen. Heel Elodir zou denken dat ze vluchtte voor hem, dat hij een slechte man was, maar dat was hij niet. Ze was woest op hem omdat hij achter haar rug om met haar vader had besloten dat ze met elkaar zouden trouwen, maar Rhys was in al die jaren hier haar enige vriend geweest. Dus wat ze ook deed, ze moest voor de bekendmaking weg zijn.

''Vrouwe Elys?''

Elys schrok op uit haar gedachten, maakte haar blik los van het Zilveren Plein en draaide naar de deur.

''Kom binnen.''

De deur ging langzaam open en een dun iel meisje, niet ouder dan Elys, schuifelde voorzichtig de kamer binnen. Ze was een kop kleiner dan Elys en haar blonde haar stond alle kanten op. Elys glimlachte.

''Kaio, Zué.''

''Kaio, vrouwe Elys,'' zei ze terwijl ze haar hoofd boog, haar hand op haar hart. ''Ik heb hier uw jurken voor het festival. Ik denk dat ik wel weet welke u het mooiste vindt, maar ik dacht, laat ik ze allebei meenemen. Dan kunt u zelf kiezen. Ik denk dat u voor de grijsblauwe kiest, maar toch denk ik dat de witte u ook heel mooi zal staan en...oh, sorry vrouwe. Ik ratel maar door.''

Zué keek ongemakkelijk op naar Elys, haar ronde ogen zo groot als schoteltjes. Zué was nog niet zo lang Elys' haar kamermeisje, ze had het overgenomen van haar oma nadat die was overleden. Elys had altijd medelijden met Zué. Haar ouders waren omgekomen bij dezelfde aanval waarbij Elys haar moeder had verloren en nu Zué's oma dood was, moest ze zorgen voor haar drie jongere broertjes. Elys had erop gestaan dat ze met haar broertjes in het paleis kwam wonen, maar ze had beleefd geweigerd. Ze woonde liever in de stad zelf, in hetzelfde huis waar ze was opgegroeid.