The Frostfire Prince

||12|| De List

"This is part of what a family is about, not just love. It's knowing that your family will be there watching out for you. Nothing else will give you that. Not money. Not fame. Not work."

―Mitch Albom, Tuesdays with Morrie

De jonge man, kapitein Lakin, stond voor hen, zijn enorme armen over elkaar geslagen. Zijn bemanning, bestaande uit zes mannen, stond grijnzend achter hem. De kriebel in Elys' buik had haar hele lichaam overgenomen en ze had het gevoel dat ze moest overgeven. Waarom had ze hier dan ook mee ingestemd? Ze had vanaf het begin geweten dat het een enorm idioot plan was. Ze zuchtte. Misschien dat er met kapitein Lakin te praten viel en dat hij hen zou laten gaan? Maar natuurlijk moest Ash haar plannen weer overhoop halen.

''Dit schip is onderdeel van jullie vloot?'' Ash lachte. ''Dat is triest.''

Elys gaapte hem aan. Dit was absoluut niet het moment om de bemanning van dit schip te gaan beledigen. Kennelijk was ze niet de enige die hem op dit moment wel kon slaan, want ook kapitein Lakin schoot een woedende blik richting Ash. 

''Dit schip is één van de beste schepen van onze vloot. De zeilen en de versleten plekken op het hout zijn tekenen van alles wat dit prachtige schip heeft doorstaan. En hard werk van de bemanning én kapitein.''

''Ben je niet een beetje te jong om kapitein te zijn?'' vroeg Ash terwijl een brutale grijns zijn gezicht sierde.

Kapitein Lakin kwam langzaam dichterbij, zijn zware voetstappen duidelijk hoorbaar op het houten dek, en bleef vlak voor Ash stilstaan. Ash' brutale grijns verdween, maar verder verroerde hij geen vin. 

''Jij bent echt op zoek naar problemen of niet?'' vroeg kapitein Lakin.

''Alstublieft, kapitein Lakin,'' kwam Elys snel tussenbeide.''We moeten gewoon naar de Noordelijke Eilanden. We kunnen u ook betalen om ons daarheen te brengen.''

De kapitein leek niet erg onder de indruk en haalde een wenkbrauw op. Zijn donkere krulhaar bewoog wild mee met het ritme van de wind en stak aan alle kanten uit. Het gaf hem een ietwat woeste uitstraling. 

''Dacht het niet. Dit is een Eliteschip en we moeten ons aan de regels houden. Dat betekent dat we absoluut geen extra mensen meenemen.''

Ash grijnsde, alsof hij hierop had gewacht. 

''Oh, nee? Wie zijn dan die vrouw en baby in het ruim?'' 

Kapitein Lakins hoofd schoot Ash zijn kant op en hij kneep zijn ogen samen tot spleetjes. Elys zag hoe de kapitein zijn enorme vuisten samenbalde. 

''Waar heb je het over?'' siste hij op een gedempte toon.

Ash zette een stap naar voren en keek met een scheve grijns neer op de kapitein. Ash torende boven kapitein Lakin uit waardoor zijn schaduw deels over de jonge kapitein Lakin heen viel.

''Je weet best waar ik het over heb,'' fluisterde Ash kalm. 

Elys keek verbaasd naar Ash. Ze wist dat hij wel gelijk moest hebben. Hij had vast zijn vuursturen gebruikt om warmte te voelen in het schip, maar waarom had hij zijn kracht niet eerder gebruikt? Dan zaten ze nu misschien niet in de problemen.

''Luister eens, dief, ik weet niet hoe je op dat belachelijke idee bent gekomen, maar ik ben de kapitein en ik zeg dat jullie niet mee kunnen. Dat zijn de regels.''

Ash schudde even lachend zijn hoofd en keek kapitein Lakin vervolgens bloedserieus aan.

''Als je ons niet meeneemt, dan vertel ik je bemanning dat je een vrouw en baby in het ruim meesmokkelt. Eens kijken of ze je nog als kapitein respecteren als je de regels waar je zo op hamert zelf niet volgt.''