The Frostfire Prince

||23|| Gif en Schuld

"...looking at her, he wondered if maybe Paradise was to be found in a person and not a place." 

―J.M. Darhower, Reignite  

Elys had nog nooit een chaos zoals deze meegemaakt. Ze had altijd gedacht dat chaos iets slechts was, een duister persoon die je inpalmde en blind maakte voor al het licht. Chaos was donker, onvoorspelbaar en bezat een ontembaar hart dat dood en verderf zaaide. Maar deze chaos was anders. Het was levendig, vol beweging en geschreeuw en geroep. Het was een wervelwind vol kleuren; okergeel, paars, olijfgroen, zwart, vuurrood. Alles om Elys heen was van een ongetemde en gevaarlijke schoonheid. 

Malia vocht wild met haar vlijmscherpe dolken en afschrikwekkende grijns. Ash daarentegen vocht precies en zijn bewegingen waren elegant en beheerst. Lila en Sage vochten zij aan zij; hij in de lucht, met vloeiende bewegingen, en zij op de grond, met kracht, stabiliteit en snelheid. Yin en Jai bewogen als één; elk een deel van een groter geheel, van een geoliede machine die boven individuele krachten uitsteeg. Ze vochten alsof ze nooit anders hadden gedaan.  

En Elys stond in het midden van die chaos, als een stille rots in de branding, en deed niets. Ze kon niets doen. Ash had haar weggeduwd op het moment dat Malia hen aanviel en Elys zat nu ineengedoken in een zijstraat terwijl Nhani de jazaru van Malia bedwong. Ze dacht terug aan de training van Istar en de techniek van haar vechthouding en aan de trainingen van Ash die ertoe hadden geleid dat ze, zonder het gebruik van Ura, een paar basistechnieken kon gebruiken. Maar het zou niet genoeg zijn. Ze was niet opgewassen tegen de flitsende dolken van Malia, tegen de parelwitte en dodelijke bliksemschichten van de snelle Yin en het vreemde blauwpaarse vuur van Jai. Elys was maar een ongetrainde, beginnende waterstuurder. Haar enige speciale kracht was helen en zelfs daar was ze nog niet goed in. 

Elys wierp een blik op de woelige strijd en balde haar vuisten samen. Ze kon niet nutteloos blijven toekijken hoe haar reisgenoten, haar vrienden, vochten voor hun leven. Ze haatte het om hulpeloos te zijn. Hoe kon ze zo egoïstisch zijn om anderen hun leven op het spel te laten zetten terwijl ze zelf niets deed? Het werd tijd dat ze eens wat actie zou ondernemen. 

Ze wierp een blik om de hoek van de zandkleurige muur. Malia en Ash cirkelden en dansten om elkaar heen en Elys' hart kromp samen bij het idee dat die dolken waarschijnlijk ook doordrenkt waren met het gif dat Malia eerder had gebruikt om Ash te vergiftigen. Ash hield zijn zwaard in zijn linkerhand en gebruikte zijn andere hand om vuur en water te sturen. Jai en Yin probeerden bij Ash en Malia te komen, maar Sage en Lila hielden verrassend goed stand tegen de bijzondere krachten van hun tegenstanders. 

Elys sloot haar ogen en haalde diep adem. Ze probeerde zichzelf moed in te praten, maar ze faalde enorm. Haar hart ging als een razende te keer en ze beet op haar lip. Kom op, dacht ze. Met alle moed die ze kon verzamelen, stond ze op. Haar benen en handen trilden en met moeite kon ze zichzelf staande houden. 

Denk aan je trainingen, sprak ze zichzelf streng toe. 

Ze haalde diep adem en wist haar trillende ledematen enigszins onder controle te houden. Met een bonkend hart verliet ze haar schuilplaats. Zo snel als ze kon sprintte ze op Ash en Malia af. De premiejager mocht niemand raken met die vergiftigde dolken, want anders zouden ze een groot probleem hebben. In haar haast pakte ze een stuk hout dat op de straat lag te vergaan om tenminste een wapen te hebben. Er was hier namelijk geen water dat ze kon gebruiken. Althans, niet waar ze bij kon. Er zat water in de lucht en in hun lichamen, maar ze kon het niet voelen zoals Ash wel kon. Hopelijk kon hij het haar leren. Ooit. Als ze hier levend uit wisten te komen.

Elys had Malia en Ash bereikt. De premiejager ontweek net een uithaal en maakte een katachtige sprong. Elys had haar van achteren benaderd, maar nu ze weggedoken was, stond Elys oog in oog met Ash. Ze zag hem schrikken, zijn ogen werden even groot en een bezorgde flits schoot door het zilver van zijn irissen heen. Malia had zich ondertussen weer hersteld en maakte gebruik van de afleiding van Ash. Ze haalde razendsnel uit en Elys'  het glimmende lemmet raakte Ash. Hij deinsde achteruit en keek met verschrikte ogen naar zijn pols waar een snee zat. Het was niet groot, maar dat maakte niet uit; het gif zat nu in zijn bloedbaan.