The Frostfire Prince

||10|| Een Zilveren Zonsopkomst

[A/N] Hierboven zien jullie de ketting die Rhys aan Elys heeft gegeven. Veel plezier met het lezen van dit nieuwe hoofdstuk! Ik ben de dagen trouwens helemaal kwijt (door de vakantie haha ;p) dus ik was bijna vergeten dat ik dit hoofdstuk zou posten oeps XD Maar goed. Laat me vooral weten wat je er van vindt! 

"I would rather trust a woman's instinct than a man's reason." 

―Stanley Baldwin 

Elys sliep de hele nacht door, maar toen ze wakker werd voelde het alsof ze helemaal niet had geslapen. Haar lichaam glom van het zweet en haar ademhaling was zwaar. Ze probeerde zichzelf te kalmeren.  

Het was maar een droom.

De zee waarin Elys lag, was eerst kalm geweest. In de verte, in een kring van zilverwit licht, had Ash gestaan. Hij zwaaide en verrast door zijn gebaar had ze glimlachend terug gezwaaid. Plotseling stopte hij en ze zag dat zijn gezicht wit werd en dat er veren uit zijn armen en rug begonnen te groeien. Voor Elys het wist, was hij veranderd in een prachtige witte vogel met een lange gracieuze nek en sterke vleugels. De lucht begon te rommelen en werd inktzwart, de schuimende golven werden metershoog en Elys moest alles op alles zetten om niet te verdrinken. Haar spieren verzuurden en ze kon nauwelijks ademhalen. Haar keel voelde als schuurpapier en tranen van angst biggelden over haar wangen. Ze probeerde richting Ash—de vogel—te zwemmen, maar ze stopte abrupt toen ze zag hoe de vogel zwart kleurde. Het dier begon angstig te fladderen en stootte een onnatuurlijk geluid uit dat door merg en been ging. Een wervelende donkere substantie had de vogel omringd en op de plekken waar de wolk de vogel raakte, vergingen de veren tot as die mee werd gevoerd door de wind. De vogel―Ash―was verdwenen en een snik wurmde zich via Elys' keel naar buiten. Een koude ijzeren hand boorde zich in haar borst. Elys wilde naar adem happen, maar de kou had haar verlamd. Ze wilde schreeuwen, huilen en vechten tegen de hand die haar doorboorde, maar er was niets wat ze kon doen. Elke spiervezel in haar lichaam was bevroren. Plotseling trok de hand zich terug. Met grote ogen zag Elys hoe er een zilver licht klopte in de ijzeren klauwen. Ze wist meteen dat het haar uitgerukte ziel was. Dat was het laatste wat ze zag. 

Elys huiverde bij de herinnering aan de lange scherpe klauwen en probeerde rustiger adem te halen. Het was alleen maar een droom, niets meer en niets minder. 

Ze kwam overeind en sloeg haar benen over de bedrand—Ash had erop gestaan dat zij het bed nam; hijzelf was beneden op Rae's felgekleurde kussens gaan liggen—toen er een stukje opgevouwen perkament op de grijze tegels viel. Nieuwsgierig raapte ze het op en opende het.  

''Als je dit leest ben ik al lang weg. Veel succes met het vinden van een leraar. 

Arasnír káele, 

Ash''

Zonder ook maar een seconde na te denken schoot ze in haar kleren, greep ze haar schoudertas, sloeg haar mantel om en rende ze in volle vaart de trap af. Ze had verwacht Rae aan te treffen op één van haar geliefde kussens met een kopje jasmijnthee in haar tere handen, maar de kamer was leeg. Zonder te treuzelen sloeg Elys de koperen deuren wagenwijd open. Haar ogen flitsten van links naar rechts. Niets. Er heerste stilte, op het stromen van het water na dan. Ze rende de brug over, richting het centrale plein en de ingang van de tempel. De lucht was dooraderd met lichtgoud en zalmroze en in de verte zag ze de brandende zon laag boven de horizon hangen. Het was nog vroeg. Gelukkig. 

In en om de tempel was het misschien kalm en vredig, maar zelf Elys kookte vanbinnen. Ook al wist ze niet precies waarom. Ash had haar beschermd en zij had hen naar Rivenend gebracht. Dat was de deal geweest, maar toch kon ze gevoelens van teleurstelling en woede niet onderdrukken. Ze hadden zoveel meegemaakt in zo'n korte tijd en in plaats van een fatsoenlijk gedag kreeg ze een briefje van niet meer dan een paar woorden? Ze had wel zijn leven gered hoor! Dankzij haar was hij dingen over zichzelf te weten gekomen en nu liet hij haar hier gewoon achter? En daarbij: ze kon hier onmogelijk blijven. Er was niemand hier die haar leraar kon worden. Iana was de enige tempelbewoner die water stuurde en zij was geen krijger. De priesteres kende nauwelijks aanvals- of verdedigingstechnieken, hoewel ze natuurlijk wel een fantastische heler was. Maar dat was niet wat Elys zocht. Ze wilde kunnen vechten, haar leven kunnen beschermen als dat nodig was. Ze wilde bewijzen dat een meisje, een jonge vrouw, óók sterk kon zijn en een geoefend krijger kon worden. Maar hoe kon ze dat ooit doen als ze geen fatsoenlijke leraar kon vinden? En ze kon onmogelijk hier blijven, dat wist ze. Iana had haar er vaak genoeg op gewezen dat ook Rivenend bedolven was onder de gezocht posters met haar gezicht erop.