The Frostfire Prince

||43|| Het Wolkenpaleis

"She wasn't tracking down her father to learn more about him. She was tracking him down to learn more about herself."

―Brad Meltzer, The Inner Circle

Terugkeren naar Amrine was in geen enkel opzicht zoals Sage had verwacht. Ondanks het nomadische bestaan van de zigeuners had hij veel tijd van zijn jeugd doorgebracht in de vierde ring van Amrine: de plek waar Bazti thuishoorden. Daar, in de schaduwen van de andere ringen, had hij de sariphi van de Elite gezien met hun witte zeilen en groene tekens die stonden voor macht en moed. Vanuit de versleten houten hutten van de zigeuners-de mensen die hem hadden opgevoed alsof hij familie was-had Sage de rijkdom gezien in de glinsterende, zilveren torens van het Wolkenpaleis die zo hoog waren dat ze de zwaartekracht leken te tarten. Als kind had hij gedroomd van het zwevende Wolkenpaleis. Van de donzen wolken die haar omringden, zoals een moeder haar kind omhelsde, van de duizelingwekkende torens en onmogelijke bruggen die versierd werden door spiralen. Hij had echter al snel geleerd dat de eerste ring niet zijn plek was als zigeuner, als Bazti. Het kastensysteem had voor ieder een rol weggelegd, een rol die je diende te volgen als Aeri. Het was een feit waardoor zijn zoete kinderdromen als snel plaatsmaakten voor nachtmerries waarin hij vocht voor zijn familie, voor overleven en verzwolgen werd door al het onrecht in de wereld dat hij onmogelijk kon bestrijden en rechtzetten. De wereld was niet eerlijk en dat was iets wat Sage-net als andere Bazti-al snel had geleerd, maar hij zou alles doen wat in zijn macht lag om Esmaron een stukje mooier te maken.

Zonlicht brak door de wolken heen en lucht was een schilderij van goud, staalgrijs, zilver en blauw. De berglucht was koud, maar de zachte zonnestralen kusten zijn huid. Sage sloot zijn ogen even en luisterde naar de wind, naar de koude lucht die zich verplaatste en het onweer dat dreigde te ontstaan.

Istar liep voor hem, zijn passen zelfverzekerd en groot. Zijn donkere huid lichtte goud op in het licht en zijn gespierde armen werden bloot gelaten door het lichtbruine leer van zijn uniform. Sage voelde zich nooit echt op zijn gemak bij de norse Elitekapitein wiens steenkolen ogen altijd keken alsof je hem tot last was. Ze waren beiden luchtstuurders, maar het was een veelzijdig element dat op veel verschillende manieren gebruikt kon worden en hij en Istar waren daar goede voorbeelden van. Hij kon de kracht van Istar voelen afkomen, alsof zijn stuurtalent rimpelingen in de lucht zelf veroorzaakte. De kapitein had geleerd dat aanvallen de beste tactiek was, dat kracht belangrijker was dan snelheid en strategie, maar de leerschool van de Elite druiste in tegen alles wat Sage had geleerd over luchtsturen.

Lila liep met vastberaden passen naast hem, haar verschijning even kleurrijk als altijd met haar paarse, zelfgemaakte kleding en metalen en kristallen sieraden. Ze had-net zoals hij-Istars aanbod om Aeriaanse Gorai-waardige kleding te dragen afgeslagen. Istar had gezegd dat hij met zijn olijfgroene, gedrapeerde kleding te veel leek op de Sentík, maar Sage zag het probleem niet. Hij behoorde niet tot de Sentík, hoewel hij hun idealen deelde. Sage was vastbesloten zich niet anders voor te doen dan hij was en groen was zijn lievelingskleur, net zoals het de nationale kleur was van Aerion.

Met een glimlach zag Sage hoe Lila's ogen van de ene villa naar de andere schoten. Elk gebouw was majestueuzer en duurder dan de vorige, elke tuin weelderiger en elke familie invloedrijker. Net als Lila had Sage bijna nooit zulke rijkdom mogen aanschouwen, met uitzondering van de paleizen in Nulan en Celan, de steden waar de Ignuraanse koninklijke familie-Ash' familie-woonde. Sage glimlachte lichtjes en vroeg zich af hoe het zijn beste vriend en Elys verging. Hij had er vertrouwen in dat het hen zou lukken om Uslan over te halen-meer vertrouwen dan hij in zichzelf had-ook al hadden ze zelf misschien niet door dat ze een goed team waren.

Na het afscheid met Ash en Elys waren Lila en Sage samen met de Lakins afgereisd naar Amrine om te spreken met Guthrir Canrun: de afgevaardigde van Amrine, één van de meest machtige personen van het Luchtrijk. En zijn echte vader.