The Frostfire Prince

||42|| Wantrouwen

"Eyes and ears are not the problem... It is rage that blinds and deafens us. Or fear. Envy, mistrust. The world contracts, gets all out of joint when you are angry or afraid." 

—Jan-Philipp Sendker, The Art of Hearing Heartbeats

Elys zuchtte diep en leunde achterover. Twijfelend speurde ze Rhys' gezicht af, op zoek naar een reactie. Het had even geduurd, maar Elys en Ash hadden eindelijk het hele verhaal verteld—hoewel Ash vooral korte toevoegingen had gegeven en Elys honderduit had gepraat. Hoe ze elkaar ontmoet hadden, wat er met Ash aan de hand was, waar ze waren geweest en wat ze allemaal hadden meegemaakt. Rhys had met steeds grotere verbazing naar hen gekeken, niet wetend wat te vinden van de avonturen van zijn beste vriendin. Zijn handen lagen stil op het lichtbruine tafelblad, zijn priemend blauwe ogen waren vol van nieuwsgierigheid, maar hoe meer hij hoorde hoe stiller hij werd.

Een stilte strekte zich uit toen Elys klaar was met haar verhaal en geen van allen wat zei. Ash zat met zijn armen over elkaar en had Rhys bijna onafgebroken wantrouwig bekeken. Elys beet op haar lip. Ze kon niets aflezen van het gezicht van haar beste vriend—iets wat haar onrustig maakte.

''Wat is er, Rhys?'' vroeg ze terwijl ze vooroverboog en hem bezorgd aankeek. ''Ben je boos? Gaat dit over de ketting? Want ik vind het zo erg...het spijt me zo dat—''

Rhys schudde zijn hoofd en wuifde haar woorden weg. ''Nee, maak je daar geen zorgen over.''

Zijn ogen waren helder en deden Elys denken aan de onnatuurlijk blauwe kleur die het meer had gehad dat hen naar de Verborgen Bibliotheek had geleid.

Rhys leunde achterover en sloeg zijn gespierde armen over elkaar. Hij had een blauwe, simpele tuniek aan die zijn ogen alleen maar benadrukten. Hij fronste.

''Ik snap waarom je de ketting hebt gegeven aan die geest en bovendien had ik waarschijnlijk precies hetzelfde gedaan. Ik had toch nooit verwacht dat je de ketting voor altijd zou dragen.''

''Waarom niet?'' vroeg Elys verbaasd. ''Het was een cadeau van jou.''

Hij glimlachte licht en schoof ongemakkelijk heen en weer. ''Nou, ik wist dat er ooit een dag zou komen dat je met iemand anders zou gaan trouwen...en dat je dus een echte verlovingsketting zou krijgen.''

''Oh.''

Zo had ze er nog nooit tegenaan gekeken. Rhys grijnsde jongensachtig—een beeld dat enorm vertrouwd voelde voor Elys—en zuchtte.

''Maar dat was niet wat ik wilde zeggen,'' zei hij terwijl zijn ogen naar Ash gleden.

''Je vertrouwt me niet,'' zei Ash kalm, alsof het hem niets deed.

Elys daarentegen keek verwilderd van de een naar de ander. Hun blikken waren koelbloedig verstrengeld met elkaar en geen van beiden keek weg. Ze had het nare gevoel dat ze naar een koude oorlog keek die bestond uit dodelijke blikken, veelzeggende bewegingen en haast voelbare spanning in de lucht.

Ze slikte en wierp Rhys een vragende blik toe. ''Waarom zou je Ash niet vertrouwen?''

Ze kon het niet helpen dat ze klonk als een klein teleurgesteld kind. Rhys haalde zijn schouders op, maar het miste zijn gebruikelijke nonchalance.

''Er klopt gewoon iets niet. Jullie hebben me over al die avonturen verteld, over de aanvallen van prins Eroh, maar ik snap niet waarom. Wáárom zou de prins van Ignuron in jullie geïnteresseerd zijn? Waarom zou de koningin van Lyun jullie verwelkomen en laten gaan in plaats van opsluiten, iets wat de Lyué normaal doen met indringers. En ik snap al helemaal niet waarom koningin Maeve strijdplannen van prins Eroh en koningin Celia—regeringszaken—zou delen met een paar reizigers. Dus, Elys, Ash, is er iets wat jullie niet verteld hebben?''