The Frostfire Prince

||9|| De Zielbreker

[A/N] Klaar voor een lang hoofdstuk met onthullingen en belangrijke informatie? *grijnst* (PS: lees de [A/N] aan het eind ^^)

If we sometimes lie and sometimes tell the truth, no one can be certain what they are hearing at any given time. Like yin and yang, truth and lies are inseparable, each containing a seed of the other, no words are ever entirely true or entirely untrue.

—Chloe Thurlow, Katie in Love

Tranen stroomden over Elys wangen terwijl ze naar het bewegingsloze lichaam voor haar keek. De antracietgrijze aders waren verdwenen, maar Ash' ogen waren nog steeds gesloten en dat zouden ze blijven. Ze kon niet bevatten wat er was gebeurd. Ze had hem willen helpen, willen helen. Niet vermoorden. Bij dat idee kreeg Elys het gevoel dat ze werd bedolven onder een stortvloed van schuld.

Het was allemaal binnen een paar seconden gebeurd. Het moment dat ze Ash had aangeraakt, was zijn borstkas gestopt met rijzen en dalen. Elys had niet de energie gevoeld die normaal in elk lichaam stroomde en daardoor had ze de energie niet kunnen verbinden met het water en had ze niet kunnen helen. Maar wat had ze dan wel gedaan? 

Haar blik gleed over zijn asgrauwe huid, zijn donkere wimpers die zijn gesloten ogen omrandden, zijn ravenzwarte haar, zijn hoge jukbeenderen en zijn ietwat scheve neus die ooit eens gebroken moest zijn geweest. De rafelige lijnen van de ximeru waren duidelijker zichtbaar dan ooit.

Iana staarde met een lege blik naar Ash. Haar onderlip trilde zachtjes. Ze stond langzaam op en wilde net de kamer verlaten toen Rae plotseling haar ogen opende.

"Wacht," beviel ze terwijl ze haar hand hief. Iana fronste en keek verward naar haar moeder. Ook Elys keek niet-begrijpend naar de hogepriesteres.

"Hij is niet dood," zei Rae kalm en leunend op haar houten stok schuifelde ze naar het bed. Ze bleef naast Elys staan en bestudeerde het lichaam aandachtig. Haar bruine ogen waren tot spleetjes geknepen en zachtjes porde ze met haar houten stok in Ash zijn lichaam.

Een klein sprankje hoop begon op te leven in Elys' buik. Het was als een teer zaadje dat begon te groeien als een oogverblindende bloem. Ze beet op haar lip en keek vol moed naar de ogenschijnlijke levenloze massa voor haar. Achter haar hoorde ze de lichte voetstappen van Iana dichterbij komen.

"Moeder, hou daar mee op! Het is ongehoord dat u in een dood lichaam staat te porren," siste Iana geërgerd.

"Dit lichaam is dan ook niet overleden, lieverd," antwoordde Rae doodkalm met een zelfingenomen grijns.

Elys dacht de ergernis van Iana bijna te kunnen voelen in de lucht. Hoe erg ze ook hoopte dat Rae het bij het goede eind had: er gebeurde niets.

Rae zuchtte geërgerd en Elys dacht haar iets te horen mompelen als: "Pff, je maakt het me wel lastig hoor."

De hogepriesters stopte met prikken en strekte haar arm. Haar arm zat onder dezelfde soort witte tatoeages als Iana, maar die van Rae liepen van haar vingers tot haar elleboog. Zover Elys kon zien dan. De hogepriesters legde haar hand op Ash zijn voorhoofd en begon weer te prevelen in het Ura. Haar woorden weerklonken als donder in de lucht en elk woord knisperde als elektriciteit. Rae's tatoeages begonnen wit op te lichten, net zoals bij Iana tijdens het helen, en plotseling schoten Ash' ogen open.

Elys deinsde verschrikt terug en ook Iana leek van haar stuk gebracht. Haar ogen puilden bijna uit van verbazing.

Ash zijn ogen waren geheel wit, geen pupil of wat dan ook, en lichtten net zo op als Rae's tatoeages. Ook uit zijn mond kwam een vaag wit schijnsel. Elys' hartslag schoot omhoog en adrenaline raasde door haar lichaam, maar de hogepriesters leek er niet verbaasd door te zijn. Rae glimlachte, trok haar hand weg en leunde op haar stok. Het witte licht verdween en Elys zag dat Ash' borstkas bewoog. Hij ademde. Tranen van opluchting stroomden over Elys haar wangen. Ze had hem niet vermoord, Arús Elo.