The Frostfire Prince

||28|| Een Vredesoffer

||BELANGRIJKE A/N AAN HET EINDE||

"It takes a strong person to say sorry, and an ever stronger person to forgive." 

―Vanessa Guzman 

 Nadat was besloten dat ze naar Iralin, de hoofdstad van heel Esmaron, zouden afreizen, was ieder zijn eigen weg gegaan totdat het moment van hun vertrek zou aanbreken. Mae worstelde met haar verdriet en probeerde tegelijkertijd over haar koninkrijk te regeren en Sage probeerde haar hier zo goed als mogelijk mee te helpen. Ash had wat tegen Elys willen zeggen, maar voordat hij haar kon aanspreken was ze al naar haar kamer in de Maanvleugel gevlucht. Ze kon het gewoon niet. Ze wilde niet horen wat hij te zeggen had, welke aantrekkelijke leugens nu weer uit zijn mond zouden komen. 

''Vertel,'' zuchtte Lila terwijl ze haar hoofd in haar handen liet rusten. Haar krullen waaierden om haar hoofd en ze blies er nonchalant één uit haar ogen. 

''Ik weet niet waar je het over hebt,'' antwoordde Elys op haar hoede.

De aardestuurder trok haar wenkbrauw op, uitdagend. Haar bruine huid glansde in het zonlicht dat door de eindeloze ramen en daken gefilterd werd. Ze droeg een simpele paarse tuniek met korte mouwen waardoor haar donkere tatoeages, die krulden over de welvingen van haar spieren, in volle glorie zichtbaar waren. Maar Elys wist dat het meer was dan wat versieringen. Het waren stoffige herinneringen die levend gehouden werden, onderhuidse littekens die zichtbaar waren gemaakt. Achter elke krul en elke lijn zat een verhaal. Een verhaal dat geluidloos verteld werd, omdat Lila zelf haast nooit over haar tijd als Epatí sprak. 

''Weet je,'' begon Lila, ''je bent een goede leugenaar, maar mooie woorden kunnen die blik in je ogen,  je wallen en je bleke huid niet verdoezelen. Dus, vertel. Wat is er?''

Elys knipperde, te verbaasd om woorden uit haar keel te krijgen. Ze had altijd gedacht dat haar gezicht niet goed af te lezen was als ze dat niet wilde, maar kennelijk had ze het mis. 

''Ik ben gewoon boos, nou goed?'' murmelde ze terwijl ze haar armen over elkaar sloeg. 

Lila glimlachte. ''Dat weet ik. Ik ben ook boos, maar ik zie er niet uit alsof de hele wereld vergaan is. En ik zie er al helemaal niet uit alsof ik Ash elk moment kan gaan wurgen.''

Elys liet haar armen iets zakken. Was het zo overduidelijk? 

''Ik ben boos op Ash én Sage,'' zei ze afgemeten. 

''Leugen,'' zei Lila droogjes terwijl ze haar nagels bestudeerde. ''Je wàs boos op Sage; je hebt hem allang vergeven. Het interessante is echter dat je Ash niet hebt vergeven. Je bent niet alleen boos, maar ook teleurgesteld, omdat—''

''Ja ja, heel leuk die theorieën van je. Kunnen we nu ergens anders over praten,'' onderbrak Elys haar bot. Ze hield niet van de kant waar dit gesprek heenging. 

''Doen alsof je geen gevoel hebt zal je niet beschermen, Elys. Ik hou er ook niet van om over mijn gevoelens te praten, ik weet zelfs niet waarom ik opeens de taak van Sage als vredesbewaker op me neem, maar het ontkennen van je emoties kan veel potentieel mooie dingen voorgoed beschadigen.''

''Praat je over mij of over jezelf?'' vroeg Elys. ''Denk maar niet dat ik niet zie hoe je naar Sage kijkt.''

Lila sloeg haar ogen neer, maar niet snel genoeg; Elys zag de pijn die erdoorheen was geflitst. 

''Het maakt niet uit hoe ik, volgens jou, naar hem kijk. Hij is duidelijk met heel andere, interessantere, dingen bezig en ik hoef er niet aan herinnerd te worden. Je weet niet hoe het voelt om te weten dat je nooit eerste keus zal zijn, om te zien dat iemand niet naar jou kijkt maar naar iemand anders.''