The Frostfire Prince

||55.1|| Celia's Geheim

"Sometimes when you sacrifice something precious, you're not really losing it. You're just passing it on to someone else."

― Mitch Albom, The Five People You Meet in Heaven

Elys zat naast Ash op de stenen vloer, tegen het altaar aan, en had haar hoofd op zijn schouder gelegd. Hun handen waren stevig ineengestrengeld en Ash bewoog zijn duim afwezig over de rug van haar hand. Hij had geen woord gezegd sinds duidelijk was geworden dat Celia's inspanningen niet het gewenste resultaat hadden opgeleverd. Hij was verloren op de grond gaan zitten en Elys had hem met tranen in haar ogen proberen te troosten, maar iemand troosten die net een doodvonnis had gekregen was vrijwel onmogelijk.

Het Eeuwige Vuur had Ash — tegen ieders verwachting in — niet genezen en iedereen was wit weggetrokken en stilgevallen. Hun hoop was verbrijzeld, gebroken in tienduizenden stukjes die niet te lijmen waren. Ash' dood zou niet alleen betekenen dat ze een dierbaar iemand zouden verliezen, maar Eroh zou ook een stap dichter bij zijn doel komen. Zonder Ash zou Eroh de kroonprins worden en dan zaten alleen zijn vader en Celia nog tussen hem en de alleenheerschappij over Ignuron in.

Celia stond voor het altaar — haar armen over elkaar geslagen — en haar gezicht werd verlicht door het Eeuwige Vuur waar ze naar staarde. Niets verried verdriet of verloren hoop en ergens deed het Elys pijn om te zien dat Celia — net zoals Ash — een stenen masker kon opzetten wanneer ze wilde.

Lila stond ook nog en volgde met haar aandachtige, bruine ogen Sage, die nu al een tijdlang ijsbeerde. Haar wenkbrauwen waren licht gefronst en opgetrokken en zorgen waren op haar gezicht geschreven. De aardestuurder had meestal wel een antwoord klaar, maar zelfs zij leek nu radeloos. Sage daarentegen mompelde in zichzelf en zijn haastige voetstappen waren — naast het razende Eeuwige Vuur — het enige geluid in de ruimte.

Plotseling stopte Sage en hij zuchtte. Zijn blik verschoof naar Ash. ''We hebben nog steeds een andere optie.''

Sage stapte wat dichterbij. Hoop brandde in zijn glinsterende ogen en werd zichtbaar door zijn zelfverzekerde houding en gebalde vuisten. ''Als Serphone jouw ziel en de andere uit elkaar haalt en die laatste teruggeeft, dan ben je gered.''

Ash keek langzaam op en zijn lege ogen ontmoetten het levendige smaragdgroen van Sage's blik.

''Ze gaat liever dood dan dat ze mij zou helpen.''

''Wie zegt dat ze het vrijwillig moet doen?'' viel Lila Sage bij terwijl ze naast de luchtstuurder ging staan. ''We kunnen haar ontvoeren, gevangennemen en dwingen om je te genezen.''

Ash trok een wenkbrauw op. ''Sinds wanneer ben jij zo optimistisch?''

Lila sloeg haar armen over elkaar en tuitte haar liepen iets. Ash' spottende toon was haar niet ontgaan.

''Sinds wanneer ben jij een lafaard die het opgeeft?'' siste ze terwijl haar ogen vernauwden.

Ash zuchtte en schudde zijn hoofd. ''Wat ik ook zou doen of beloven: Serphone zal me nooit helpen.''

''Ook niet als je je recht op de troon opgeeft? Als je je titel als kroonprins overdraagt aan Eroh?'' vroeg Lila.

Elys' hart stopte even. Was dat mogelijk? Zou Serphone haar vloek ongedaan maken als dat betekende dat haar zoon de titel van kroonprins kreeg?

''Nee,'' zuchtte Ash, ''was het maar zo eenvoudig.''

''Zeggen dat je je titel overdraagt aan je broer lijkt me niet zo lastig'' kaatste Lila vastberaden terug.

Ash keek haar aan alsof ze gek was. ''Je snapt het niet. Het maakt niet uit wat ik wel of niet wil: ik kan mijn titel niet overdragen. De drakentatoeage markeert mij als de ware erfgenaam. Geen één Ignuri zal een erfgenaam zonder de tatoeage accepteren en voor Eroh zal het belangrijk zijn dat hij de tatoeage krijgt. Hij haat me en wil niets liever dan zien hoe ik de tatoeage verlies, de titel, alles.''