The Frostfire Prince

||34|| De Verborgen Bibliotheek

"All knowledge hurts."

―Cassandra Clare, City of Bones 

Elys wist niet wat te verwachten toen ze samen met Ash, Sage en Lila het meer in stapte, maar ze had zeker niet verwacht dat het zo prettig zou voelen. Het was halfdonker om haar heen en gebiologeerd keek ze naar het water dat zij en Ash om hen vieren heen stuurden. Verscheidene tinten blauw―nachtblauw, grijsblauw, azuurblauw―vlogen aan haar ogen voorbij en af en toe ving ze een glimp op van het zilverwitte maanlicht dat in het water weerkaatst werd. Het was beeldschoon en het gevoel van al dat water om haar heen maakte haar gelukkiger dan ze had gedacht. 

Zonder woorden volgden Elys, Ash en Lila de luchtstuurder voor hen die zich nog steeds gedachteloos leek voort te bewegen. Sage's armen hingen slap langs zijn lichaam en zijn mond stond een beetje open; haast als een stervende vis die op het droge lag. Het water wierp schaduwen op zijn gezicht die zijn scherpe trekken benadrukten.  

Elys merkte tot haar verbazing dat de zanderige en rotsige ondergrond plaats had gemaakt voor gladde stenen die samen een pad leken te vormen. Het gaf haar enige hoop dat ze ergens zouden uitkomen. Elk pad had immers een begin en een einde, nietwaar? 

Ze zuchtte en proberen zich weer te concentreren op het water dat ze stuurde. Het vergde veel van haar krachten, maar tegelijkertijd wist ze dat ze met sprongen vooruit was gegaan door Ash' trainingen. Een tijd geleden was het nog ondenkbaar geweest dat ze zonder het gebruik van Ura zo veel water zo lang kon beheersen.

Na een tijdje―Elys had geen idee hoelang ze zich al in deze onderwaterwereld bevonden―begon het geplaveide pad omhoog te lopen. Ze was al verbaasd geweest hoe ver ze hadden gelopen in het ogenschijnlijke kleine meertje. Er moest wel een soort tunnel hebben gelopen, een geheime doorgang, die naar een andere plek leidde. Hopelijk was dat de Verborgen Bibliotheek, dacht ze. 

Uit het niets zei Sage: ''We zijn er.'' 

Elys schrok van de emotieloze, mechanische klank van zijn stem. Zijn ogen hadden nog steeds een doffe kleur en ze hoopte maar dat dat tijdelijk zou zijn en dat Sage snel weer zichzelf zou zijn. Geesten horen praten deed hem kennelijk meer kwaad dan goed. 

Met z'n vieren liepen ze verder en Elys zag het water boven haar steeds lichter worden. Het wateroppervlak kwam steeds dichterbij en uiteindelijk klapte de luchtbel die zij en Ash gecreëerd hadden. Elys knipperde de waterdruppels in haar ogen weg en keek met verbazing om haar heen. 

Ze stond in een meertje en het kabbelende azuurblauwe water kwam tot haar middel. Het eerste wat ze merkte, was hoe vochtig de lucht was. Het drukte op haar schouders en omgaf haar als een warme, beklemmende deken. Ze stonden in een oneindig grote grot waar rivieren rustig stroomden en enorme donkergroene bomen en planten en felgekleurde bloemen weelderig groeiden. Het indrukwekkendste was nog het gebouw dat voor hen oprees. dat verlicht werd door zonnestralen die door een groot gat in het plafond van de grot vielen. Het gebouw bestond uit grote okergele blokken en scherpe spitsbogen, omgeven door pilaren en versierd met bloemmotieven en strakke lijnen. Het was als geen ander gebouw dat Elys had mogen aanschouwen en het maakte haar ademloos. Het meest bijzondere waren echter de creaturen die ze plots overal kon zien zwerven. Het waren geesten. Roze, babyblauw, groen en lichtgeel, in alle soorten en maten: er was geen ontkomen aan. Hoezeer ze onderling ook verschilden, ze hadden één overeenkomst: het leek alsof ze allemaal niet helemaal hier waren. Hun half zichtbare lichamen zonden een diffuus licht uit, veranderden af en toe van vorm, losten op en verschenen weer alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Was dit wat Sage altijd zag?

''Jullie kunnen ze nu ook zien, of niet?'' vroeg Sage, die weer helemaal de oude leek. Zijn stem was weer normaal; licht en vrolijk in combinatie met vele dialecten. Ook zijn ogen hadden weer de vertrouwde smaragden, sprankelende kleur groen verkregen.