The Frostfire Prince

||22|| Licht en Duisternis

"I like to have powerful enemies. Makes me feel important." 
―Leigh Bardugo, Siege and Storm 

''Vond je het leuk gisteren?'' zei Ash.

Elys maakte de laatste tas met proviand vast aan het zadel van Nhani en liet haar vingers liefkozend door de donzige vacht glijden alvorens ze zich omdraaide. 

Ash stond wat verderop met zijn armen over elkaar in zijn vertrouwde zwarte kleding en met die vervelende grijns op zijn gezicht geplakt. 

''Ja,'' antwoordde ze zacht terwijl ze terug dacht aan haar hand in de zijne en hun dans in een chaotische wirwar van geel en goud. ''Ik ben alleen een beetje moe.''

Ash fronste. ''Wat zei je?''

Elys zuchtte diep en rolde met haar ogen. ''Ik ga niet schreeuwen, omdat jij niet dicht bij Nhani durft te staan.''

''Ik ben niet bang voor Nhani,'' antwoordde hij snel. Zijn ogen flitsten wantrouwig naar de verenwolf en de amberkleurige ogen die hem leken op te nemen. 

''Waarom sta je daar dan?'' kaatste Elys terug. 

Ash zuchtte en kwam triomfantelijk naast haar staan. Ze kon de diamanten spikkeltjes in zijn ogen zelfs zien.

''Aai haar dan,'' daagde ze hem uit. Zijn kaak spande zich aan en zijn blik verhardde. 

''Ik hou niet van dieren.'' 

''Maar je houdt van dansen,'' zei Elys, harder dan ze wilde. Ash grijnsde. 

''Dat is waar. Met jou in het bijzonder.''

Elys beet hard op de binnenkant van haar wang en probeerde oogcontact te vermijden. Met moeite kon ze het beeld van een stralende Ash en de tintelingen van zijn aanrakingen vergeten. Ze hadden alleen gedanst. Waarom brandde haar binnenste dan alsof er duizenden lichtjes in haar waren aangestoken? 

''Daar heb je De Blik,'' zei hij droog.

Verstoord keek Elys op, recht in zijn zilveren ogen. ''Welke blik?''

''De 'pas-op-ik-ben-boos-en-ga-je-vermoorden-blik'.''

''Ha ha. Grappig,'' zei Elys sarcastisch. Ze zuchtte. ''Ik was gewoon aan het denken.''

Ash trok zijn wenkbrauw op. ''Dan heb je echt een hele enge 'denk blik'.''

''Ik heb tenminste een 'denk blik','' kaatste ze terug. ''Dat kun je van jou niet zeggen.''

''Wauw,'' grinnikte Ash, ''dát deed echt pijn.''

Hij tilde een tas van de grond en begon Elys te helpen met het bepakken van Nhani. Ze zouden veel nodig hebben voor de reis die voor hen lag.  

''Ik denk trouwens aan veel dingen,'' zei hij. 

''Zoals?'' vroeg ze terwijl ze nog meer eten en drinken in tassen stopten. 

Het was even stil en Ash leek even te twijfelen over zijn volgende woorden. ''Nou, aan veel verschillende dingen. Bijvoorbeeld dat geel je misschien nog beter staat dan blauw.''

Elys glimlachte. ''Als geel bij iemand goed staat dan ben jij het wel,'' zei ze op een haast fluisterende toon. ''Het laat je stralen als goud.''

Ash' halve glimlach verdween, alsof hij even van zijn stuk was gebracht. ''Goud?''

Ze knikte, niet begrijpend waarom Ash zo raar deed. ''Is er wat?''

Ze keek op zij, recht in zijn zilveren ogen. Zijn blik was omgeslagen en het grijs was eerder antraciet en stormachtig, doordrenkt met raadsels. Zijn kaak spande zich aan. Hij schudde kort met zijn hoofd.