The Frostfire Prince

||29|| Serphone

[A/N] Even wat handige informatie, omdat ik niet weet of dit al duidelijk was of dat het duidelijk wordt in dit hoofdstuk. Ignuron (het Vuurrijk) bestaat uit twee delen: Wesfiret (het westelijke deel) en Serafite (het oostelijke deel). Elk deel wordt bestuurd door een koning/koningin. Dit is sinds de grote oorlog van jaren geleden zo. De Brénains zijn de oorspronkelijke koninklijke familie. Zij heersen nu over Wesfiret (koning Egan dus). De zus van koning Egan kreeg gezag over Serafite. Haar dochter (Celia Alasar, de nicht van Ash en Eroh) is daar nu de koningin van. Haar ouders zijn overleden, maar de Alasars zijn dus de tweede koninklijke familie. Veel leesplezier!

"We are all mistaken sometimes; sometimes we do wrong things, things that have bad consequences. But it does not mean we are evil, or that we cannot be trusted ever afterward." 

―Alison Croggon

Elys trok zich op en sloeg haar been over de dikke bronskleurige tak. Met een zucht ging ze naast Ash zitten die de boomtak iets eerder had bereikt dan zij. Haar spieren brandden en haar ademhaling was gejaagd en onregelmatig. Op deze hoogte, op een tak in de top van de boom, zou bijna iedereen last krijgen van hartkloppingen en razende adrenaline. Elys hield van klimmen en hoogtes―vooral omdat het haar een gevoel van vrijheid gaf―maar deze minstens veertig meter hoge boom was zelfs voor haar iets te veel van het goede. Ze schoof iets op naar Ash die ontspannen zijn benen in de eindeloze leegte liet bungelen. In de verte, bij de horizon, begon de roodgekleurde zon langzaam te verdwijnen waardoor de wolken goud en roze werden geschilderd.

''En waarom moesten we hier helemaal naar boven klimmen?'' vroeg Elys hijgend toen ze het gevoel had dat ze redelijk veilig zat. Ash staarde naar de horizon.

''Privacy. Ik heb je beloofd om te vertellen welke vreselijke dingen ik heb gedaan, maar dat betekent niet dat iedereen het hoeft te horen. En ik wilde graag de zonsondergang zien.''

''Waarom?'' Elys keek opzij. 

''Het herinnert me aan thuis, aan de gelukkige momenten die er waren. Er is maar één zon, net zoals er één maan is en iedereen naar dezelfde sterren kijkt.''

''Maar als er gelukkige momenten waren, waarom zei je dan dat je nooit meer terug wilde?''

Ash' kaakspieren spanden zich aan. Hij keek naar zijn voeten die nog steeds in de leegte leken te zweven.

''Ik denk dat iedereens jeugd gelukkige momenten kent. Iedereen heeft wel vrolijke herinneringen en ik dus ook. Helaas is die hoeveelheid niets vergeleken met de verschrikkingen.'' 

Het bleef even stil. 

''Dus,'' begon Elys voorzichtig, maar ook vastberaden, ''wat waren die verschrikkingen?''

Ash zuchtte en haalde en hand door zijn haar. Hij leek nerveus en zijn ogen dwaalden onrustig heen en weer over het spectaculaire uitzicht. 

''Het zijn er simpelweg te veel,'' zei Ash, ''maar ik zal mijn leugens rechtzetten zoals beloofd.''

''En al die verschrikkelijke dingen die je, volgens jezelf, hebt gedaan?'' vroeg Elys terwijl ze haar wenkbrauw optrok. 

''Ik heb te veel slechte dingen gedaan, sommige dingen klein en sommige groot. Ik herinner me geeneens alles. Ik was een heel ander persoon vroeger en leefde voor macht en het ontzag en de angst die mensen voor me hadden.''

Ash slikte. ''Ik was de kroonprins van Ignuron en kon alles maken. Iedereen luisterde naar mij toen ik mijn vuurgave had ontdekt en ontwikkelde. Eroh was niet langer iedereens lievelingetje, want ik was de krachtigste dankzij mijn tweede stuurkracht en mijn titel. Iedereen wilde mij, luisterde naar mij en aanbad mij: ik was het middelpunt van mijn zelf geschapen wereld. Macht veranderde me. Er zijn mensen doodgegaan door mij, er zijn families uit elkaar gerukt door mijn toedoen. Ik was een monster en daarom word ik nog steeds achtervolgd door nachtmerries, door mijn demonen. Het is niet meer dan terecht dat ik de rest van mijn leven zal moeten boeten voor mijn daden.''