The Frostfire Prince

||33|| De Geestenziener

"Any fool can know. The point is to understand."

―Albert Einstein

Elys knipperde verbaasd met haar ogen. Ze probeerde Sage's woorden, uitgesproken in zijn vreemde mengelmoes aan dialecten, één voor één te verwerken. 

Ik ben een Geestenziener

Ze had nooit gedacht die woorden in die combinatie uit iemands mond te horen en al helemaal niet uit die van Sage. Waarom wist ze dit niet eerder? Ze balde haar vuisten en haar samengeknepen ogen schoten naar Ash.

''Jij wist hiervan?'' siste ze.

Ash slikte. ''Uhm, ja?''

Zijn stem was zacht, voorzichtig, net als een zuchtje wind dat tere blaadjes laat fluisteren. 

''Je hebt me beloofd om eerlijk te zijn en me alles te vertellen,'' riep Elys. Hoe kon hij dit ook voor haar verzwegen hebben? Ergens wist ze dat het misschien onredelijk was om boos op hem te zijn, maar hij had het beloofd en dat stak haar. Het maakte dat het vlammetje van wantrouwen dat ze tegen haar wil nog steeds jegens Ash koesterde groter en groter begon te worden. 

Ash zuchtte en haalde zijn hand door zijn haar. ''Elys, alsjeblieft...''

''Wat?'' 

Vlammen raasden in haar ogen en ze zag dat Ash zijn geduld nu ook begon te verliezen. Hij kneep zijn ogen samen, zijn lippen werden een dunne streep en zijn gezicht werd een marmeren masker.

''Arús Danu, je kan niet van me verwachten dat ik in één middag alles vertel wat je nog niet weet! Ja, ik heb het beloofd en ik ben ook van plan om me daaraan te houden, maar dat kost tijd. Het is niet altijd het juiste moment om iets te vertellen.''

Elys beet op haar lip. Haar blik had zich verstrengeld met die van Ash. Zijn bekende zilveren ogen glinsterden in de schaduwen van de enorme rotsformaties van de Rode Ruïnes. Elys wist dat hij eerlijk was, maar hij zou nooit begrijpen hoe erg het haar stak dat hij haar vertrouwen had beschaamd.

''Ik...'' Ze zuchtte. ''Maar het is gewoon zo dat―''

''Dat weet ik,'' suste Ash terwijl hij zijn warme hand voorzichtig op haar schouder legde. ''We hebben genoeg tijd, oké?''

Elys voelde hoe haar maag zich omdraaide en haar keel droog werd. Haar zorgen om Ash' toestand, die elke dag langzaam verslechterde, spookten door haar hoofd. Ze keek op naar hem. 

''Misschien niet.''

Zijn mond vertrok en hij wilde wat zeggen, maar Lila onderbrak hen.

''Allemaal heel leuk hoor dat jullie ruzie maken en het weer goed maken, maar ben ik de enige die op dit moment andere dingen veel belangrijker vindt? Ik bedoel...hoe kan Sage in Namos' naam nou een Geestenziener zijn? Kan iemand me dat alsjeblieft uitleggen?'' riep ze geagiteerd uit terwijl ze theatrale armgebaren maakte, wat ervoor zorgde dat haar tientallen armbanden begonnen te rinkelen. Haar warme ogen waren wijd opengesperd en verbazing was alles wat er te lezen was op haar lieflijke gezicht.

Sage haalde nonchalant zijn schouders op en keek naar zijn voeten. 

''Geen idee, ik weet het zelf ook niet. Het enige wat ik weet, is dat de Meslari alleen het Zicht zouden hebben en ik behoor niet tot die kaste. Denk ik dan.''

Ash' gezicht betrok en zijn hand gleed van Elys' schouder af. ''Hoe zit het eigenlijk met je familie, Sage? Ik heb altijd gedacht dat Fioren je achternaam was en―''

''Wat dacht je van mij?'' onderbrak Sage hem ruw. Zijn ogen werden troebel van de tranen die zich ophoopten. ''Mijn hele leven hebben ze me laten geloven dat ik hun zoon was, dat ik bij de zigeuners hoorde.''