Elleri bağlı olarak oturduğum sandalyede kulağıma eğilerek ''Eğleniyor musun?'' dedi.
Söylediği şeyden sonra taktığı maskeden dolayı onu göremesem de kesik kesik çıkan nefesinin sesini duymuştum.
''Eğleneceksin güzel kız seni bu gece en çok ben eğle...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hatırlatma Biliyordu başından beri planı buydu. Amacı benimle ölmek değildi. Barkın'ın beni kurtaracağından emindi o sadece bana veda etmek için yapmıştı bunları. Sağ tarafımda duyduğum sesler ile ona döndüğümde bana ve yerde yatan Atalay'a bakıyordu. Gözlerimiz buluştuğunda içimde tuttuğum haykırışı bıraktım. Atalay gitmişti ve geriye bıraktığı kocaman bir enkazdı.
•••
Kaybetmek sanki hayatımın bir parçasıydı. Sürekli içimden, hayatımdan bir parça ellerimin arasından kayıp gidiyordu.
Evet, Atalay son zamanlarda hayatımda olan bir insan değildi ve ben onu isteyerek, hak ettiği için hayatımdan uzaklaştırmıştım ama iyi ya da kötü bir şekilde gözümün önünde duruyordu.
Şu anda gözlerimin önündeydi ama muhtemelen onu son görüşüm olacaktı. Barkın etraftaki ateşleri söndürerek yanıma geldiğinde eğilerek kollarımdan tuttu.
Kalkmak için çaba sarf etmediğimi gördüğünde kollarımdan daha sıkı tutarak beni kucağına aldı. Ne konuşacak ne de ayakta duracak halim vardı. Nefesim ağlamaktan kesiliyordu. Başımı onun omuzuna koyduğumda gözlerimi kapattım.
Bu olanların gerçek olmadığını dilemekten başka yapacağım bir şey yoktu.
Alevlerden geriye kalan dumandan kurtulup karanlığın zifiriliğine girdiğimizde zaten açılmak istemeyen gözlerime istediğini verdim. Dışarıda duyduğum sesleri artık sesten ziyade uğultu olarak duyuyordum.
Hissettiğim boşluk hissi ile gözlerimi açarken Barkın beni arabasının koltuğuna bıraktıktan sonra arabanın diğer tarafına yürüdü.
Arabanın kendinden taraf olan kapısını açarak içeri oturduğunda gözlerimi tekrardan kapattım. Ne yapacağımı ne diyeceğimi bilmiyordum. Kendimi birçok kez çaresiz hissetmiştim ama şu an en zirvesini yaşıyordum.
"Uyumadığını biliyorum." Duyduğum cümle ile kapattığım gözlerimi yavaş yavaş açtım.
Onunla göz göze gelmeyi bırak şu an aynı ortamda bulunmak bile istemiyordum. Başımı camdan tarafı çevirerek karanlık yolu izlemeye başladım.
"Sadece senden yanında olmama izin vermeni istedim." Barkın'ın ölen kuzeni hiç de umurundaymış gibi gözükmüyordu.
Söylediklerine sessiz kaldığımda araba ani fren yaparak yolun ortasında durdu. Bu duruştan sonra öne savrulmamı engelleyen şey Barkın'ın beni tutan kolu olmuştu.
"Aden senden sadece yanında durmama izin vermeni istedim." Ses tonundaki çözemediğim tınıyı ve tekrarladığı cümleyi anlamamı bekliyordu.
Yüzüne baktığımda içimde cevap vermem için yalvaran sesi bastırarak arabadan aşağı indim. Karanlıkta arabaya yakın yerleri aydınlatan farlardan kurtulduğumda artık görebildiğim tek şey zifirilikti.
