Elleri bağlı olarak oturduğum sandalyede kulağıma eğilerek ''Eğleniyor musun?'' dedi.
Söylediği şeyden sonra taktığı maskeden dolayı onu göremesem de kesik kesik çıkan nefesinin sesini duymuştum.
''Eğleneceksin güzel kız seni bu gece en çok ben eğle...
Hellooo bebeklerim ben geldim. Geç geldim biliyorum ama normalden daha uzun bir bölümle sizinleyim. Evet sizde geldiyseniz başlayabiliriz hoş geldiniz PR'nin değerli üyeleri 🤍✨
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🤍
Hatırlatma Tişörtü elimden aldığı gibi bana giydiren Barkına gülümsedim ve kulağına yaklaştım. "Söylediklerine, yapıp devamını getirmediklerine say."
•••
Söylediklerimden sonra Barkın'ı geride bırakıp ağlayarak çıktığım evin kapısına doğru yürüdüm. Bu ev bilmediklerimi acı bir şekilde yüzüme vurmuş, hayatımın kara kutusunu açmama neden olmuştu. Akay olarak çıktığım bu eve bir Dinçer olarak giriyordum.
Düşüncem yüzüme bir gülümseme yerleştirmeme sebep olmuştu. Güç isteyen bir insan değildim ama şu an ismimin yanında duran soyadı karşımda duran herkesi rahatsız ettiği için hoşuma gidiyordu.
Salona girdiğimde buranın boş olması şaşırmama neden olmuştu. Bizi buraya çağıran Karmen hevesle bizi karşılar, yediremediği olaylardan dolayı lafını sokar diye düşünüyordum.
"Aden." Etrafı incelerken duyduğum ses yutkunmama neden oldu.
"Ev sahipliği sana kaldıysa vay halimize." Babam olacak adama yüzümü döndüğümde, tebessümümü dudaklarıma yerleştirmeyi ihmal etmedim.
Ondan ses gelmeyince daha önce gördüğüm aile fotoğrafına doğru yürüdüm.
"Buraya daha önce geldiğimde, seninle ve annemle alakalı çoğu şeyi öğrendim ama merak ettiğim bir şey var." Kollarımı birbirine bağladıktan sonra arkamda beni dinleyen adama tekrar dönerek göz teması kurdum.
"Sen nasıl böyle bir insana dönüştün?" Niyetim hesaplaşmak ya da yaptıklarını neden yaptığını öğrenmek değildi. Sadece gerçekten onu yanlış mı tanımıştım yoksa sonradan mı böyle birine dönüşmüştü merak ediyordum.
"Nasıl bir insana?" Sorduğu soruyla histerik bir gülüş dudaklarımdan döküldü. Gülüşüm saniyeler içinde söndüğünde dudaklarımı yalayarak ıslattım.
"Nasıl mı?" Sorum ona yönelik değildi. Sadece kendinin neye dönüştüğünü bilmiyor olmasına şaşırmıştım.
"Korkak, karaktersiz he bir de şeref yoksunu var." Kelimeler kapıdan salona giriş yapan Barkın'a aitti.
"Aden." Babamın ismimi söylemesi bile tüylerimin diken diken olmasına sebep oluyordu.
"Yeter! Aden yok. Kızı rahat bırak, seni defalarca kovdu. Az önce kişiliğini sıralarken yüzsüz demeyi unutmuştum gösterdiğin için sağol." Cümlesini bitirdiğinde yanıma gelerek koluma elini yerleştirdi.
