"Günlerdir hatta haftalardır bunu düşünüyorum. Nasıl söyleyeceğimi bilemiyorum" dediğinde dolan gözlerimi saklamak için başımı öne eğdim.
Ayrılık konuşmasını duymak istemiyordum.
"Anladım" dedim sözünü keserek. Gözleri tekrar beni bulduğunda kaşlar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ruhum; kemanın yayında, gitarın telinde, piyanonun tuşunda saklıydı. Her bir nota, ruhumu delip geçiyordu. Karşımda beni dinleyen onlarca insan, acaba acımı hissedebiliyor muydu? Mutsuzken mutluluğun rolünü iyi oynayabiliyor muydum? Pişmanlıklar, yaşanamayanlar, bitmeyen öfke...Öfke biterse her şey biter miydi? İnsanların arasında onun silüetini görür gibi oldum. Parmaklarım mikrofonu daha sıkı kavrarken bunun hayalden ibaret olduğunu biliyordum. Oysa sarhoş da değildim. Acı çekmem gerekiyordu, dibine kadar çekecektim ki ayağa daha sağlam kalkabileyim.
Yepyeni bir kurguya hepinizi beklerim :)
Bu arada Nefha'ya bayadır bölüm yazmamışım 2 güniçinde bence çokgüzel bir bölümlegeleceğim :)))
