Aramızda Kalsın! (Büyük Sırlar Serisi I)

🤫Bölüm 21🤫

Beste

"İzin vermeyeceksin, değil mi?" diye yerinden fırladı Naz. Abimin kolunu tuttu ve sallamaya başladı. "Şehir dışından bahsetmiyor. Onu Almanya'ya göndermekten bahsediyor." Abim sadece donup kalmıştı. "Sizinle ilgilenmeyen annenizin yanına gönderiyor. Buna izin veremezsin. Lütfen! Beste orada mahvolur." Batu kızın kolundan kurtulup merdivenlerden çıktı. Naz hızla bana sarılıp ağlamaya başladı. "Buna izin veremezsiniz. Senin orada tek başına kalmana izin vermem!"

"Dur bir saniye!" diye araya girdi Yasin. "Kıza nefes alabilmesi için izin ver." Naz kollarını boynumdan çekip bana bakmaya başladı. Arda'da kaskatı olmuş bir şekilde bana bir bardak su uzattı. Robot gibi hareket ederek bardağı aldım ama elimden sabun gibi kayıp ayağımızın dibine düşüp parçalandı. O anı ağır çekimde izliyordum. Suyun etrafa saçıldığını ve bardağın parçalara ayrılması beni harekete geçirmişti. Sanki o düşen bardak değildi de kalbimdi. Parçalara ayrılan kalbimdi. Saçılan sıvı ise kandı.

"Gidemem." Dedim. Ama sesim öyle alçak çıkmıştı ki duyduklarından emin bile değildim. "Hem Batu buna izin vermez. Veremez." Diye de ekledim. Daha çok kendi kendime konuşuyordum. Arda uzanıp bana sarıldı. Batu'dan, Arda'dan uzakta kalamazdım. Asla kalamazdım. Özellikle abimden. Bu zamana kadar ondan bir iki günden fazla uzak kalmamıştım. Birden ağlayıp bundan kurtulmak istedim ama gözlerim kupkuruydu ve bir damla yaş bile gelmiyordu. Babam onun adını kirlettiğimi mi düşünüyordu? İyi de bana taciz edilmişti. Ben kendimi adamın kucağına direk atmamıştım ki. Bana iyi misin diye soracağına direk beni başından atmıştı. Abim ise beni burada bırakıp odasına çıkmıştı.

"Ben Batu'ya bakıyorum." Dedi Yasin. Merdivenleri üçer üçer çıkıp gözden kayboldu. Naz ise ağlıyordu. Arda, gözlerime bakabilmek için beni kol mesafesinde uzaklaştırdı. Sonra yerdeki kırıklara baktı ve beni kucağına alıp merdivenlerden çıkardı. Beni yatağıma oturttu ve dolabımı açıp içine baktı. Oradan beyaz ince bir tişört ve beyaz bir şort çıkarıp karşıma dikildi. Eğilip ayakkabılarımı çıkardı. Sonra gözlerini sımsıkı yumup derin bir nefes aldı. Elini bacaklarımdan yukarıya doğru kaydırdı. İlk ne yapmaya çalıştığını anlamadığım için irkildim ama sonra o tül çorabımın bel lastiğini tutup aşağıya doğru kaydırarak ayağımdan çıkardı. Vay canına! Benimle ilgileniyor muydu? Bu harika bir şeydi. Sonra şortu ayaklarımdan geçirip yukarı kadar çekti. Düğmesini iliklerken elleri titriyordu. Fermuarı çekerken ise nefesi hızlanmıştı ama kendisini tuttuğunu anlayabiliyordum. Sonra uzanıp boynumdan bağlamalı olan kuşakları çözdü ve gözlerini yumup elbisenin eteğinden çekip elbisenin düşmesine izin verdi. Elbise yere düştüğünde gözünü açmadan tişörtü uzattı.

"Giy." Derken sesi fısıltı gibiydi. Gülümsedim ve giydim.

"Açabilirsin." Dedim ve gözlerini yavaşça açıp bana baktı. Gülümsediğimi görünce rahatlamıştı. Komodinin ilk çekmesine uzanıp çoraplarımı aldım ve yatağın üstüne koydum. Sonra banyoya girip ayaklarımı yıkamaya başladım. Yıkadıktan sonra kurulayıp çoraplarımı giydim ve yatakta bağdaş kurup oturdum. O sırada içeriye Naz girdi. Arkasından kapıyı kapattı.

"Bölmüyorum, değil mi?"

"Hayır." dedim ve anında yanıma oturup bana sarıldı. "Sakin ol." Dedim ona ama sakin olmaya ihtiyacı olan kişi bendim. Sonra birden ayağa kalktım ve şifonyerin en alt çekmecesini açtım. İçindeki havluları fırlatıp çekmeceyi boşalttım ve oradan eskimiş fotoğrafı çıkardım. Annemin fotoğrafıydı bu. Babam hepsini yaktığı sırada gizlice almıştım. Babam bronz tenli, ela gözlü ve kahverengi saçları olan bir adamdı. Annem ise sarışın, beyaz tenli ve mavi gözlüydü. Ben ve abim ona çok beziyorduk ama benim dudak şeklim ve gözlerim annemin kopyasıydı. Ayağa kalktım. "Sanırım hala aynı görünüyordur." Dedim ve Naz elimdeki fotoğrafı alıp inceledi.