Aramızda Kalsın! (Büyük Sırlar Serisi I)

🤫Bölüm 29🤫

                                            Beste      

“Sakin ol, Arda!” ah, bu Tolga abinin sesiydi. Neler oluyordu? Gözlerimi açmaya çalıştım ama o kadar ağırlardı ki açamıyordum.

“Hala neden ayılmadı? Lanet olsun!”

“Biraz sakin ol ve bağırıp durma. Hiç yardımcı olmuyorsun!” Bu da Sevda’nın sesiydi. Kendimi zorlayarak gözlerimi kırpıştırmaya çalıştım. Sonrada da yavaş çok yavaş araladım gözlerimi. Odanın ışıkları tamamen yanıyordu. “Sanırım ayılıyor.” Dedi Sevda heyecanla ve yanımda birden bir ağırlık oldu. Sonrada biri elimi tuttu ve dudaklarına götürdü ama o kadar çok bitkindim ki gözümü tekrar kapatıp uyumaya devam ettim.

Gözümü tekrar açtığımda Arda yatak odasında yatağın ucunda volta atıyordu.

“Beste!” diye bağırdı Sevda. “İyi misin?” Arda birden döndü ve beni görünce rahatladı. Hemen yanıma oturup dudaklarını alnıma bastırdı.

“Bebeğim! Ödümü kopardın!”

Derin bir nefes aldım. “Neler oluyor?” diye sordum ama sesim berbat çıkmıştı.

“Bayılmışsın.” Dedi Tolga abi görüşüme girerken. Elindeki bardağı ve sarı bir hapı uzattı. “Al, iç bunu.” Arda doğrulmama yardım etti ve bende oturur pozisyonuna geçip ilacı içtim. “Bizi gerçekten korkuttun. Yaklaşık bir saattir baygınsın. Biraz daha baygın kalsaydın seni hastaneye götürecektik.”

“Peki, bu içtiğim neydi?”

“Bir vitamin. İyi misin?” kafamla onayladım ve yanımda enkaza dönmüş olan Arda’ya baktım ve ona uzanıp sıkıca sarıldım. O da hemen bana sarılarak karşılık verdi. Bu bana kendimi daha da iyi hissettirdi. Gülümsedim.

“Özür dilerim.” Kafasını hızla iki yana salladı.

“Bunun için özür dileme. Bu aralar çok bunalmıştın ve bunun olması çok normal. Bir daha sakın kendini bu kadar bunaltma.”

“Tamam.” Dedim ve mümkünmüş gibi ona daha da sıkı sarıldım. Sonra çekildim. “Ah, iyi ki geldiniz. Arda ile beraber pasta yapmıştık. İster misiniz?” Hepsi rahatlayarak güldü ve Arda beni kucağına alıp yataktan çıkardı. “Bu arada sen neden çıplaksın?” anında üstüne baktı ve omuz silkip bavuldan başka bir tişört alıp hızla üstüne geçirdi.    

Masada pastalarımızı yerken Sevda güldü. “Vay canına! Süper olmuş bu pasta. Bebeğimin de hoşuna gittiğinden eminim. Kıpırdanmaya başladı.”

Ona gözlerimi açarak baktım. “Bu çok… korkutucu. Yani sürekli kımıldıyor mu?”

“Sürekli değil ama uyuduğunu söyleyemem.” Gözlerim daha da açıldı. Böyle bir şeyi bir anda hissetmeye çalıştım. “Korkma Beste. İnsan ilk hamileliğinde panik yapıyor ama ikincisi daha kolay oluyor. Hatta onun içinde hareket etmesi çok başka bir duygu. Geceleri kımıldadığında uyanıp onun kıpırtısını hissetmek için saatlerce uyanık kalıyorum.”