Benim Minik Kelebeğim

BÖLÜM 21:HAYAT NEYE BENZER?

Bilal'e tuvalete gideceğimi söyleyeyip odadan dışarı çıktım.Kısa süre dümdüz ilerledikten sonra tuvaleti bulmuştum.Tam lavaboya adımımı atacaktım ki bir ses duydum.

Ses hem yakından geliyordu hemde uzaktan.

Sesin olduğu doğru ilerlemeye başladım.İlerledikçe ses daha da yakınlaşıyordu.Ve en sonunda duvarın arkasına geçtim ve o kişiyi dinlemeye başladım.Çünkü karşımda bizim odamızı dinlediğimizi düşündüğüm doktor vardı.Daha da odaklandım ve teker teker dediklerini duymaya başladım.

"Işıl bak sana tekrar diyorum ki bu çocuklar bu ülkeden gitmek istiyorlar.Bir şey yapmalıyız yapmazsak eğer her şey sarpa sarabilir.......Kazım'a verdiğimiz sözü tutmalıyız karıcığım.Tamam mı? Sen istersen sanki Bilal'i ziyarete gelecekmiş gibi buraya gel.Onlar sana konuyu açıcaklardır zaten...... Tamam canım haberleşiriz."

Adam telefonu kapattı ve gözleriyle etrafı süzdü.Sanki onu dinleyen birini hissetmiş gibiydi.Bende hemen koşarak Bilal'in odaya doğru gittim.Fakat tam odaya yaklaşmıştım ki arkamdan bir elin beni tuttuğunu anladım.El beni arkaya doğru çekti ve başka kolidora doğru götürdü.Düzgün bir konuma geldiğimde karşımda tam olarak tahmin ettiğim kişiyi gördüm.

"Yoksa sen beni dinledin mi?"

"Elimi bırak.Büyük müyük demem kırarım o eli."

Adam korktu ve elini elimden çekti.

"Sakin ol prenses.Aynı baban gibisin."

Baban gibisin deyince başımı öne doğru eydim.Onların adını her ne zaman duysam kötü oluyorum.Onlarsız bir zaman bana hep hiçmiş gibi geliyor sanki.

Adam ne yapacağını bilemedi ve dik bir konuma gelip ciddice konuşmaya başladı.

"Evet kimliğimi belli ettim sanırım.Baban,annen ve aynı şekilde Bilal'in annesi ve babası onlar öldükten sonra size göz kulak olmamızı istemişlerdi.Bizde onların en yakın arkadaşı olarak Işıl ile yani karım ile kabul etmiştik.Bize nedenini söylememişlerdi.Fakat size nedense kim olduğumuzu söylemememizi istemişlerdi.Bizde karşı çıkmadık."

Yani Rana,Işıl'ı tanıyordun ama benim adımı bilmiyorsun.Ben Güven.Memnun oldum."

Demek Işıl da ailemi tanıyordu.Her şey teker teker ortaya oturuyordu.En sonunda yapbozun son parçasını bulacaktım ve her şey bitecekti.Bunun için biraz daha sabretmem gerekti.

"Memnun oldum Sayın Doktor Güven.Pek güvenemedim ama neyse."

Gülümseyerek oradan ayrıldım.

Hemen Bilal'in olduğu odaya koştum ve Bilal o sırada kapının önünde bekliyordu beni.

Hemen yanıma koştu ve bana doğru baktı.

"Bir şeyin yok değil mi? O adamın dediklerini duydum.Ama yanınıza gelemedim.Umarım sana bir şey yapmamıştır."

"Sence yapabilir mi Bilal?"

Gülümsedi ve devam etti konuşmasına.

"Sen o sırada Güven ile konuşurken her şey oturdu kafama.Evet,seneler önce bir gün onu anne ve babamlarla konuşurken görmüştüm.Daha çok küçüktüm o zamanlar.Ama yüz tipinden hatırlıyorum onu."

"Peki.Ne yapacağız şimdi?"

"Bilmiyorum.Bence Işıl,Güven ve Faruk ile buluşup her şeyi konuşmalıyız."

Faruk.Onu en başından beri unutmuştuk.Belkide o da her şeyden bıkmıştı ve bize belli etmiyordu.

"Biz Faruk'u en başından beri unuttuk Rana.Bence ona da danışmalıyız.Belki oda her şeyi geride bırakmak istiyordur."

"Haklısın.Ben onu arayayım.Işıl'ı falan da arayayım o zaman hep birlikte güzel bir şekilde konuşalım."

"Tamamdır."

Telefonumu elime aldım ve Faruk'u aradım.

"Alo? Rana.Noldu, bir şey mi oldu Bilal'e ? Ameliyata falan mı aldılar.? Ya çabuk cevap ver Rana!"

"Bitti mi konuşman Faruk?"

"Evet bitti."

"Şükürler olsun."

O sırada Bilal yatakta oturmuş beni güzelerek izliyordu.Onu fark ettikten sonra ona doğru yöneldim.

"Ne gülüyorsun komik bir şey mi var Bilal?"

"Tamam tamam."

Fakat hala gülmeye devam ediyordu.En yakınımdaki yastığı aldım ve onun yüzüne fırlattım.

"Orda mısın Rana acaba?"

"Evet buradayım.Hemen Işıl ile buraya gelmenizi istiyorum.Çok önemli bir konu konuşacağız.Bu konuşma hayatımızı bile etkileyebilir."

"Peki.Ben Işıl'a söyleyeyim hemen geliyoruz."

Telefonu kapattıktan sonra Bilal'e tekrar baktım ve hala gülmeye devam ediyordu.

"Sen cidden kaşınıyorsun.Hayır ortada komik bir şey yok Bilal."

"Tamam sustum."

Önümde ki koltuğa yöneldim ve rahat bir şekilde oturdum.Telefonumu elime aldım ve biraz internette gezinmeye başladım.

Uzun zamandır bakmadığım için garipsemiştim.

Her şey çok değişik gelmeye başlamıştı.

İçinde olduğum uygulamadan çıktım ve galerime girdim.Telefonumun ekranını ilk fotoğrafların olduğu yere kadar yukarı kaydırmaya başladım.

Zaten diğer insanlar gibi çok fotoğrafım yoktu.Ders için aldığım ekran resimleri,ders çalışırken çektiğim fotoğraflar,anne ve babamla çekindiğim birkaç fotoğraftan ibaretti.Bundan önce hayatımı özetleseydim belki bir dakikalık video bile olamazdı fakat şimdi tam tersiydi.O video günleri geçip saatler ile rekabet içindeydi.Ben bu durumdan memnun değildim fakat önüne geçemezdim bunun.Kaderim yazılmıştı sonunda.Belkide neler ile karşılaşacaktım da ben bilmiyordum.

O sırada kapımız çaldı ve ilk ben ayağa kalktım.Kapıyı açtığımda karşımda Güven,Işıl ve Faruk'u görmüştüm.

"Hemen geldiniz."

"Sen önemli dedin bizde geldik Ranacığım."

"Siz içeri geçin bende içecek bir şeyler alayım.Sonuçta uzun bir konuşma olacak."

"Peki biz bekliyoruz seni."

Odadan çıktım ve kantine gitmek için asansörü kullanmam gerekti fakat asansörlerden hep korktuğum için kullanmamıştım.Bu yüzden merdivenlere doğru yürüdüm.Merdivenlerin önüne geldiğimde temizlikçi abla bana merdivenlerden geçmememi söylemişti çünkü daha yeni silmişti.Bende uzatmadım ve acil çıkış merdivenlerine doğru yürüdüm.Çıkış merdiveninin kapısını açtığımda çok karanlık olduğunu fark ettim.Çok aldırmadım ve merdivenlerden aşağı inmeye başladım.Bir anda içime büyük bir his kapıldı.Kendimi takip ediliyormuş gibi hissettim.Çünkü arkamdan adım sesleri duyuyordum.Arkamı döndüğümde ise büyük bir darbe ile merdivenlerden yuvarlanıp yere yığıldım.Tek hatırladığım bana her kimse kafama güçlü bir şekilde vurmasıydı.Hayat beni kötü bir yere sürüklemişti ve ben bunun için bir parmağımı bile oynatamamıştım.Hayat bir pişmiş kek gibiydi.Pişecek kek ile pişmiş kek arasında bir fark olmadığı gibi hayatında başı ve sonu aynı değildi hiçbir zaman.