💘💘ချစ်ခြင်းအတ္တတို့၏ ဆုံမှတ်💘💘💘💘ခ်စ္ျခင္းအတၱတို႔၏ ဆုံမွတ္💘💘

31Z

💘💘ခ်စ္ျခင္းအတၱတို႔၏ ဆုံမွတ္💘💘

Part ♡ 31 ♡

လမ္းမီးတိုင္မ်ားက ည၏အေမွာင္ထုအား လြန္ဆန္ကာ ထိန္ထိန္လင္းေနၾကသည္
ကို႔ဆိုင္ကယ္ဟာ ေျဖာင့္ျဖဴးေနေသာ လမ္းမႀကီးထက္ လ်င္ျမန္စြာေ႐ြ႕လ်ားေနသည္
ပကတိမွာလဲ အနည္းငယ္လန့္ကာ ကို႔ခါးကို က်စ္ေနေအာင္ဖက္မိလိုက္လွ်င္
ကိုကသတိထားမိစြာ အရွိန္အနည္းငယ္ေလ်ာ့သြားေလသည္
ညခင္းေလေအးေအးက ပကတိမ်က္ႏွာထက္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းက်ီဆယ္လာ၏
ဆိုင္ကယ္ေပၚမွာျဖစ္သျဖင့္ တိုက္ခတ္လာသည့္ေလတို႔က အနည္းငယ္ေအးစက္စက္
ပကတိ အနည္းငယ္ခ်မ္းလာမႈေၾကာင့္ ကိုယ္ေလးက်ဳံ႕မိလွ်င္ ကိုက ပကတိအားဘတ္မွန္ထဲမွၾကည့္ကာ သူ႕ခါးထက္မွ ပကတိလက္တို႔အား ဆုပ္ကိုင္လာ၏
၁၅မိနစ္ေလာက္ၾကာေလာက္မွ ကန္ေရျပင္အနီးေရာက္သြားကာ ကိုက ဆိုင္ကယ္အားထိုးရပ္လိုက္ေလသည္
ကိုက Helmetအားခြၽတ္လိုက္ၿပီး ပြေယာင္းသြားေသာ သူ႕ဆံပင္ရွည္ေတြအား ေခါင္းစည္းႀကိဳးျဖင့္ ျဖစ္သလို စုစည္းလိုက္ေပမယ့္ ေခ်ာေမာျခင္းကေလ်ာ့မသြား
ၿပီးသည္ႏွင့္ ကိုက ပကတိHelmetအားခြၽတ္ေပးၿပီး
"ေအးေနၿပီလား"
"နည္းနည္း"
ပကတိေျဖသံအဆုံး ကိုကသူ႕ဂ်ာကင္အကၤ်ီအားခြၽတ္ေပးၿပီးလွ်င္ ပကတိကိုယ္ေသးေသးေလးထက္ ဝတ္ေပးလာေလသည္
"ခဏေလာက္ေနၾကတာေပါ့"
ကန္ေရျပင္ကို ကန့္လန့္ျဖတ္ထိုးသည့္ တံတားငယ္ေလးတြင္ အလွမီးမ်ားက ေရာင္စုံပင္
မီးေရာင္စုံမ်ားက ကန္ေရၾကည္ၾကည္ထက္ ထင္ဟပ္ကာ ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနပုံကလည္းတစ္မ်ိဳးတစ္ဖုံလွေနေသးသည္
ဒါတင္မကေသး ကန္ေဘာင္မွာ အတြဲတစ္ခ်ိဳ႕က လမ္းေလွ်ာက္ေနသလို တစ္ခ်ိဳ႕ကခုံတန္းလ်ားေလးေပၚမွာ ထိုင္ေနၾကသည္
ကိုက ကန္ေဘာင္နံေဘး လူရွင္းေသာနားတြင္ရပ္လိုက္သျဖင့္
"ကို စိတ္ဆိုးေနေသးလားဟင္"
"......."
ကိုက ဘာမွမေျပာ
"ပကတိ ဒီတိုင္းစိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္လာခ်င္႐ုံပါ မနက္ျဖန္အတြက္နည္းနည္းေတာ့ေၾကာက္ေနမိတာ"
ပကတိစကားအဆုံး ကိုကပကတိဘက္လွည့္လာၿပီး
"မင္းကိုယ့္ကိုေျပာရင္ ကိုယ္လိုက္ပို႔နိုင္တယ္ ကိုယ္စိတ္တိုတာက အဲ့ဒါ"
"ကို အလုပ္ေတြရႈပ္ေနခဲ့တာေလ"
ကိုက ပကတိပုခုံးအားခပ္ဖြဖြေလး ဖိကိုင္ရင္း
"မင္းအတြက္ဆို အၿမဲအခ်ိန္ရွိတယ္ပကတိ ငါသာမသိဘဲ မင္းတစ္ခုခုျဖစ္သြားခဲ့ရင္ေရာ....ဟမ္"
"ပကတိ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဂ႐ုစိုက္ပါတယ္"
"မင္းကိုဆို ငါ့ကိုယ္ငါကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႕နဲ႕မွစိတ္မခ်ဘဴး ငါ့ကြယ္ရာမွာဆို မင္းကိုစိတ္ပူလြန္းၿပီး အေတြးမ်ားတယ္"
"ပကတိေတာင္းပန္ပါတယ္ ေနာက္မလုပ္ေတာ့ဘူးေလေနာ္"
"........"
နီျမန္းေနေသာ မ်က္ႏွာႀကီးေၾကာင့္ ကိုေဒါသမေျပေသးတာ ပကတိသိလိုက္သည္
ပကတိ ကိုစိတ္ဆိုးေျပေစရန္ အခါတိုင္းမ်ားလို ကို႔ေမးဖ်ားအားလွမ္းနမ္းဖို႔ ျပင္လိုက္ေပမယ့္
ကိုကအနမ္းမခံပဲ ပို၍ မတ္မတ္ရပ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ပကတိေလထုကိုသာ နမ္းရွိုက္မိသည္
ကိုက ပကတိအားမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ ရႈတည္တည္ျဖင့္ ၾကည့္လာၿပီး
"မင္း တကယ္မလြယ္တာပဲ ပကတိ"
"........."
"ဘာလဲ အနမ္းတစ္ခုေပးတိုင္း စိတ္ေျပမယ္လို႔ ဘယ္သူသင္ေပးလိုက္တာလဲ"
"ကိုေလ အရင္အခါေတြက ကိုေျပေပးတယ္"
"မင္းကငါ့ကိုေလ်ာ့တြက္လိုက္တာပဲ ငါဆိုတဲ့ စည္းစိမ္ဓနက အနမ္းတစ္ခုေလာက္ထိေစ်းမေပါဘူး"
ပကတိစိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ သူ႕ရွပ္အကၤ်ီၾကယ္သီးနားေလးအား လက္ျဖင့္ဆုပ္ေခ်ေနမိသည္
"ကိုေစ်းမေပါတာ ပကတိသိပါတယ္ ပကတိကလဲ အခ်စ္ေတြအကုန္ေပးထားတာပဲ"
ႏႈတ္ခမ္းေလးခပ္စူစူအေနအထားျဖင့္ေျပာလိုက္ပုံက ယိုင္နဲ႕နဲ႕သမာဓိပင္ လုံးဝလြတ္​ထြက္သြားေစသည္
ရွင္းပကတိ....ရွင္းပကတိ
တအားေတြတတ္ေနတယ္ေပါ့
သို႔ေပမယ့္ အေလ်ာ့မေပးနိုင္ေသး
ဘာအကြက္ေတြထပ္သုံးမလဲသိခ်င္မိစြာ
'ဘာလဲ မင္းခ်စ္တာက ငါ့စကားကိုနားမေထာင္ပဲ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တာမ်ိဳးလား"
"မဟုတ္ပါဘူး"
"ခုလုပ္ေနတာပဲ ၾကည့္ေလ"
"ပကတိ ထပ္မလုပ္ဘူးေလ...ေနာ္"
အရမ္းခြၽဲပစ္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလသံက ေဒါသေတြကင္းဖို႔ အေထာက္အကူျဖစ္ျပန္သည္
"အဟက္ ပကတိ ငါေတာ့မင္းကို ေလ်ာ့တြက္လိုက္မိၿပီ"
ဓန ေရ႐ြတ္ဟန္ဆိုလိုက္မိ၏
ခုေတာင္ဒီေလာက္ထိ တတ္ေနတာ ေနာက္ဆို ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ
မာယာမရွိဘဲ ျဖဴစင္တဲ့ပန္းကေလးေတြက ပိုေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတာအခုမွသိရေတာ့သည္
"ေျပာစမ္းပါဦး ခုလိုေတြခြၽဲဖို႔ ဘယ္သူသင္ေပးလိုက္တာလဲ"
ဓန သူမပါးအိအိအားဖဲ့ကာ ေျပာလိုက္ေတာ့
မ်က္လုံးျပဴးေလးျဖင့္
"ဟင့္အင္း"
"ေျပာပါဦး သိပ္ဆိုးတဲ့ မင္းေလးကို ဘာအျပစ္ေပးသင့္လဲ"
ထိုအခါ မထင္မွတ္ထားတာ လုပ္ခ်လိဳက္သည္က
ဓန ရင္ခြင္ထဲ မွီတြယ္လာေသာသူမ
"ကို႔အနားမွာ အၿမဲအတူေနဖို႔ အျပစ္ေပးေပး
ကိုေစၫႊန္ရာအကုန္ ျဖစ္ေစရမယ္"
"အဟြန္းးးးမင္းကေတာ့ကြာ"
ဓန မေနနိုင္ေတာ့စြာ သူမကိုယ္ေလးအား ျပန္လည္သိမ္းေပြ႕မိသည္
"ငါေတာ့ ၾကာရင္ခက္ၿပီ မင္းနဲ႕က်မွ ငါ့ရာဇဝင္ေတြေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ျဖစ္ကုန္ေတာ့မွာ"
ရင္ဘတ္ထက္မွ ခပ္ေႏြးေႏြးအထိအေတြ႕ရဲ႕ ေနာက္မွာ ဝဲဘက္ရင္အုံထက္ ေနရာယူလာသည္က လက္ဖဝါးတစ္ဖက္
"ကိုမေျပာေတာင္ ပကတိခံစားေနရတယ္ ကို႔ရင္ခုန္သံေတြကို"
ရင္ခြင္ထဲမွ ေမာ့ၾကည့္လာသည့္ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးအား အသည္းယားဖြယ္
ဓန ဘာကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္နိုင္ေတာ့
သူမႏႈတ္ခမ္းေတြအား ႐ူး႐ူးမူးမူးသိမ္းပိုက္မိသည္
ပတ္ဝန္းက်င္ႀကီးခဏရပ္တန့္သြားရသလို အနမ္းေတြၾကားယစ္မူး​ေနရင္း
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွ ဓနရင္ဘတ္ထက္တြန္းကန္ကာ တားျမစ္လာသူေၾကာင့္ ဓနအနမ္းတို႔အား ရပ္တန့္လိုက္ရသည္
"ခ်မ္းေနလား"
"ကိုဖက္ေပးထားလို႔ မေအးေတာ့ဘူး"
"အဟြန္းးးး ထပ္အနမ္းခံခ်င္တာလား"
"ဟင့္အင္း"
အလန့္တၾကားျငင္းပယ္သံေလးေၾကာင့္ ဓနမေနနိုင္စြာ ရီမိျပန္သည္
"ပကတိ ​ေဆး႐ုံကဆင္းရရင္ ထပ္လာရေအာင္ေနာ္"
"မင္းအေပၚမူတည္တာ"
"ဟင္"
"ကိုယ္ကေစ်းျမင့္တယ္ လာခ်င္ရင္ တစ္ခုခုနဲ႕ အလဲအထပ္လုပ္ရမယ္"
ဓနစကားၾကာင့္ ေတြးဆဆေလးျဖစ္သြားၿပီး
"ပကတိဆီက ဘာလိုခ်င္တာလဲဟင္"
"အင္းးးးဥပမာ"
ဓန သံရွည္ဆြဲကာ သိခ်င္စိတ္မ်ားျပင္းျပေနေသာ သူမနား;နားတိုးကပ္ကာ ေျပာလိုက္သည့္စကားအဆုံး
"ကိုေနာ္...."
ဟူသည့္အသံေလးႏွင့္အတူ မ်က္ႏွာေလးကနီေစြးေစြး
"ဘယ္လိုလဲ ေပးမွာလား"
"ဟင့္အင္း မသိဘူး"
"မသိဘူးဆိုေတာ့ ငါးဆယ္...ငါးဆယ္ေပါ့"
'ေတာ္ေတာ့ေနာ္"
"ဟားဟားဟား"