O BİR ZORBA

2.BÖLÜM : İLK GÜN🥲

" Hoşgeldin annesinin kızı. Bende seni bekliyordum."

Duyduğum ses ile korku tüm bedenimi ele geçirmişti.

Biliyordum , bana " sana burayı dar edeceğim " derken şaka yapmıyordu.

Ve annem beni bunu bile bile buraya göndermişti.

Lanet olsun. Şimdi nasıl kurtulacaktım?

Elleri ceplerinde ve kendinden emin adımlarıyla yavaş yavaş yanıma gelmeye başladı.

Tam karşıma geldiğinde durdu.

Buz gibi bakışlarını gözlerime dikti.

" Günaydın annesinin kızı." dedi.

Bana hep böyle derdi.

Annesinin Kızı

Annemle babasının evlenmesinden sonra hırsını çıkaracak bir şeyler arıyordu ve o da beni kurban olarak seçmişti.

Ve ben hiçbir şey yapamamıştım.

Ne yapabilirdim ki?

Annem bile farkında ve bana yardım etmezken , tek başıma ne yapabilirdim?

" G-Günaydın.." dedim korkuyla. Ona mutlaka cevap vermeliydiniz. Yoksa hiç iyi şeyler olmazdı. Yaşamıştım , deneyimlemiştim.

" Demek kuralları unutmadın Leyla?"

Bana adımla nadiren seslenirdi.

" Unutmadım" dedim. Ama sesim sanki unutmak istiyorum der gibiydi.

" Güzeel " dedi ve ekledi.

" Daha güzeli ise ne biliyor musun?"

Ne dercesine yüzüne baktım.

" Aynı sınıftayız."

Ne?

Sanırım Allah belamı verdi.

" Sonra görüşürüz o zaman." dedim ve yanından ayrılmak için atağa geçmiştim ki kolumdan tutarak beni durdurdu.

" Hop hop hop! Dur bakalım nereye gidiyorsun sen öyle?"

" Zil çalacak birazdan."

" Derse gireceğini kim söyledi?"

" Girmeyecek miyim?"

" Cık" dedi. " Sen bizimle arka bahçede takılacaksın."

" Ama ilk günden derse girmemek olmaz ki! Başka sefere sözüm olsun."

Kolumu kurtarıp birdaha gitmeye yeltendim ama o yine tuttu.

" Gitmeyeceksin."

Üstüne basa basa söylemişti.

" Ben ne dersem onu yapacaksın. Anladın mı?"

Daha fazla sessiz kalamayacaktım.

" Neden?" dedim sesimi biraz sertleştirerek.

" Beni sorguluyor musun annesinin kızı?"

" Benim hakkımda kararlar veremezsin babasının oğlu. Çünkü baban bunu yeterince yapıyor zaten. Bir de seni çekemem."

Kolumu hızla elinden kurtardım.

" Şimdi çekil önümden."

Tam gidecektim ki önüme geçti.

" Ya çekilmezsem?" dedi. Tehtidvari bir sesle.

" Çekerim." dedim.

Annem hayatımın hiçbir alanında olmadığı için kendimi korumayı da ezdirmemeyi de öğrenmiştim.

Ama Uraz beni korkutuyordu.

O başkaydı.

Tehlikeliydi. Hemde daha önce böylesini görmedim diyeceğim kadar.

Ama ondan bile bir sınıra kadar korkabilirdim.

Şimdi de korkuyordum.

Ama korkmam demek beni zorbalayabileceği anlamına gelmiyordu.

Asla o ve kendi gibi gereksiz iki erkek arkadaşıyla yalnız başıma arka bahçeye gidip takılmayacaktım.

Bana hafif kız muamelesi yapamazdı.

" Çek o zaman" dedi küstahça.

" Bak gerçekten seninle uğraşmak istemiyorum."

" Harbiden benimle uğraşabileceğini mi sanıyorsun sen?"

" Uraz KORKMAZ! Önümden çekil!"

Sinirlenmeye başlıyordum.
Ve bu hiç iyi değildi.
Çünkü sinirlenince hemen ağlardım.
Ve isteyeceğim son şey onun önünde ağlamaktı.

" Çek hadi!"

" Üç tane erkekle tek başıma arka bahçede oturacak bir kız gibi mi gözüküyorum?"

" Ben ne istersem osun. Anla artık. Sen benim kuklam olacaksın."

" Neden?"

Yanındaki çocuklara döndü.

" Alın kızı!"

Verilen komut ile yanındaki iki çocuk bana doğru yürümeye başladı. İki kolumdan da tutulmuş bir şekilde büyük ihtimalle arka bahçeye görülüyordum.

" Hayır ya! Bırakın beni. Gitmek istemiyorum. Uraz beni bırak!"

Avazım çıktığınca bağırıyordum.

Uraz iki adımda dibimde bitti.

Beni tutan kollar o gelince gevşedi.

Yaşadığım rahatlamayla tam bir oh çekecektim ki bu sefer de kolumu Uraz'ın elleri kavradı.

" Bırakır mısın? Canım acıyor!"
" Acısın! Bu okula gelmemeliydin annesinin kızı. Canın daha çok yanacak!"

Tek suçum annemin babasıyla evli olmasıydı.

Ama bunu ben istemedim ki!

Ben annemle bile yaşamıyorum.

" Sana bir zararım olmadı ki! Annemle babanın evliliği benim suçum mu?"

" Babam sağolsun annene zarar veremiyorum. Bu yüzden intikamımı senden alacağım. Annen babamı elimizden alarak hayatımızı mahvetti ve şimdi bende senin hayatını mahvedeceğim. "

Öfkeli yüz hatları gevşedi ve sırıttı.

Ruh hastası!

" Cehenneme hoşgeldin Leyla Yılmaz!.."