O BİR ZORBA

28. BÖLÜM : DEĞMEZSİN AĞLAMAYA😓

Leyladan

Uraz gittikten sonra hastane odasının kapısı tekrar açılmıştı.

" Asaf?"
" Dayı?"

" Leyla!" dedi annem içeri girerken.
Sesinde endişe mi vardı ne?

" Anne?"
" İyi misin?" dedi yanıma gelirken.
" Evet , iyiyim."

Annem koşarak gelirken sımsıkı sarıldı bana.

Uraz bana onca şey söylerken ağlamamıştım ama annem bana sarılınca hıçkıra hıçkıra ağladım.

Omuzlarım sarsılırken , ağladıkça ağlayasım geliyordu.

" Biz çıkalım , siz ikiniz anne kız dertleşin." Levent Korkmaz ve Asaf odadan çıktılar.

" Çok canım acıyor anne!" dedim ağlarken.

" Ben.. denedim gerçekten denedim. Beni hiç önemsemiyor , bana değer vermiyor anne!"

Kimden bahsettiğimi en iyi o biliyordu..

Annem beni kendi elleriyle celladımın kollarına bırakmıştı. Ben ise o kolları evim yapmıştım.

Şimdi ise evim yıkılmıştı.

Uraz'a ne ara bu kadar tutuldum bilmiyordum.

Bildiğim tek şey çok acıttığıydı..

1 HAFTA SONRA

" Leyla?"

" Leyla?!"

Dürtülmemle daldığım boşluktan çıkarak " burda" dedim.

Sesim o kadar öylesineydi ki..

" Kızım aklın nerde senin?" dedi Nergis Hoca.

" Özür dilerim hocam , dalmışım." dedim.

" Görende şirket yönetiyor sanacak daha bu yaşta , ne gördün ne yaşadın da ne kadar yoruldun da dalıyorsun acaba?"

Cevap vermedim.

Öğretmenimin yanlışı vardı.

Yorgundum.

Yaşamamam gereken çoğu şeyi yaşamıştım.

Ve onun da dediği gibi daha bu yaşta böyleyse ilerde neler olacak , düşünmek dahi istemiyordum.

Yine aklıma gelen isimle irkilmeden edemedim.

Uraz diye bağırıyordu vücudumun her bir hücresi..

Annemle bir hafta önce yaptığım konuşma geldi aklıma.

" Anne ben dayanamam. Olmaz yani onunla olmuyor ama onsuz da olmuyor anne! Her gün onu görmeye ama bir yabancıya bakar gibi bakmaya dayanamam!!"

Demiştim hıçkırıklar içinde.

Annem belki de ilk kez bana destek olmuştu 17 yıllık insan hayatımda.