O BİR ZORBA

37. BÖLÜM: YENİ GELMEDİK , GERİ GELDİK!🤩

Sabahın olduğunu belli eden ışıkların odaya dolmasıyla gözlerimi araladım. Yan tarafıma baktığımda boştu.

Uraz nerdeydi?

" Uraz?"

Seslenmiştim ama cevap vermemişti. " Sevgilim?"

Yine ses yoktu.

" Hayatım?"

Yine sessizlik.

Nerdeydi bu?

Odadan çıktım ve merdivenlerden inerek Uraz'ı aramaya başladım.

Mutfağa geldiğimde masa kurulmuş ve harika bir kahvaltı hazırlanmıştı.

Gözlerim yine Uraz'ı ararken arkadan iki elin belime sarılması ve yanağıma değen dudaklarla onu bulduğumu anlamıştım.

" Ne güzel arıyorsun sen beni?" Neşeli çıkan sesi günümü güzelleştiriyordu.

" Günaydın." dedim gülümserken.

" Günaydın hayatımın anlamı."

Gülerek ona doğru döndüm.

" Kahvaltıyı sen mi hazırladın?"
" Evet , kendi ellerimle senin için.."

Sarılarak yanağına kocaman bir öpücük kondurdum.

" Hazırlanıp geliyorum." Hızlıca yukarı çıktım.

Birazdan okula gidecektik ve çıkışta da annemi ziyarete.

Dün hiç ders çalışmamıştım.

Umarım bugün sözlü olmaz.

" Hazırım." Yaklaşık on dakika sonra giyinik bir şekilde aşağı inmiştim.

" O eteğin boyu ne öyle?" dedi Uraz öküz öküz.

" Her zamanki eteğim." dedim aldıramayarak.

" Sen acaba pantolon mu giysen , hem kış da geliyor."

" Uraz saçmalamasan mı?"

" Giysen mi rica değildi güzelim."

" Uraz hayır dedim."

Bunu sonra konuşacağız der gibi baktı ve sandalyesine oturdu.

" Sandalyemi çekmeyecek misin?"
" Elin yok mu?"
" Gerçekten öküzsün sen , öküz!!"

Sabah sabah delirmiş miydi yine?

Sandalyemi sertçe çekerek oturdum.

" Bana sucuklu yumurta yapar mısın?" dedi birdenbire.

" Niye elin yok mu?" dedim tıpkı onun gibi.

" Senin yaptığın gibi olmuyor."

Küçük bir çocuk gibi bakıyordu. Kıyamadım.

Yılın malı ödülünü bana versinler.

Hemen hızlıca yumurtayı yapmış ve önüne koymuştum.

" Al."
" Mükemmel" dedi kendinden geçmiş gibi.

Bu kadar mı çok seviyordu.

Yemeğimizi yedikten sonra hızlıca masayı toplamış ve evden çıkmıştık.

Okula geldiğimizde hemen Cemre ve Ela'nın yanına gitmiştim.