AŞKIN YAŞI

39.Bölüm KARMAŞIK DUYGULAR

Umarım beğeneceğiniz bir bölüm olur.

Oy ve yorumlarınızı benden esirgemeyin olur mu? 🥰

Keyifli okumalar :)

Sağlıcakla kalın...

Dinçer'le sabaha karşı mesajlaşmayı sonlandırdı genç kadın. İkili kendi köşelerine çekildiğinde, Dinçer uykusunun ağır basması sebebiyle telefonu elinden bıraktığı gibi gözlerini yumarken, Mehtap için durum bunun tam tersi olmuştu.

Sürekli annesinin sözleri, gidecek olma düşüncesi zihninde dönüp duruyor, kalbine ok saplanırcasına canını acıtıyordu. Yine de pes etmeye niyeti yoktu. Hem Dinçer'de ona zaten bunu söylememiş miydi? Sabırlı olacak Zübeyde Hanımın kendisine alışmasını sağlayacaktı.

Yataktan umutla kalktı. Bunun da üstesinden gelecekti. Önce banyoya uğradı. İşini hal edip doğruca
mutfağa geçti. Annesine en güzelinden kahvaltı hazırladı. Mutfaktan elindeki tepsi ve yüzündeki tebessümle ayrıldı.

Koridora çıktığında, dün zihnini meşgul etse de yüzündeki tebessüm inatla yerini koruyordu. Odanın kapısında anlık bir duraksama yaşasa da, odanın kapısını usulca aralayıp içeri geçti.

Annesi yatağında oturur bir halde karşıladı onu.

"Günaydın." diyip ona doğru ilerledi.

Zübeyde hanımda aynı şekilde karşılık verdi Mehtap'a."Günaydın."dedi tabi mesafeliydi. Mehtap buna takılmadı. Bugün yeni bir gündü ve yeni gün yeni umutlara gebeydi...

Elindeki tepsiyi annesinin kucağına bırakıp geri çekildiğinde, giysi dolabının önündeki valizi fark etti. Yüzündeki tebessüm ceset görmüş gibi bir hal alırken, Zübeyde Hanım kızının yüzüne bakmamaya çalışıyordu. Her şey olağanmış gibi kahvaltısına vermişti dikkatini.

"Valiz." dedi sayıklar gibi.

Zübeyde Hanım soğuk bir tavırla karşılık verdi.

"Dün bana gitme konusunda yardım edeceğinizi söylemiştiniz."

"Evet de..." Bunun bu kadar çabuk olacağını hiç hesap etmemişti.

"Ben daha size uygun bir yer bulamadım." diyerek yalana sığındı genç kadın.

Zübeyde Hanım çayında bir yudum aldı. "Yolda gördüğünüz ilk huzurevi de olur benim için."

Mehtap yıkıldı. Sanki bir enkazın altında kalmışcasına tüm kemirleri sızım sızım sızlıyordu.

"Bu kadar çabuk olmasa." derken bile gitmemesi için annesine yalvarmak istiyordu ama onun üzerinde baskı kurmak dahası korkutmak istemiyordu.

"Bir an önce düzenimi kurmak istiyorum."

Yatağa yakın olan tekli koltuğa oturup gözlerini annesine sabitledi.

"Gitmek için acele etmeseniz, hem bende sizin için en iyi huzurevini bulmuş olurum." derken aslında zaman kazanmaya çalışıyordu.

" Gerek yok teşekkürler. "

Zübeyde Hanım tüm kapılarını kızının yüzüne sert bir şekilde kapatınca Mehtap yerinden kalkıp"Peki. "dedi, kabullenmiş bir edayla. Daha fazla konuşamadı. Hoş ne söylese annesi kararını çoktan vermişti.