AŞKIN YAŞI

33. BÖLÜM KIYIYA VURULMAYANLAR

Bebeğini uyutan annenin rahatlığıyla bu bölümü paylaşıyorum. Belli aralıklarla kafamı toparlayabildiğim zamanlarda(bu uykusuzken baya bi zor oldu. 😂🙈) tamamladığım bir bölüm. Umarım beğenirsiniz.

Oy ve yorumlarınızı benden esirgemeyin olur mu? 🤗

Keyifli okumalar :)

Sağlıcakla kalın...

Mezarlık ölüm sessizliğine bürünmüştü, ikili arasındaki suskunluk sonrasında. Bedenleri birbirine değen ikilinin bu kez dillerine kilit vurulmuştu adeta.

Susuyorlardı. Konuşacak sözleri olmadığından değildi bu suskunluk. Dile getirmekten çekindikleri sözleri vardı, boğazlarına yumru gibi oturan.

Mehtap bedenini geri çekip nemli gözlerini sildi.

"Beni nasıl buldun?"derken gözlerini kaçırmıştı.

Dinçer boşluğa düşmüştü Mehtap'ın geri çekilmesiyle. Ama cevabını bekletmeden dile getirdi.

"Kalbimin sesini dinledim."dedi buruk bir tebessümle.

Mehtap gülecekti az daha. Ama kendini engelledi. Bulunduğu yeri hatırlayıp ciddi olmasını ister gibi baktı Dinçer'e.

"Nilüfer'le konuştum.... Senin için çok endişeliydi."

Mehtap'ın iri kahvelerine gölge düştü.
Nilüfer'i üzmeyi hiç istememişti. Hüzünle gözlerini yere indirdi.

"Varlığın iyi geldi. Ama... tek kalmak istiyorum."

"Yanında kalmak istiyorum." dedi kararlılıkla.

Mehtap usulca gözlerini Dinçer'e doğru kaldırdı. O anda dünya durmuşcasına birbirlerine bakıyorlardı. Mehtap'ın bitik hali Dinçer'in kalbini paramparça ederken, Mehtap karşısındaki adamın mavi gözlerinde gördüğü duyguya anlam yükleme çalışıyordu.

Merhamet?

Acıma?

Dinçer'in bakışlarını kendisine acıdığına yorarken, Dinçer sevdiği kadın için elinden hiçbir şey gelmemesiyle içten içe kendini kahrediyordu.

Eli gayri ihtiyari dağınık olan saçlarına gitti. Günlerdir tarak vurmadığı. "Babamla yanlız kalmalıyım."dedi cılız sesiyle.

Dinçer gözlerini sevdiğinden bir saniye bile ayırmadan baktı tek kelime etmeden. Hoş bu konuda ısrar etse bile bir işe yaramayacağının farkındaydı.

" Seni mezarlığın çıkışında bekliyor olacağım. "

Mehtap" bekleme. "diyemedi.

Dinçer gönülsüzce oradan uzaklaşmak için harekete geçtiğinde, Mehtap babasının mezarına bakıyordu ruhsuz bir halde.

Dinçer uzaklaşırken onun ardından baktı. Onun yanında olmasını güç vermesini çok istese de günahlarına ortak edemezdi.

Dinçer gelmeden önceki sözlerini zihninde tekrardan toparlamaya zorladı kendini.

Nasıl vede hangi sözlerle af dileyeceğini bilmiyordu. Ama bunu yapamazsa nefes alamayacak, huzur bulamayacaktı.

"Gözünden sakındığına sahip çıkamadım baba. "dediğinde sesi ağlamaklıydı. Kendine karşı fazlaca acımaz olarak sözlerine devam etti." İyi bir evlat olamadım. "Yaşlar yanaklarını hızla ıslatırken diğer cümlesini kuramadan hıçkırıklara boğuldu.

Dinçer mezarlığın çıkışına varıp arabasına doğru ilerlerken aklı Mehtap'da kalmıştı. İçi hiç rahat değildi. Ama istemediği halde yanında kalamazdı ki.