The Untold Tale of Darkness (Completed)

Chapter 22: Wind Away

Chapter Twenty-two

Ngayon ang huling araw naming mga estudyante na papasok ng W. Field high school and tomorrow will be the 24th of December. Nakakapanibagong maaraw ang magiging pasko samantalang makulimlim kahapon.

Sa laki ng gymnasium, nagmistulang concert ang theme ng Last Friday Night ng W. Field students. Though it made the whole event as memorable as it planned pero ang ayoko lang sa lahat, we're all distinguished by team with a flower we are holding and here I am marching with me the blue one.

At ito nga ang pinaka hindi ko masikmura sa lahat, ang lane kung saan papasok sa loob na dapat ay may kasamang partner. Napapaligiran ng mga bulaklak ang daan papasok at ngayon ay nagsisisi ako sa isang bagay, ngayong kailangan ko ng kasama paroon—now that I regretted dumping Malcolm who's holding a girl now while in my part, kaya kong mapagtiisan ito. He called me saying, "Hi!" Hindi ko alam kung nangiinsulto ba ito o ano? Basta ang alam ko lang ay kailangan ko ng makakasama papasok—NOT WITH SHANE, WHO ANSWERED MY SILENT HELP. DISGUSTINGLY HOLDING ME RIGHT NOW.

"As if I have a choice?" Pinakita niya ang bulaklak na hawak niya at bakit sa lahat ng kulay, asul pa? Nagpapatawa ba siya?

"Shall we?" Nagkukubli sa dilim ang ngisi sa labi nito habang sinasabi iyon. May halong tuwa o baka hindi sa kanyang mata habang nakalahad ang kanyang palad na naghihintay. Mabigat ko namang nilapat ang kamay sa kanyang palad dahilan upang ikulong nito ang akin. Nagdadabog na nga't lahat-lahat nagawa niya pa magdiwang. Ngayon, dala ko ang imbitasyon na pinadala ni Abigail bilang anak ng director ng eskwelahang ito pero hindi iyan ang pinaguusapan rito.

Pumasok na nga kami at bumungad lalo ang ingay sa loob at syempre, mawawala ba naman ang mga matang mapanuri? Hindi. Nakatayo na roon ang mga banda sa harap ng entablado habang nakasuot ng mga tuxedos at kulay abong maskara upang dumagdag sa dating nila. Sinubukan kong alisin ang pagkakakapit niya sa aking kamay pero mahigpit ito.

"Bitaw." Pinandilatan ko siya pero naglalarong tuwa lamang ang sagot niya. Oh boy, stop what you are doing before I lose patience. It's not even a big deal for me to have us break bones.

Argh! Inikot ko ang aking mata kasabay niyon ang paggalaw namin. Ano ba?! Naaapakan niya ang sapatos ko! And hello everyone, help me. Ngayon gusto kong magmakaawa sa mga babaeng nakatingin sa amin para lang palitan ako sa pwesto, kung maari'y halikan ko pa ang kanilang paa just to get out of suffocation. Ayaw ko na rito magtatapos ang buhay ko hangga't hindi ko pa siya nasisingil sa mga pinsalang nagawa niya sa buhay ko. Thinking all these thoughts can now ready me to take the rest in peace forever.

"I'll slap that leather shoes of yours on your face." Banta ko pero ewan ko ba at nagkunwari pang walang narinig. Llansante gonna give my heart an attack for what he did something next.

Yes. Girls admitted in the hospital. Not.

"Ha?" Kunwa'y tanong niya sabay lapit ng tenga niya. Sa sobrang lapit ay gusto kong gawin ang mga nasa isip. But I thought of the elegance the Monterey have: keep calm, just take a deep breath for blow.

"Freak!" Tumataas na talaga ang blood pressure ko at gusto ko nang may matampal na bibig. Seriously, Shannon?! They're glaring at me!

"Your fan girls are going crazy, might check them." I tilt my head for him to see the fan girls eyes on us. "Then let me have my freedom." I said through gritting teeth.