Chapter 24: Dark Tale

7 1 0
                                    

Chapter Twenty-four








The world introduced pain where I can grow white roses in the sea of blood for death. I saw death is fatal but I know death is peaceful for my rest.

An eight year old kid named, Alauria Monterey is in the woods. Alone and have her favorite book with her while reading in silence. Still inside the woods and gets home when she feels to go home.

The dark ate the mansion in horror, she saw a masked man pulling his trigger that killed Josef Monterey, her father. She can not find her voice to scream but before it occurs, a hand behind her covered her half opened mouth.

Her eyes where widened by these scenes and her short arms reaching for her father but the man behind her did not let her come to the sight of the masked man. Tanging nagawa niya lamang ang panoorin ng may takot sa mukha ang nililisang lugar. She sees blood, roses and death. As they vanished in the sight of the mansion, the man put her inside a car that waiting for their depart. She saw how Adrienne's with her teddy broke her little heart.

"Alauria." Said Adrienne, crying. Alauria stared at her in a blank face and after the driver drove out the woods that made Adrienne cry in silent.

"It will be alright." She felt hugging her to ease the heaviness.

Tila isang pelikula kung panoorin ko ang talambuhay na iyon. Nakikita ko ang aking sarili sa parihabang salamin habang naroon sa loob ng sasakyan.

Inside the woods, the rain soon joined their pain faster like the moonlight hid fast behind the heavy clouds. It seems like the coldest rain agreeing in their situation. Mabilis ang mga pangyayari na kasing bilis kung paanong hindi namin matakasan ang kamatayan. Sa pagkakataong iyon, naisip ko na tila kakambal ko na rin yata ang kamatayan.

George pulled the trigger to crush the mirror that beat my heart in horror. And now I came face to face with the man that death as his pleasure wine.

Dumaloy ang dugo sa aking braso, pumatak sa paanan ko kasabay noon ang nahulog na hawak ko na mga rosas. I opened my eyes to welcome the morning light. My vision adjusted to welcome the egotist Llansante's image.

Upang hindi niya mapagkamalan at hindi tumaas ang kayabangang naimpok sa kanya ay winala ko ito ng tanong. "Where am I?" Now that's another way of greet in the morning at his gorgeous-no! Face.

Gumalaw pakanan ang dila niya dahilan ng pagkakaigting ng kanyang panga. Nilihis niya ang katawan upang malaya kong obserbahan ang silid. at binalik ng normal ang mukha pagkatapos noon. "Obviously mine." Oo na. Pero bastos siya sumagot sa aking tanong. Napapa irap na lang ako sa hangin.

I rolled eyes."That successfully made my day." Sarkastikong wika ko at kumuha ng lakas upang iunat ang kamay. Gusto ko sana pasadyang tamaan ito ng aking kamay kaya lang baka bali na ang kamay ko habang binabalak na gawin. Ganoon ko siya kung ilarawan at hindi sa takot nangagaling.

At dahil dakilang snober ang lalaking ito ay pinakita muli nito kung paano mag walk out sa isang sitwasyon na para bang nakalista sa boring niyang buhay iyon. Sinubukan kong tumayo noon subalit napagod lang ako sa sarili at sa kanya.

Bumuntong hininga ito. "I let you to know, you've been resting here for hours, Monterey." Iyon lang upang ipamalita ang kamalasan sa buhay ko. Ngunit ang isiping umuwi ng mansion habang nakikita ang mga naroon ay napaka-laking kasinungalingan. Pierre betrayed me and I don't have anyone beside me.

Dahil sa tahimik ang paligid, natatanaw ko mula rito sa tahimik na silid ang tanawin sa labas. Nagtataasang mga apartamento ang naroon na dumagdag sa kuryosidad ko kay Shane. Sa mga sandaling iyon, pumasok si Llansante na may dalang paper bag. Inabot ko iyon at nilabas ko ang simpleng damit.

The Untold Tale of Darkness (Completed)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon