GÖREV SÜRESİ OPERASYONU

35. Bölüm ~ Geçmiş Tüneli (SEZON FİNALİ)

Bu hikayede geçen olay ve kurumlar hayal ürünü olup kurgudan ibarettir.

Keyifli Okumalar!

Şarkı: Burak Bulut & Kurtuluş Kuş- Manolya 

OYLAMAYI VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN OLUR MU BEYAZ GÜLLERİM;)

Uzun bir bölüm. Zor bir bölüm. Çok şaşırmalar yaşanacaktır muhtemelen. Ama sakin olalım olur mu. Bana gelip de kızmayın. En azından çok kızmayın. Bu bir sezon finali, son değil. Onun bilincinde olarak yazarınıza acıyın ahahahaha. Çokça sevgi. Keyifle okuyun;)

                     Yazardan

                 (18 Kasım 1999)

Olurdu. Bazen ayrılırdı yollar. Yeter ki sen unutma!

Kasvet büyüktü, hissedilen acı ise bir denli zor. Zamanın derinliklerinde koşturuyordu o dört isimsiz çocuk. Çocuk olmanın bile bu denli zor olduğu bir diyarda sadece birbirlerine sığınıyorlardı.

Günlerden salı. Hava bir hayli soğuktu. Ama onların içleri ve kalpleri sıcacıktı.

“Abi,” diye şakıdı küçük kız abisinin sırtındayken. “Bak ne kadar güzel bir çiçek.”

Abisi gülümsedi. Biliyordu bu çiçeği. Çöpte bulduğu bir hikaye kitabının üstünde vardı bu çiçek. Manolya çiçeğiydi bu. 

Manolya çiçeğinin hikayesi çok bilinen bir efsaneye dayanırdı. Bu çiçeğin yanında yetişen bir açelya çiçeğine aşık olduğu rivayet edilirdi. Bu büyük aşkın karşılıksız olması sebebiyle çiçeğin kalbinin iki parçaya ayrılarak vücudundan koptuğu da söylenmekteydi. Daha sonra ise rivayet odur ki iki ağaç oluştuğu herkes tarafından bilinmektedir.

Küçük oğlan, bu çiçeğin resminin olduğu kitabı kardeşi için saklıyordu. Ona doğum günü için bir sürpriz yapmak istiyordu. Onun hiç doğum günü olmamıştı. Kendi bile doğduğu günü bilmezken bir başkası da ne bilip sürpriz yapabilirdi ki? Ama küçük oğlan kardeşinin doğduğu günü aklına mıh gibi kazımıştı.

Anneleri kardeşi engelli doğunca ikisini de sokağa atmış ertesi günde ortalıktan kaybolmuştu. Babaları desen, hiç tanımamışlardı. Kimsesiz bir şekilde iki kardeş yaşama tutunmaya çalışıyorlardı. Ha bir de iki misafirleri ile birlikte.

Sokağa düştükleri ilk gün tanışmışlardı onlarla. Onlarda kendileri gibi isimsizdi. Dört çocuk birlikte yaşama tutunmuştu aylardır.

“Manolya,” dedi küçük kızın abisi. “O manolya çiçeği.”

“Manolya mı? Ne güzelmiş ismi.”

“Evet. Senin kadar güzel,” dedi abisi de gülümseyerek. Küçük kız da aynı saniyelerde gülümserken yanlarına gelen iki arkadaşlarıyla gülüşleri derinleşti.

Çünkü onlara aile olmayan yetişkinler yoktu. Onlar birbirlerine aile olan dört isimsiz çocuktu.

“Biz geldik,” dedi diğer kız gülümseyerek. Dört isimsiz çocuğun annesi olan namı diğer Doğa Erbil. O da bir zamanlar dört isimsiz çocuktan biriydi. Yaşı küçüktü ama kalbi kocaman. Küçük bir ailesi ve bir sevdası vardı o kalpte.

O küçük kızın abisiydi sevdası. Yine gözleri gülümsemişti ona bakarken. Gülüşü derinleşmişti.