°•Ne Olursa Olsun İntikam •°

●~bir damla geçmiş~•

...

......

...........

..............

Acıtıyor,
Çok acıtıyor.

Sabahın ilk ışıklarıyla geçmişimin karanlığına giden yolda kendimle rastlaşmak...

Çok acıtıyor,

O küçük çocuğu görmek,

Başına ne geleceğini bildiği halde, iş yapmak için evine dönen çocukluğumu görmek.

Herşeye hissizliği ile en yüksek ve en sağlam duvarları ören ruhum huzursuzlandırıyor.

O da biliyor,
Bizim duvarlarımızın en zayıf noktasının geçmiş olduğunu.

Yıkılmasından korkuyor,
Ördüğü duvarların altında kalmaktan...

Bir daha toparlanamayacağımızı biliyor, yola devam edemeyeceğimizi.

Yinede zihnime söz geçiremiyor. Ayaklarım benden bağımsızca hareket ediyor.

Takılıyor gerçek olmayan bir halisilasyonun peşine...

Tökezleyerek ilerliyor çocuk,
Zihnime tanıdık geliyor bu sahne.

Zihnim hatırlamaya çalışıyor, unutmak istemediğim anılarımı.

Unutmak istediklerim zihnimde canlanıyor...

Eskiden kafesinde çalıştığım bayan Miranda,

müşterinin artık bıraktığı bir yemeği çöpe atmak yerine yediğim için beni tokatlıyor.

Bütün gün dükkanı paspaslattıktan sonraysa beni kulağımı çevire çevire annemin önüne atıyor.

Dükkandan yemek çaldığımı, ve bu yüzden artık hafta sonlarıda beleşe çalışmam hakkında konuşuyor.

İlk defa karşı çıkıyorum okulum var diyorum. Derslerim ne olacak? Hem yediğim bir artıktı demeye kalmadan.

Annem beni eve çekip işi kabul ettiğimizi söylüyor ayrıca benim adımada Bayan Miranda'dan özür diliyor.

Sonrasındaysa...

Sıkıca yumuyorum gözlerimi, zihnimdeki görüntüleri atmak, istercesine kafamı sarsıyorum.

Uzun zaman sonra dolan gözlerimle aklıma zuhur eden görüntüleri yine silmeye, unutmaya çalışıyorum.

O gecenin başı çığlıklarım duyulmasın diye kendi nefesimde boğulmamla başlıyor.

Başı böyle başlayan gecenin sonu ise sokağa atılmamla bitiyor.

Sonrasındaysa kış ayının en soğuk günlerinde sığındığım bank bana gülümsüyor...

Ama içim kan ağlıyor, zihnim yinede vazgeçmiyor takip ediyor topallayan çocuğu.

Yine o uzun ara sokaklar karanlık kavşaklar. Ve köşedeki her zaman gitmeyi düşlediğim park.

Çocuk duruyor,
Bende duruyorum.

Önümdeki halisülasyondan ibaret olan beden zerrelerine ayrılıyor. Ve esen rüzgarla birlikte uçup gidiyor.

Bense öyle bakıyorum,
Geçmişimin geleceğimi getirdiği yere...