°•Ne Olursa Olsun İntikam •°

...Vazgeçmek...

....

...Ardı ardına çakan şimşekler, yer yüzünü korkuyla aydınlatırken, söyle...

-Gene kimin ruhunu parçaladın ey insanoğlu?

Doymadınmı?
Yetmedimi parçaldıkların?
Yok ettiklerin? Yaraladıkların? Yarım bıraktıkların...

Peki ya sen ey gökyüzü hala alışamadınmı?

Gene kime üzüldün?

Kimin için bu feryadın ki akıttığın yağmur sokaklardan akıp barajları taşırdı?

Yağmurunun soğuk damlaları değdiği heryeri ürpertiyor, karanlığa çekiyor...

İnsanlar evlerine kaçıyor, hayvanlar çöplere saklanıyor...

Ama bir kişi hala dışarda kalıyor.
Gökyüzüyle acısını paylaşıyor, suskunluğu ile bağırıyor...

Devasa bir gökdelenin tepesinde izliyor geceyi,

Hiçmi üşümüyor?

Hayır, çünkü insanın kalbi soğudumu bir kez, Hiç üşümezdiki artık..

Evet ya,
gece olmuştu ve o bir insandı...

Eee nede olsa insan gerçekleri ile geceleri yüzleşirmiş.

Peki o hangi gerçekle yüzleşiyordu?

Dikkatsizlikleri ve hataları yüzünden komaya giren arkadaşıylamı?

Yoksa kıskançlığı yüzünden belki bir daha asla barışamayacağı ilk aşkıylamı?

Belki yalanlarından bıkan ve artık doğruları isteyen intikamcılarla yüzleşiyordu kim bilir?

Yorgunca oturdu gökdelenin tepesine genç çocuk kendini boğuluyormuş gibi hissediyordu...

Nefes nefese maskesini çıkartıp kenara fırlattı, şanslıydı bu gece yağmur vardı...

Göz yaşları yüzüne gelen yağmur damlalarının arkasına saklanabilirdi.

Yine de, herşeye rağmen güçlüyüm maskesini takınabilirdi.

Çünkü o ağlamamıştı. Yüzündekiler yağmur damlalarıydı, gerçi artık bununda bir önemi yoktu...

O artık kendini yaşıyormuş gibi bile hissetmiyordu.

Aa hayır, hayır ölmemişti.
Yani kısmen...

Çünkü,
Ölmek dünyanın içinden çıkmaktı,

Peter'in durumu ise ölmeden ölmekti o da dünyayı içinden çıkartmaktı.

Kafasını geriye attı ve bir kere daha sorguladı...

Neden? Dedi bir kez daha,
Olanlar için Kendini suçladı,
bir kez daha Yaşamını,
sorumsuzluğunu suçladı,

Yasalar çocuklar suçsuzdur derdi.
Onlara hüküm giydirilmez.

Peki peter niye kendini yaşamakla suçluyup en ağır hükmün kaftanına göz koymuştu...

Çünkü bazen hayat yorardı insanı,
Şarkılar yorar...Beklemek yorar... affetmek yorar...hoş görmek yorar...
Boşvermek bile yorar...